Going Out

Hoofdstuk 2

POV Javen

Mijn vader staarde voor zich uit richting de lage golven in de zee. Er stond vandaag een klein briesje, wat zorgde voor de golven in plaats van de kleine rimpelingen die de laatste tijd vaker gezien werden. Het waaide hier niet vaak, wat het een perfecte plek maakte voor toeristen. Alleen de surfers zou je hier niet zien.

Zijn blik gleed over het strand en bleef hangen bij mijn zusje, die verderop langs het water wandelde. Ze liep zo dicht langs het water dat het net bij haar enkels kwam. Haar schouders waren wat gebogen en haar hoofd omlaag gericht. Het beeld van een emotioneel gebroken meisje. Zo zag ik haar niet vaak, omdat ze altijd een masker opzette. Nu had ze daar blijkbaar geen behoefte aan, of geen energie meer voor.

Vandaag hadden we opnieuw moeten horen dat ze had geprobeerd alcohol te stelen bij een van de supermarkten in de buurt. Ze wist zich de laatste tijd in veel problemen te werken. Ze ging om met de verkeerde mensen en schoot totaal de verkeerde kant op. Mijn vader was radeloos en eerlijk gezegd ik ook. Ze had geen alcohol probleem, maar waarschijnlijk was dat slechts een kwestie van tijd. Ze was pas vijftien jaar en nu al leek ze haar leven te vergooien.

Daarom had mijn vader dit familie-uitje geregeld naar het strand, voor hoeverre je het zo kon noemen. Eigenlijk kwam het erop neer dat hij mij het huis uit dwong en haar wegnam van haar problemen. Zo probeerde hij altijd alles op te lossen, maar tot nu toe had het nog niets geholpen. Hij bedoelde het goed, alleen ik had niet het idee dat hij ons echt begreep.

'Vandaag zijn er nieuwe huurders gekomen,' vertelde hij me op een toon die me vertelde dat het hem niets uitmaakte of ik me hiervoor interesseerde, maar dat hij eigenlijk gewoon iets wilde zeggen. De stiltes vond hij altijd lastig. 'Wees beleefd.'

Ik lachte zacht, maar reageerde niet. We wisten beiden dat ik me niet beleefd hoefde te gedragen. Ik zou ze toch niet zien, daar had ik geen behoefte aan.

Mijn zusje keek op, richting ons. Haar lange jurk die nog net niet nat werd in het water, waaide mee op de wind. Ik vroeg me af waarom ze het zichzelf zo moeilijk maakte. Ze zou makkelijk goede vrienden kunnen maken hier, anders dan mij sprak ze vloeiend Spaans. Ze was altijd goed geweest in aanpassen. Ze zou makkelijk goede vrienden kunnen maken hier, als ze er maar voor open stond.

Ik miste Nederland en de tijd dat ik met iedereen vloeiend kon spreken als ik dat wilde. Niet dat ik daar behoefte aan had, maar misschien was het dan anders geweest. Het leren van talen was niets voor mij en Spaans lag me al helemaal niet. Doordat we hier naar school gingen kon ik mezelf verstaanbaar maken. Alleen door het hakkelige praten en het feit dat ik er geen behoefte aan had, had ik nog geen vrienden kunnen maken.

'Ze hebben een dochter, jouw leeftijd,' ging mijn vader nu verder op een andere toon.

Ik kon nog net de neiging onderdrukken om nogmaals een lachje uit te stoten. Dit had hij vaker gedaan, proberen om mij bevriend te krijgen met huurders. Verveeld keek ik naar de zee. 'Doe geen moeite.'

Het was nu negen jaar geleden. Negen jaar dat niet hij en ook niet mijn zusje Haley, maar ík ooggetuige was van de dood van mijn moeder. Zij hadden niet gezien wat er was gebeurd. Zij waren niet de reden dat mijn moeder niet langer leefde. Zij hoefden niet met die last te lopen, waardoor ik geen contact meer wilde met mensen.

Mijn zusje raakte haar verdriet kwijt door in de problemen te komen en teveel alcohol te drinken. Mijn vader werkte maar door, zonder even stil te staan om zich af te vragen of dit echt was wat we wilden.

Spanje was het favoriete land geweest van mam. Ze was hier graag, hield van de cultuur en het land. Mijn vader had dat gezien als excuus om hierheen te verhuizen en deze huisjes op te kopen. Een ander had het misschien geweldig gevonden, maar eigenlijk wilde ik hier gewoon weg.

Haley kwam op ons af gelopen en nam zonder te spreken plaats op haar handdoek. Ik droeg mijn zwembroek, na de smekende blik van mijn vader. Zij had niet de moeite gedaan om zwemkleding aan te trekken. Soms vroeg ik me af waar ze nog wel echt om gaf.

'Haley, ik vertelde Javen net dat we vanmiddag gasten hebben gekregen. Ik hoop dat je beleefd kan zijn. Ze zijn hier om vakantie te houden en voor hun rust,' vertelde hij, compleet anders dan bij mij. Haar wilde hij het liefst weghouden bij gasten, terwijl hij mij bijna naar ze toe duwde.

'Prima, ik heb geen behoefte aan contact met gasten. Ze zullen toch weer vertrekken,' antwoordde ze luchtig. Ze was vijftien jaar en toch had ze in de zes jaar dat we hier woonden nog geen vrienden gemaakt onder de gasten.

Niet dat ik dat wel had gedaan, dus ik was de laatste persoon die daarover mocht oordelen.

Mijn vader keek meteen wat zorgelijk naar mij, alsof haar woorden invloed op me zouden hebben. Alleen de woorden die ze zojuist uitsprak, waren het eerste wat ik me bedacht toen we hier kwamen wonen. Ze zouden vertrekken, waarom zou ik moeite doen om vrienden te worden met iemand die me weer zou verlaten?

Mijn vader zuchtte even en een kort moment voelde ik me schuldig. Hij deed zijn best, op zijn soms was irritante manier. Alleen het was gewoon niet wat ik nodig had, dit alles was niet wat ik nodig had.

Hij duwde zich overeind en liep richting de zee. Ik bleef met mijn zusje zitten.

'Ik begrijp het niet Hay,' begon ik voorzichtig, maar ik meed haar blik door naar de zee te kijken. Ik wilde de pijn in haar ogen niet zien, wetende dat ik dat had veroorzaakt. 'Je mag je gedragen zoals je zelf wilt, maar waarom moet je in de problemen komen? Wat levert dat je op?'

Ze snoof geïrriteerd. 'Ik denk niet dat jij in de positie bent om mij de les te lezen,' snauwde ze terug. 'Je bent zo bleek van het binnen zitten, dat je hier bijna verbrandt. Nooit kom je je kamer uit. Kijk naar jezelf! Het enige wat jij doet is binnen zitten en naar school gaan.'

Ik wist wat ze bedoelde. Mijn huid was bleek, spieren had ik niet en dat maakte me dun. Het was niet gezond en dat wist ik, maar wat moest ik anders doen in een land waar ik mezelf bijna schaamde als ik moest spreken? Daarbij, ik had geen behoefte aan mensen om me heen. Het idee dat ik ooit weer in zo'n situatie zou komen... Vrienden deden te veel voor elkaar, ik kon het risico niet lopen dat iemand door mij verwond zou raken. Nooit meer.

'Ik kom tenminste niet in de problemen,' wierp ik terug, maar tegelijkertijd wist ik dat ik hier niets mee zou bereiken. Ik begreep ook wel waarom ze geen advies van mij aan zou nemen. Ik was geen haar beter dan zij.

Haley keek me geïrriteerd aan, maar hield zich verder stil. Ik stond op en liep richting de zee, waar mijn vader zich nu in het water bevond. Hij stond al enkele meters in het water en staarde naar de leegte van de zee.

Soms vroeg ik me af wat er allemaal door zijn hoofd rondging. Was dit leven iets wat hij echt wilde? Zag hij niet dat dit misschien totaal niet was wat we nodig hadden? Dat dit ons kapot maakte?

Ik wist het niet. Echt niet.