Victory Kickoff: Yeniden!

-43-

Not: Farkına bile varmadım ancak 6 Haziran 2020 benim Yeniden!'i bu platforma yüklemeye başlayarak sizlere ilk kez sunduğum tarihmiş. Ben daha uzun süredir bu hikayenin üstünde çalışıyor olsam da dile kolay bir yıldır aktif olarak bölüm hazırlıyor, sizlerin beğenisine sunuyorum. Birici yılımız kutlu olsun :3 Nice yıllara demek isterdim ancak bir şeyi fazla uzatmadan tadında bırakmanın en iyi olacağını düşündüğümden Yeniden!'in de sakız gibi gereksiz uzamadan finali olmasını temenni ediyorum. Yine de şimdiden 60 küsür bölüm planladığımı söyleyerek kiminizi rahatlatabilir, kiminizin de "amma çok varmış kim okuyacak onu" demesini sağlayabilirim. Elbette ki gidişat nasıl olur bilemem ancak yavaştan finale gitsek fena olmaz bence. 

Bu süreçte başından beri benimle olup, güzel yorumlarıya bırakmayı düşündüğün anlarda farkında olmadan beni motive edenlere sonsuz teşekkür borçluyum. Bu hikaye sizler sayesinde, görüp destek verenler sayesinde devam ediyor. Henüz yeni keşfedenler ise ailemize hoşgeldiniz :) 

Not 2: Medyadaki kişi Haruka'dır. İyi Okumalar...

Reika Saionji

Ciğerlerim patlayıncaya dek var gücümle peşinden koşmayı sürdürüyordum. Ona seslenmemin, soluk soluğa kalmış olmama rağmen ismini zikretmeyi sürdürmemin onun için zerre önemi yoktu. Beni görmezden gelerek ellerini cebine sokuşturup hızlı adımlarla ilerlemeye devam ediyordu.

Koşar adımlarla peşinden gitmeye devam etmeme rağmen ben orda yokmuşumcasına davranmayı sürdürmekte ısrarcıydı. Onun arkasından ilerleyerek hemen ardından binanın içine girdiğimde bize bakan insanları göz ucuyla süzdüm ve koşma tempomu yavaşlatarak yürümeye başladım. Soluk alış-verişlerimin hızını kontrol etmeye çalışıyor, bir yandan da tempomu düşürmeyerek Kota'ya yetişmeye çalışıyordum.

Onu takip ederek hemen ardından kapısından içeriye girdiğim bina Bay Momoyama'nın şirketiydi. Aynı zamanda takımımızın kurucusu olan Kinzo Momoyama, Tokyo'nun her yerinde kendi ismini taşıyan işletme zincirlerine, otellere, kafelere ve medya kuruluşlarına sahipti. Tüm bunlar yetmezmiş gibi medya ve turizm sektöründe de oldukça aktif rol oynayan Bay Kinzo, onca işinin arasında gençleri spora teşvik etmek adına bir futbol takımı da kurmaktan geri kalmamıştı. Predators'da tam olarak böyle ortaya çıkmış, bizim olduğumuz dönemde elde edilen başarının ardından da Bay Momoyama'nın spor alanındaki faaliyetleri gelişerek farklı spor dallarını da bünyesinde bulundurmaya başlayarak devam etmişti.

Pek çok masa başı çalışanının da bulunduğu Momoyama ismini taşıyan şirketleri bünyesinde bulunduran genel kuruluşun merkez binasına geldiğimizi fark ettiğimde aklımdan türlü düşünceler geçti. Kota'nın burada ne işi olduğunu sorgulamak ve bunu ona sormak ile kendimi, olanları açıklamak arasında gidip kalmışken değil benimle iletişim kurup buraya neden geldiğini açıklamak, benim anlatacaklarımı dinleyeceğe bile benzemiyordu.

Bu sefer fena çuvalladığımın gayet de bilincindeydim. Tek arzum bunu düzeltebilmek, Kota'nın beni dinledikten sonra ikimizin birlikte işleri yoluna koyacağıydı. Ancak benimkilerden kaçırdığı kırmızı gözlerine baktıkça içlerinde öfkeden ziyade hayal kırıklığı görüyordum, bu da olabilecek en kötü senaryoyu işaret ediyordu.

Kota'nın öfkesi saman alevi gibidir. Başta oldukça şiddetlidir, zamanla etkisini yitirir ancak kini asla geçmez. Bakışlarındaki hayal kırıklığı ise öfkesinden çok daha tehlikeliydi, özellikle de onun için ne anlam ifade ettiğim, onun neslindeki yerim düşünüldüğünde.

Bunu acilen düzeltmek zorunda olduğumu farkındaydım. Tek sıkıntı bunun düşündüğümden de zor olacağını henüz fark etmiş olmaktı. Onu her ne kadar iyi tanıyor olsam da daha önce bu tarz bir durumla karşılaşmamış olmamız, vereceği tepkileri ilk kez tam anlamıyla kestiremiyor olmam elimi kolumu bağlıyordu ve kendimi çaresiz hissetmeme neden oluyordu.