Going Out

Hoofdstuk 41

POV Javen

Ik liep na Alyce de kamer binnen. Mijn stappen haperden terwijl ik dichterbij de vrouw kwam wie mij nu met een vernieuwde interesse aankeek. Alyce draaide zich naar me om en glimlachte bemoedigend. Ze zette een stoel neer en gebaarde dat ik erop moest gaan zitten. Dat deed ik, want ik wilde niet dat iemand de lichte trilling in mijn benen zag.

Het was niet langer de vrouw naar wie ik keek. Het was de kamer. Herinneringen dropen binnen. Herinneringen waarvan ik niet wist dat ik ze nog had. Ik voelde opnieuw de pijn terwijl de artsen mijn wonden schoonmaakten. Het was bijna alsof ik mezelf daar zag zitten, aan de rand van het bed waar zo veel verschillende knopjes op zaten.

Eindelijk keek ik weer naar de oudere vrouw die in het bed lag. Ze keek me aan, bijna onderzoekend. Ik kon haar blik niet peilen.

Mijn trillende handen sloeg ik in elkaar. 'Hallo, fijn om u te ontmoeten. Ik ben Javen Parks,' stelde ik mezelf voor en ik hoopte dat ik niet te nerveus overkwam.

Er kroop een glimlachje op het gezicht van de vrouw. Ze ging wat meer overeind zitten. Ze had zelfs de kracht om haar eigen kussen te verleggen, waarna ik in de ogen van Alyce haar moeder zag dat ze daarmee graag had geholpen.

'Parks.' De vrouw schudde haar hoofd terwijl ze me aankeek.

'Ja?' Ik was verward. Snel wierp ik een blik op Alyce, die ook naar haar oma keek alsof ze het niet begreep.

'Speel je nog steeds piano jongen?' vroeg ze me vriendelijk. Haar ogen glinsterden terwijl ze naar me keek en ik zag enkel vriendelijkheid.

Mijn verwarring nam echter nog meer toe. 'Piano? Ik speel geen piano. Nooit gedaan ook,' antwoordde ik met een ongemakkelijke glimlach.

Alyce lachte. 'Oma, Javen woont al jaren in Spanje. Ik denk niet dat hij ooit een van je leerlingen is geweest,' zei ze. Ze wierp me een geruststellende blik. 'Er zullen vast meer mensen zijn met de achternaam Parks?'

'Ik denk dat je het je niet meer herinnert.' De vrouw leunde naar voren, richting haar tas die naast haar op een stoel stond. Alyce' moeder hielp haar door de tas aan te geven. 'Het was ook al heel lang geleden. Ik begrijp wel waarom je er zelf nooit mee door bent gegaan.' Ze kreeg een droevige glimlach op haar gezicht. Ze haalde een klein boekje uit haar tas en sloeg deze open.

'Wat is dat?' vroeg Alyce nieuwsgierig. Ze leunde wat naar voren en probeerde mee te kijken in het boekje.

Haar oma legde het boekje neer, zodat Alyce en ik mee konden kijken. Het lag open op de eerste pagina en er was een foto in geplakt. De foto was ongeveer even groot als het boekje zelf. Er zat een vrouw achter een piano. Naast die piano stond nog een vrouw.

'Dat ben ik,' zei Alyce haar oma terwijl ze naar de vrouw naast de piano wees. Op de foto had ze haar rug naar de camera toe en wees ze iets aan op de piano. 'Het lesgeven was altijd zo'n dankbaar werk.' Ze slaakte een zachte zucht.

'Waarom bent u ermee gestopt?' vroeg ik zacht.

'In de loop van de jaren werd het te intensief voor me,' vertelde ze, terwijl ze verder bladerde door het boekje. Steeds nieuwe foto's met nieuwe leerlingen kwamen tevoorschijn. 'Aan het einde had ik nog maar één leerling.' Ze stopte met bladeren. Haar vinger streek teder over de foto.

Alyce en ik kwamen wat dichterbij zitten om de foto beter te bekijken. Alyce haar oma stond niet naast de piano, zoals op alle andere foto's. In plaats daarvan zat ze op de kruk naast haar leerling.

Mijn keel kneep dicht.

'Waarom stopte zij?' vroeg Alyce nieuwsgierig.

Haar oma gaf het boekje aan mij. Terwijl ik het aanpakte kon ik mijn trillende handen niet langer verhullen. 'Omdat ze overleed,' antwoordde ik in plaats van haar oma. Mijn stem brak terwijl ik de woorden uitsprak.

Het was alsof alle achtergrondgeluiden verdwenen. Ik hoorde vaag hoe Alyce naar adem hapte, maar daarna verdween alles naar de achtergrond. Het enige wat ik kon doen was naar de foto kijken. De datum stond klein in de hoek geschreven, slechts een klein jaar voor het ongeluk.

Ze was prachtig. Haar handen lagen voor haar op de toetsen van de piano. Smal en elegant, zoals die van Haley. Ze had een grote glimlach op haar gezicht en ik zag het kuiltje in haar wang die ikzelf ook had. Hoe ze haar haren had opgestoken, dat was precies wat Haley ook altijd deed.

We hadden zo veel foto's van mijn moeder, maar op deze foto leek het alsof ik een nieuw stukje van haar had gevonden. Een nieuw puzzelstukje, die zo perfect in onze familie paste.

Ik merkte pas dat de tranen over mijn wangen liepen toen Alyce me teder in een knuffel trok. Het was zo'n knuffel dat ik nog altijd naar de foto van mijn moeder kon kijken, alsof Alyce wist hoe prettig ik het vond om haar te zien. Om deze andere, nieuwe kant van haar te zien.

'Jouw moeder was de vriendelijkste, slimste en beste leerling die ik ooit heb gehad,' vertelde Alyce haar oma. Ik keek naar haar op en er glinsterden plots ook tranen in haar ogen. 'Ze was zo'n geweldige vrouw. Het spijt me zo dat je haar hebt moeten verliezen.'

'Dank u wel,' antwoordde ik, mijn stem schor van de emoties.

Ze glimlachte naar me en pakte mijn hand vast. 'Ik heb er nog een liggen thuis. Ik wil graag dat jij die krijgt.'

Ik wist geen woorden uit te brengen. Ik had geen idee wat ik tegen deze vrouw moest zeggen, wie mij een groter geschenk gaf dan dat ze zich misschien kon voorstellen. Het was alsof ik een extra herinnering aan mijn moeder kreeg.

Daarom sprak ik niet, maar de glimlach en de blik in haar ogen vertelden me hoe goed ze me begreep.