Going Out

Hoofdstuk 30

POV Alyce

Ik vond Ralph snel. Hij stond aan de rand van het plateau die uitkeek over de zee. Het was een fantastisch uitzicht, maar het was zijn houding die mijn aandacht trok. Verslagen?

Ik kwam in stilte naast hem staan. Ik legde mijn handen op de reling, die al was opgewarmd in de zon. Samen staarden we secondelang voor ons uit, omdat ik geen idee had wat ik moest zeggen. Ik wist niet hoe ik het goed moest praten, want ik kon de woorden niet uit mijn mond krijgen. De woorden dat Javen niets voor me betekende, want dat was niet waar.

Ik had enkel een blik op Javens gekwetste gezicht nodig gehad om volledig in elkaar te storten op het strand gisteren. Het was niet eerlijk. Het was niet eerlijk dat ik nog altijd gevoelens had voor Ralph, omdat die al ouder waren en diep in mij waren geworteld. Alleen Javen was anders. Javen was zoals ik en er gebeurde iets als we samen waren. Alleen Javen zou hier blijven wanneer ik terugging naar Nederland. Ralph niet.

'Ik begrijp het gewoon niet,' zei Ralph opeens, waarmee hij de stilte doorbrak. 'Hoe kan hij zo'n invloed op je hebben? Wat heeft hij kunnen zeggen of doen waardoor je opeens het lef hebt om je littekens te laten zien? Ik heb daar weken mijn best voor gedaan, voordat ik je uiteindelijk ruimte gaf.'

Ralph was na het ongeluk de persoon die me het meest had gesteund. Daar waren wellicht ook de gevoelens aangewakkerd. Hij probeerde me altijd te overtuigen dat littekens niet iets was waar je je voor hoefde te schamen. Alleen het werkte niet. Hij begreep het gewoon niet goed genoeg.

'Hij is net als ik,' begon ik Ralph uit te leggen. Hij hield zich stil en luisterde aandachtig. 'We hebben allebei ons eigen verhaal, onze eigen pijn. We proberen elkaar niet te helpen, maar we begrijpen elkaar gewoon op een ander niveau. Daardoor gaat alles zo automatisch, zo gemakkelijk.' Ik zuchtte en liet mijn ogen over de zee glijden.

'Was ik slechts een afleiding?' vroeg Ralph en zijn stem brak.

Ik draaide me naar hem toe, geschrokken door zijn woorden. 'Néé,' zei ik benadrukt. Ik pakte zijn handen vast en draaide hem naar me toe, waardoor hij me aan moest kijken. 'Nee alsjeblieft denk dat niet.'

Ralph had eenzelfde gekwetste uitdrukking op zijn gezicht als Javen gisteren. Dat deed vreselijk veel pijn. 'Je kan niet spelen met mijn emoties Alyce.'

Ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik meende het, toen ik zei dat ik gevoelens voor je had. En die heb ik nog steeds, alleen dingen zijn een beetje anders geworden.'

Ralph trok zijn handen los en ik liet hem. 'Dat had je misschien moeten bedenken voordat je me de hoop op een date gaf.'

Ik keek hem weer aan. Ik moest mijn emoties onder ogen komen, hier en nu. Voor uitstellen was geen tijd meer en het was niet eerlijk richting Ralph om te liegen. Dat zou hem enkel meer kwetsen en dat was nooit mijn bedoeling geweest. 'Maar ik wist het niet toen ik instemde met de date,' gaf ik voorzichtig toe.

Hij keek me verward aan.

'Voordat Lela en jij kwamen, kregen we ruzie.' Ik volgde de lijnen van de driehoek die vandaag mijn hand bedekte. Ralphs ogen volgden de beweging, maar hij stelde geen vragen. 'Ik besefte me dat ik zal vertrekken, terwijl hij hier blijft.'

'Dat betekent niet dat je mij mag opzoeken om jouw emoties te verdrijven,' zei Ralph geïrriteerd. De pijn en woede was duidelijk te horen in zijn stem.

'Dat was het niet,' zei ik. Ik wilde zo graag dat hij me begreep en dat hij wist dat ik hem nooit op die manier zou gebruiken. 'Op dat moment was ik bereid om afstand te nemen van Javen, omdat ik wist dat het me enkel pijn zou brengen. Alleen gisteren besefte ik me dat ik dat niet meer kan. Ik heb mijn gevoelens voor hem al dagenlang onderdrukt, zonder dat ik het zelf wist. Nu zijn ze boven gekomen en kan ik ze niet meer wegduwen. Ik heb hem nodig.'

Ralph zuchtte en draaide zich terug naar de zee. Ik deed hetzelfde en wachtte op zijn reactie. Hij bleef stil, alsof hij probeerde te bedenken wat hij hiermee moest.

'Het was nooit mijn bedoeling om je te kwetsen en het spijt me,' verontschuldigde ik me. Ralph was belangrijk voor me. Hij en Lela waren de belangrijkste vrienden die ik had, tot Javen kwam.

'Ik denk dat ik het wel begrijp,' zei Ralph na een tijdje en de meeste emoties waren uit zijn stem verdwenen. 'Ik zeg niet dat ik het prettig vind, maar ik begrijp het.'

Ik knikte langzaam en glimlachte naar hem. 'Dat is alles wat ik van je vraag.'

Ralph gunde me een kleine glimlach terug, genoeg voor mij om te weten dat hij zich niet langer gekwetst voelde. Ik kende Ralph al langer. Ik kon zijn emoties van zijn gezicht af lezen.

En Javen kon dat bij mij.

~

Javen had op me gewacht bij de auto. Zonder al te veel te spreken waren we naar huis gereden. Nu stonden we op de oprit, maar we maakten beiden nog geen aanstalten om uit de auto te stappen. Het begon al schemerig te worden en ik had geen idee hoe laat het was.

'Is alles weer goed tussen jullie?' vroeg Javen. Hij leek zich ongemakkelijk te voelen. 'Lela vertelde iets over een date?'

Lela, natuurlijk vond ze het nodig om dat soort dingen tegen Javen te zeggen. Maar ik begreep haar ook, want Ralph was ook haar vriend en ze wilde hem beschermen.

'Alles is weer goed,' antwoordde ik. Ik legde, even ongemakkelijk als dat Javen eruitzag, mijn jurkje goed. 'Alleen de date gaat niet door.' Ik voelde dat hij zich naar me toe draaide, maar ik durfde hem niet aan te kijken.

'Niet?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee het zou niet eerlijk zijn,' zei ik zacht.

'Niet eerlijk?' De verwarring was te horen in zijn stem.

Ik haalde diep adem en keek op naar hem. 'Omdat ik gevoelens heb voor iemand anders,' zei ik langzaam. Mijn handen trilden als een gek en ik voelde me gestoord dat ik dit ook echt ging zeggen. Alles aan ons was gedoemd tot mislukken, maar ik kon dit niet langer voor me houden. Die fout had ik al gemaakt bij Ralph en zou ik niet nogmaals maken. 'Voor jou.'

Hij leek verbijsterd en ik greep mijn kans. Ik greep mijn kans om de autodeur te openen en weg te lopen, alsof ik weg kon rennen van hem. Alsof wegrennen de tijd zou terugspoelen.

Ik was al halverwege de parkeerplaats toen ik een autodeur hoorde openen.

'Alyce!'