Byr Series #1: Five Byr (Completed)

Chapter XXIII: Final Complete Day

CHAPTER 23
F i n a l  C o m p l e t e  D a y

December 31st, 457 Million CE
Astral's POV

Yesterday, I landed my aircraft in the Northern Luzon particularly in Cagayan Valley. Kahit papano ay mas ligtas kami rito dahil sa Sierra Madre mountain ranges at Cordillera’s Mountain Province. Mayroon din ang Cagayan River na mapagkukuhanan namin ng tubig at iba pang pangangailangan.

But the region isn’t the same as before. Kalbong kabundukan at kapatagan ang bumabalot sa lugar idagdag pa ang polluted na ilog.

As the sun keeps growing the temperature gets warming. This day is a critical value and the point where oxygen is deplating, therefore life may not adopt this kind of situation. Today, we are now forced to witness the heartbreaking scene.

Oxygen rapidly decline across the world. The remaining green grasses starts to perish. The surface turns gray and brown. Large herbivores start to die followed by large placental mammals. Birds from the sky fell down to the ground and fishes in the rivers die.

“Astral, I’m sorry.”

I clenched my fist as I heard Derick’s voice. Pumasok siya sa loob ng aircraft na kinaroroonan ko. “Huwag mo akong kausapin, baka mapatay din kita.”

“Hindi ko ginustong mangyari ‘yon. I told them to jump quickly but they refuse to.”

“Talaga? Pagtalon lang ang tanging solusyon? Bobo ka ba? Bakit hindi mo iniba ng direksyon ang aircraft?”

“Alam mo namang limitado lang ang kapangyarihan ko just like what happen when we travelled in kepler-452b.”

“Grabe! Hindi mo man lang inisip na nandoon ang pamilya natin at marami pang ibang tao na umaasang maisasalba ang kanilang buhay.” Hindi ko namalayang nasampal ko siya nang malakas.

Nanlaki rin ang mga mata niya ng maramdaman ang sakit ng sampal ko kaya napahawak siya sa pisngi niya, “I told you, I’m sorry. Pero kung hindi mo ako kayang patawarin then it’s not my problem anymore. Kung talagang oras na ng mga tao ang mamatay, kahit pigilan mo, mamamatay pa rin sila.” At saka niya ako tinalikuran.

Sorrow crept into my spine until my palm covered my mouth to refuse screaming in sorrow.

Ang sakit sakit…

Nawalan na ako ng magulang na kumupkop sa amin. Nawalan na ako ng kapatid. Nawalan na ako ng totoong ama pati ba naman ang totoong ina at mga kapatid ko? Lahat na lang ba ng mga mahal ko sa buhay babawiin ng mundo. Sobra naman na yata ‘to.

As I look back to the time when the f*cking bakunawa killed my family and the people, mas lalo akong determinadong maghiganti sa mga Vag’bos anumang uri sila.

As long as I live, I will fight. Hindi pa ako nag-iisa. I still have Astisha, Dam, Sam, Derick and Lolo Orion.

Though I don’t have any idea yet kung ano’ng magiging susunod na hakbang namin, patuloy akong lalaban hindi lang para sa sarili ko kundi para sa mga taong umaasa sa amin.

“Stop worrying, apo. The people must be thankful for having a brave woman like you and your team.”

Wow, this is his first time to call me ‘apo’.

Tumabi siya sa ‘kin, “The people around the world are dying since the rapture started. Mas maraming populasyon ng Dark and Red Blooded Vag’bos ang umaangkin sa iba’t ibang teritoryo, sa iba’t ibang bansa dahil walang taong kagaya n’yo roon.”

I remained silence until the invimogram popped up infront of us. Nagpakita ang ngayo’y itsura ng USA. Ang lansangan ay puro na ng mga nakahandusay na tao. Wala na ni isa ang nakikita kong buhay. Ang dati nitong ganda noong pumunta kami roon ay wala na. Tila isang mundo na ng Hades.