Going Out

Hoofdstuk 38

POV Javen

Het was alsof ik niet meer wist hoe ik moest functioneren zonder haar. Ze had mijn leven compleet overhoop gegooid en ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Niets zou meer hetzelfde zijn als vroeger. Het was alsof ze mijn ogen had geopend en alsof ik eindelijk weer echt kon leven.

Zuchtend legde ik mijn telefoon op mijn nachtkastje. Op Alyce na was er niemand die contact met me op zou nemen. Alle vrienden die ik had, had ik jaren geleden achtergelaten in Nederland. En hier... deze plek had ik nooit echt een kans gegeven. Dat zag ik nu zelf ook wel in.

Alyce en ik hadden allebei geweten hoe gevaarlijk het was om te beginnen aan de vriendschap die we nu hadden opgebouwd. De afhankelijkheid die was ontstaan was daar het perfecte voorbeeld van. Beiden hadden we ons gezonde verstand opzij geschoven en hadden we de sprong in het diepe genomen. Beiden moesten we nu leven met de gevolgen daarvan, maar ik wist dat ik dat wat wij hadden nu niet zomaar meer op wilde geven.

Ik stond op, liep mijn kamer uit en de trap af naar beneden. Ik vond Haley en mijn vader op het terras, waar ze samen een spelletje kaart speelden. Het was zo'n gek beeld dat mijn passen even haperden.

'Ik weet zeker dat ze valsspeelt,' zei mijn vader lachend tegen me, alsof hij door had gekregen hoe ik was stilgevallen. Hij wierp me even een blik. De vriendelijkheid en zijn liefde voor mij waren erin te lezen, zoals dat altijd al was geweest. Anders dan ik, had hij me nooit beschuldigd van de dood van mijn moeder.

Ik dwong mezelf om door te lopen en naast mijn zusje aan de tafel te gaan zitten. Ze had een grijns op haar gezicht. Ze was zo geconcentreerd in het spel dat ze niet eens opkeek.

We hadden nog nooit een spelletje gespeeld samen. Dit hele gedoe, deze familie die we vormden, dat was nooit goed verlopen. Nu was alles compleet anders.

Ik keek in stilte toe naar het spel en naar hoe Haley onze vader flink inmaakte. Ze lachten, maar we spraken niet erg veel. Het was alsof niemand precies wist hoe we met dit hernieuwde familiegevoel om moesten gaan. Niemand die een gespreksonderwerp wist om over te praten of om het ijs mee te breken. Het was ongemakkelijk, maar tegelijkertijd was dit alles wat ik wilde.

Het potje ging voorbij en pap begon met het schudden van de kaarten.

Haley leek wakkergeschud uit haar concentratie. 'Heb je Alyce gesproken?' vroeg ze zacht. Ze was bij me geweest op het moment dat Alyce haar naam opeens op mijn telefoonscherm was verschenen. Ze had mijn verbazing gezien en de opluchting dat Alyce er eindelijk weer klaar voor was om contact op te nemen. De dagen zonder haar waren te lang geweest.

Mijn vader werd iets langzamer met het schudden van de kaarten en focuste zijn ogen op mij.

'Ze zal binnenkort een pot pindakaas voor je opsturen,' zei ik tegen Haley, met een klein lachje op mijn gezicht. Ik pakte een onderzetter van de tafel en liet het ronddraaien op de tafel. Ik meed hun blikken, want ik wilde niet het medelijden zien wat ze voor me voelden.

Ik hoorde Haley haar zachte lach en het klonk als muziek in mijn oren. Een geluid dat ik voor Alyce nooit hoorde. Alles was anders voor Alyce. 'Ik mis haar echt heel erg,' zei Haley zacht en de lach verdween weer van haar gezicht. 'Hopelijk komt ze snel weer eens langs.'

Nu keek ik op naar mijn zusje. Ik pakte haar hand vast in de mijne en gaf een zacht kneepje. 'Ze mist jou ook.'

Haley glimlachte kleintjes met waterige ogen. Het was anders dan normaal. De echo van pijn die ik altijd bij haar had gezien, leek nu eindelijk verder op de achtergrond geduwd. Ze keek naar pap, die ondertussen klaar was met het schudden van de kaarten. 'Doe je ook mee?' vroeg ze me enthousiast.

Ik keek naar pap, die me nu met hoopvolle ogen aankeek. 'Tuurlijk doe ik ook mee.'

~

'Oké ik ben het zat,' zei Haley na een paar potjes lachend. Ondertussen was de zon ondergegaan, stonden er wat lege bakjes op tafel waar ooit chips in had gezeten, waren de kaarsen aangestoken en had ik een dun vest aangetrokken. Het was uren geleden dat we begonnen en nu was het zo'n twaalf uur 's nachts. 'Jullie spelen allebei vals, het is echt niet eerlijk.'

Ik lachte en leunde achterover in mijn stoel. 'Je wilt gewoon niet toegeven dat je hier niet goed in bent,' plaagde ik haar, waarna ik een kaart naar haar toe gooide.

Ze wierp me een quasi boze blik toe en legde de kaart terug op de stapel. 'Dat is niet waar,' lachte ze, waarna ze gapend opstond van haar stoel. Ze keek naar mij en naar pap, met een vermoeide maar tevreden glimlach op haar gezicht. 'Welterusten.'

Pap en ik wensten haar een goede nacht en ze vertrok naar binnen, waarna ze de schuifdeur zacht achter haar terugtrok. Hierdoor bleven pap en ik achter, alleen. Het was lang geleden dat ik alleen met pap had gezeten.

'Het spijt me zo dat ze eerder moest vertrekken Javen,' zei mijn vader zacht. Dit was de eerste keer dat we het samen over Alyce hadden. Meestal sprak pap er niet over. 'Ik heb gezien hoe belangrijk ze voor je is geworden.'

Ik begon de kaarten op tafel op te ruimen. Een zwarte driehoek was zichtbaar op mijn hand terwijl ik dat deed. 'Ze moest er zijn voor haar familie,' zei ik zacht, alsof dat alles goed maakte. Ik stond op en liep met de kaarten in mijn handen naar de schuifdeur, klaar om ook naar mijn kamer te vertrekken.

Tot ik stopte.

'Je had het recht niet om zo te interfereren in mijn leven,' zei ik zacht.

Mijn vader knikte, dat zag ik ondanks de duisternis. 'Het spijt me.'

Het schokte me om die woorden te horen. Onbewust waren dat de woorden die ik al een tijdje had willen horen. Hij had zich bemoeid met mijn leven op een manier dat hij niet had moeten doen. Al meerdere keren had hij geprobeerd om me bevriend te krijgen met een van de gasten, jongens en meiden rond mijn leeftijd. Ieder van hen had ik afgeschrikt, tot Alyce kwam...

'Al die keren haatte ik wat je deed. Ik kon niet geloven dat je keer op keer weer ons persoonlijke verhaal vertelde aan onbekenden,' zei ik eerlijk tegen mijn vader. Hij kromp zichtbaar ineen. 'Alleen bij Alyce niet, bij haar was het anders. Toen zij kwam was ik je dankbaar.'

Nu keek mijn vader verbaasd op.

'Zonder jou had ik haar nooit de kans gegeven om me te leren kennen,' gaf ik toe. Het was de waarheid die ik al een tijdje had weggeduwd, omdat ik eigenlijk boos wilde zijn op mijn vader. Dat kon nu niet langer, want hij had gelijk gekregen. 'Dan zat ik nu nog steeds op mijn kamer niets te doen. Dan voelde het nog altijd alsof de hele wereld tegen me was.'

Mijn vader schraapte zacht zijn keel, maar dat maskeerde niet de glinstering in zijn ogen. 'Ik ben haar dankbaar, voor alles wat ze heeft gedaan voor onze familie,' zei hij zacht. Zijn stem brak terwijl hij die woorden uitsprak en ik had het oprechte geluk echt wel in zijn ogen opgemerkt tijdens deze familieavond.

Ik glimlachte voorzichtig naar hem. 'En ik ben jou dankbaar, omdat je nooit naar me luisterde.'