Going Out

Hoofdstuk 39

POV Alyce

De dagen slopen voorbij. Soms keek ik na de klok en waren er pas vijf minuten voorbij, die hadden aangevoeld als uren.

De gezondheid van mijn oma ging iedere dag een beetje de betere kant op. Een hele lange tijd was het niet mogelijk om een gesprek met haar te voeren, maar dit ging nu steeds beter. Ik vond het fijn om mee te luisteren naar een gesprek dat mijn ouders met haar voerden, omdat dit voor mij het bewijs was dat alles goed zou komen.

Javen en ik hielden veel meer contact. We belden één keer per dag in de avond. Zo namen we de dag met elkaar door, steunde hij me met de revalidatie van mijn oma, vertelde hij me over hoe het ging met zijn familie. Soms kreeg ik Haley te spreken, waar ik altijd heel blij mee was. Haley was -net als haar broer- niet meer dezelfde persoon als toen ik bij hen aankwam. Haar enthousiasme over de kleinste dingen maakte me altijd weer vrolijk. Het was precies zoals hun vader me had verteld die dag; Javen was haar grote voorbeeld. Nu het beter ging met hem, ging het beter met haar.

Ging het ook beter met mij? Dat was de vraag die ik mezelf de afgelopen dagen veel vaker stelde. Bij Javen was het zo duidelijk te merken aan alles wat hij deed. Bij mij voelde dat niet zo. Als ik met hem sprak, dan was ik gelukkig. Als ik zag dat het beter ging met mijn oma, dan was ik gelukkig. Alleen al die tijd daartussen? Ik piekerde over alles, ik bedekte nog altijd mijn littekens en het voelde gewoon nog niet goed.

Ik zat aan de rand van mijn oma's bed. Mijn ouders waren net naar beneden gegaan om koffie te halen. Ik had een boek vast in mijn handen en mijn oma sliep, maar in plaats van lezen staarde ik naar buiten. De zon was terug en het werd weer warmer, maar nog altijd niet warm genoeg om mijn schaamte opzij te zetten en een korte broek aan te trekken. Daar was het nooit warm genoeg voor.

Het zachte geritsel van de lakens liet me opkijken. Mijn oma had haar ogen geopend en ging wat meer overeind zitten. Ze keek me aan met een lieve glimlach. 'Oh Alyce, ben je weer aan het dromen?'

Ik lachte zacht en sloeg mijn boek dicht. Niet dat ik er de afgelopen minuten ook maar een woord van had gelezen. 'Eerder nachtmerries,' gaf ik zacht toe. Ik legde mijn boek weg en trok mijn benen op.

'Niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk is,' zei mijn oma zacht. Ze pakte teder mijn hand vast. 'Degene die de macht heeft om je gelukkig te maken, heeft ook de macht om je ongelukkig te maken. Ook als dat niet zijn bedoeling is.' Ze stak haar hand naar me uit en streek zacht over de vlecht die over mijn schouder hing.

Ik zuchtte. 'Waarom zouden we iemand ooit zoveel macht geven? Waarom zouden we dat risico nemen?'

Mijn oma lachte zacht. 'Omdat enkel de persoon die zoveel macht heeft, jou datzelfde kan geven. Dat is het risico waard Alyce. Als je emoties nu zo sterk zijn, dan vind je dit misschien nooit meer. Dat moet je vastgrijpen en nooit meer loslaten.'

~

Mijn muziek galmde net iets te hard door mijn oortjes heen. Het zorgde ervoor dat alle achtergrondgeluiden verdwenen en ik achter bleef met de muziek en mijn gedachtes. Het bracht me tot rust, terwijl ik achter het autoraam de wereld voorbij zag flitsen. Alsof de wereld niet bestond.

Aan alle rust kwam een eind. De auto draaide de oprit op en ik deed één van mijn oortjes uit, terwijl ik de muziek wat zachter zette.

Mijn moeder draaide zich om vanaf de voorstoel. Ze glimlachte, bijna nerveus. 'Alyce, gaat alles wel goed met je? Je hebt bijna niets gezegd vandaag.'

Dat klopte, omdat mijn hoofd overuren draaide door de woorden die mijn oma had uitgesproken. 'Ja, alles prima,' antwoordde ik. Ik plakte een glimlach op mijn gezicht, zoals ik altijd deed. Mijn ouders hadden al genoeg om zich druk over te maken. Ik wilde niet dat ze zich ook nog druk maakten om mij.

Ze knikte, maar leek niet overtuigd.

We stapten de auto uit. De afgekoelde avondlucht omhelsde me. Ik leunde tegen de muur van het huis aan terwijl mijn ouders de deur openden en we binnenstapten.

Binnen trapte ik mijn schoenen uit en hing ik mijn jas op. Ik liep naar de keuken en schonk een glas water voor mezelf in, terwijl mijn ouders plaatsnamen op de bank. Ik pakte het glas vast en wilde aanstalten maken om naar boven te lopen toen de deurbel ging.

'Wie komt er nu nog langs?' vroeg ik me hardop geïrriteerd af, terwijl ik naar de klok keek. Het was al tien uur. Vandaag had me afgepeigerd, net als alle afgelopen dagen. Ik wilde niets liever dan gewoon mijn bed in kruipen. 'Verwachten we iemand?'

Mijn ouders draaiden zich naar me om, mijn moeder opnieuw met dat nerveuze glimlachje. 'Doe maar gewoon open,' zei ze enkel, waarna ze zich weer omdraaide en de televisie aanzette.

Ik zuchtte, maar zette mijn glas weer neer. Ik liep door de gang naar de deur. Echt, wie kwam er op dit tijdstip nog langs? Ralph en Lela konden het niet zijn, want zij lieten het altijd weten als ze langs wilden komen. Ze wisten hoe moe ik kon zijn na een dag in het ziekenhuis.

Ik opende de deur en terwijl ik dat deed greep mijn hand de hendel nog steviger vast. Alsof ik om zou vallen als ik los zou laten. Mijn hele lichaam bevroor en verwarmde tegelijkertijd en ik wist niet meer welke emoties ik moest voelen.

Woorden schoten te kort.

'Hey,' glimlachte de jongen in mijn deuropening. De jongen die veel te bruin was voor het Nederlandse klimaat. De jongen met een grote glimlach op zijn gezicht en een grote tas in zijn hand.

'Javen,' stamelde ik zacht. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken en kreeg het eindelijk voor elkaar om de deur los te laten. Ik stapte naar buiten en wierp mezelf in zijn armen. De grote tas raakte met een zachte bons de grond en ik voelde zijn warmte om me heen. Wanneer het ongecontroleerde schokken van het huilen was begonnen wist ik niet, maar ondanks dat leek het alsof ik eindelijk weer lucht kreeg.

'Ik ben hier nu,' fluisterde hij zacht in mijn oor, terwijl zijn lippen kort mijn wang raakten. Hij klemde me meteen dichter tegen zich aan. 'Ik ben hier.'

Er waren geen woorden op de wereld die mooier waren dan deze.