Going Out

Hoofdstuk 44

POV Javen

De volgende dag had ik genoeg moed verzameld om met Alyce mee te gaan naar haar oma. Ik wist niet wat ik moest verwachten en wat ze me nog meer kon vertellen. Was er nog wel iets wat ze me kon vertellen, of wist ze eigenlijk niet eens zo veel over mijn moeder en was ze slechts ooit een leerlinge geweest? Het enige wat ik wist, was dat ik het gewoon onder ogen moest komen.

Met Alyce naast me wist ik dat ik dat aankon.

We liepen de kamer binnen en haar oma's ogen lichtten op bij het zicht van Alyce. Alyce liep meteen op haar af, pakte haar hand vast en kwam naast haar op een stoel zitten. Ze begroette haar oma zacht en met een liefhebbende glimlach. Binnenkort mocht ze naar huis en dat zou voor zowel haar als Alyce een hele opluchting zijn.

Alyce haar ouders zaten aan de andere kant van het bed en glimlachten vriendelijk naar me, terwijl ik nerveus de ruimte binnen stapte en me naast Alyce voegde.

Alyce haar oma kreeg me meteen in de gaten. 'Hallo Javen,' zei ze vriendelijk.

'Hallo mevrouw,' antwoordde ik in een poging beleefd te doen. Het voelde gek dat deze vrouw mijn moeder beter kende dan dat ik ooit had gedaan.

'Noem me Sidra. Ik denk dat wij alle beleefdheden wel over kunnen slaan. Vind je niet?' vroeg ze me, terwijl ze naar de lege stoel naast Alyce seinde.

Ik ging zitten en knikte langzaam. 'Ik denk het?'

Sidra lachte zacht. 'Je lijkt zo op haar. Jade Parks, de vriendelijkste vrouw die ik ooit ontmoette.' Haar ogen werden glazig, alsof ze terug in de tijd leek te reizen aan de hand van een herinnering. 'Ze had zo'n aanleg voor muziek. Je bent wel eens met haar mee gekomen Javen. Jullie zaten samen achter de piano. Je was altijd een nieuwsgierig kind, maar als zij speelde was het enige wat je deed zitten en luisteren. Als zij speelde was iedere persoon in de ruimte stil.'

'Kende u haar goed?' vroeg ik voorzichtig, bang naar het antwoord. Ik wilde alles over mijn moeder weten. Ik wilde de dingen weten die ze me zelf had moeten vertellen. De dingen die ik had moeten leren kennen, maar waar ik nooit de tijd voor had gekregen.

'Ze was een geweldige leerlinge,' zei Sidra. Haar grijze ogen, die zo veel op die van Alyce leken, boorden in de mijne. 'Ze was ook een lieve vriendin. Ze kwam regelmatig bij ons over de vloer.'

Ik glimlachte klein. 'Ik zou graag meer over haar leren. Als u me dat wilt vertellen.'

Sidra's ogen begonnen te glinsteren. 'Ik zal je alles over haar vertellen,' reageerde ze. 'Als je de tijd hebt.'

'Ik heb alle tijd van de wereld.'

~

Sidra sprak de hele middag over mijn moeder. Ze vertelden verhalen over hoe ze elkaar hadden leren kennen, over de persoonlijkheid van mijn moeder, de dingen die ze samen deden. De passie die mijn moeder voor muziek had, waarvan ik het jammer vond dat ze het nooit op mij had over kunnen dragen. Sidra vertelde me alles en meer. Langzamerhand leek het alsof mijn moeder weer een persoon werd in mijn hoofd, anders dan slechts een herinnering.

Toen Alyce en ik opstonden om te vertrekken pakte ze teder mijn hand vast. Haar blik vond de driehoek die ik gisteravond had getekend en ze glimlachte, alsof ze de betekenis kende. Misschien kende ze die ook wel. 'Als ik weer thuis ben, aarzel dan niet om langs te komen oké?' zei ze vriendelijk tegen me. 'Misschien kunnen we je moeders talent voor piano ook bij jou ontdekken.'

Dat idee bracht me enkel blijdschap en enthousiasme. 'Dank u wel, voor alles.'

'Geen kind zou zonder zijn moeder op moeten groeien,' zei ze zacht, met een verdrietige blik op haar gezicht. 'Ik ben blij dat ik wat terug kan doen voor alles wat Jade voor mij heeft gedaan.'

Na die woorden namen we afscheid.

POV Alyce

De avond na het bezoek aan mijn oma brachten Javen en ik door op mijn kamer. We zaten samen op mijn bed. Op mijn laptop speelde een film af, maar onze aandacht voor die film was al snel verdwenen. In plaats daarvan spraken we zacht over Javens moeder en de dingen die hij vandaag te weten was gekomen. Hij straalde terwijl hij over haar sprak en dat was geweldig om te zien.

'Misschien ben je wel een geweldige pianist?' vroeg ik me hardop af met een lachje.

aven grinnikte zacht, maar reageerde er verder niet op. Hij staarde uit mijn raam, naar de regen die nu zacht tegen de ramen tikte. 'Is het gek dat ik Spanje niet mis?' vroeg hij zich hardop af.

Teder pakte ik zijn hand vast en kroop ik wat dichter tegen hem aan. Hij sloeg een arm om mijn schouders en ademde diep in. 'Ik weet het niet,' antwoordde ik eerlijk. 'maar je hebt daar nooit echt willen zijn.'

Ik voelde dat hij knikte. 'Ieder ander persoon had het geweldig gevonden,' zei hij zacht. 'Een warm land, een groot huis, uitzicht op de zee.'

Waarschijnlijk was dat waar. Ik had het geweldig gevonden, maar tegelijkertijd had het me heel veel pijn gedaan om al mijn vrienden hier in Nederland achter te laten. 'Waarom vond jij dat dan niet?'

Hij bleef even stil. Ik gaf hem de tijd om te denken. 'Omdat het voelde alsof al mijn herinneringen aan mijn moeder afgepakt werden,' antwoordde hij uiteindelijk. 'Zij leefde hier, hoe graag ze ook in Spanje had willen wonen. Al mijn herinneringen aan haar waren hier. Het huis waar ik was opgegroeid met haar, was hier. Toen we dat achter lieten, voelde het alsof ik mijn moeder achterliet.'

'Ik begrijp het,' fluisterde ik zacht. Ik sloot mijn ogen en probeerde de pijn te onderdrukken die ik voelde als ik Javen zo hoorde praten. De pijn in zijn stem en de gedachte dat hij als klein kind alles hier had moeten achterlaten brak mijn hart. 'Ben je boos op je vader? Om de beslissingen die hij heeft gemaakt?'

Om dit antwoord hoefde Javen niet na te denken, geen seconde. 'Nee. Verhuizen naar Spanje was zijn manier om dichter bij haar te komen. Zijn manier om dingen te verwerken. Hij hoopte altijd dat het ook mijn manier was. Dat het goed voor me was om weg te gaan uit het land waar alles gebeurd was. Hij probeerde altijd het beste voor ons te doen.' Javen grinnikte zacht. 'Zelfs toen hij opdringerige gasten zo ver kreeg om met mij om te gaan.'

Ik gaf hem lachend een duwtje met mijn schouder. 'Ik ben helemaal niet opdringerig!'

Javen lachte nog wat harder. Hij schoof wat naar achteren en keek me aan. 'Durf je dat nogmaals te zeggen?' vroeg hij me uitdagend. Zijn gezicht kwam wat dichterbij en hij sloot zijn ogen toen onze voorhoofden tegen elkaar rustten.

Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn aanraking. Hoe was dit allemaal zo ver gekomen? Waar had ik zijn aanwezigheid en zijn liefde aan te danken?

'Misschien een beetje, maar ik weet dat je daar dankbaar voor bent,' fluisterde ik zacht.