Going Out

Hoofdstuk 42

POV Javen

De volgende dag had ik niet het lef om opnieuw mee te gaan naar het ziekenhuis. Alyce en ik waren die ochtend al vroeg opgestaan, omdat Alyce graag deze ochtend naar het ziekenhuis wilde zodat we de middag en avond samen door konden brengen. Iets normaals doen in Nederland, het leek me bijna onrealistisch. Nooit had ik gedacht dat ik hier weer zo snel zou zijn.

Alle onderwerpen rond mijn moeder hadden we nog niet besproken. Soms merkte ik hoe Alyce zich terugtrok met een onzekere blik op haar gezicht en me slechts aankeek. Alsof ze de moed probeerde te verzamelen om ernaar te vragen, maar niet zeker wist of dat wel het beste idee was.

Eerlijk gezegd wist ik ook nog niet of ik wel of niet wilde dat ze ernaar vroeg. Als ik dit soort dingen met iemand wilde bespreken, dan was het met Alyce, maar eerst moest ik mijn eigen gedachtes op een rijtje krijgen.

Daarom had ik geantwoord met een smoesje toen ze me vroeg of ik mee wilde naar het ziekenhuis. Dat ik haar even de ruimte wilde geven met haar oma alleen. Wat ik eigenlijk bedoelde, was dat ík tijd alleen nodig had. De kleine glimlach die ik kreeg als reactie kon betekenen dat zij dat ook wel wist. Alyce keek altijd dwars door me heen.

Nu zat ik op de bank in haar huis, waar ik me meer een inbreker dan een bezoeker voelde. Haar ouders waren beiden naar hun werk gegaan deze ochtend en zouden pas aan het einde van de middag thuiskomen. Alyce zou al over enkele uren thuiskomen.

Ik staarde naar de foto in mijn handen. Mijn moeder achter de piano. We hadden de foto gisteravond opgehaald bij het huis van Alyce haar oma. Mijn hart brak bij het besef dat er nog zoveel was wat ik niet over haar wist. Dingen die ik nooit zou leren kennen, omdat het leven me die kans niet had gegeven. Omdat ze bij me was weggerukt voordat ik echt een goed beeld kon krijgen bij de persoon wie mijn moeder was.

De bel die door het huis galmde trok me uit mijn gedachtes. Ik legde de foto op de kleine tafel voor de bank en liep naar de deur. Het voelde vreemd om de deur open te doen van een huis waar ik niet woonde, maar het zou nog vreemder zijn als ik helemaal niet open zou doen. Mijn passen haperden even toen ik door het raam zag wie er voor de deur stond.

Ik raapte mezelf bijeen en trok de deur open. 'Alyce is er niet.' zei ik twijfelachtig, terwijl ik de jongen in me opnam die nu voor me stond.

Ralph lachte zacht. 'Dat weet ik,' antwoordde hij, waarna hij langs me naar binnen liep.

Die actie liet me verward achter. Ik schudde geïrriteerd mijn hoofd en sloot de deur, waarna ik achter Ralph aan de woonkamer inliep. Hij had zichzelf al op de bank gepositioneerd. Hij voelde zich hier duidelijk al veel meer op zijn gemak dan ik.

'Ik sprak Alyce vanochtend toen ze onderweg was naar het ziekenhuis. Ze vertelde me al dat je hier zou zijn,' zei Ralph, terwijl hij naar achteren leunde en me aankeek.

Ik liep terug naar het plekje op de bank waar ik net ook zat. Ik griste de foto van de tafel en verplaatste deze naar de grote eettafel, uit Ralphs blikveld.

'Ze vertelde me ook wat er was gebeurd,' voegde Ralph toe, die duidelijk doorhad wat ik deed.

Ik kuchte zacht en probeerde de steek van pijn te negeren die me dat veroorzaakte. Ik draaide me naar hem om en leunde tegen de rand van de tafel. 'Wat leuk dat je geïnteresseerd bent in mijn leven, maar ik begrijp niet helemaal wat je hier doet.' Ik besefte me dat de woorden grof klonken en probeerde vriendelijkheid in mijn stem te leggen. Hij had mij nooit slecht behandeld. Eigenlijk zou ik helemaal geen problemen met hem moeten hebben, maar die had ik wel.

'Ik denk gewoon dat we verkeerd zijn begonnen.' Zijn stem klonk vragend, alsof hij het zelf ook nog niet helemaal geloofde. 'Ik zou het prettig vinden als we op een normale manier met elkaar om kunnen gaan. Voor Alyce.'

Voor Alyce. Waarom zorgden die woorden er al meteen voor dat ik hem gelijk wilde geven?

'Oké,' reageerde ik met een kleine zucht. Ik zette me af van de eettafel en voegde me tegenover Ralph op de bank. 'Het spijt me voor mijn gedrag richting jou. Ik weet niet waarom ik zo doe.'

Ralph lachte duidelijk geamuseerd. 'Tuurlijk weer je wel waarom je zo doet,' reageerde hij, maar het klonk niet beschuldigend. 'Omdat Alyce ooit mij leuk vond.'

Irritatie borrelde weer op. Misschien was dit toch helemaal geen goed plan.

'Maar ik ben nooit de juiste persoon geweest voor haar,' ging Ralph verder. 'Dat besef ik me nu. Ik zag nooit hoe lastig ze het nog had. Hoe ze vocht tegen de gedachtes, twijfels en angsten in haar hoofd. Dat zal ik mezelf altijd kwalijk nemen.' Zijn hoofd boog wat en hij kreeg een droevige houding.

Mijn respect voor deze jongen groeide plotseling met de seconde. 'Je kan er niets aandoen,' probeerde ik het goed te spreken, ondanks dat ik enkele dagen geleden nog woedend was geweest omdat Alyce haar vrienden haar niet steunden. 'Ze is erg goed in het maskeren van haar gevoelens.'

Ralph keek naar me op. 'Dat maakt niets goed. Jij zag het wel. Een complete vreemde zag het wel.'

Ik lachte zacht. 'Alyce en ik zijn als twee spiegels. We worstelen beiden met onszelf en duwen andere mensen weg. Alleen op een of andere manier werkt het.'

Ralph knikte voorzichtig. 'Ik wil gewoon niet meer die persoon zijn. Ik wil een betere vriend worden voor Alyce en ik heb het idee dat jij er de komende tijd nog wel zal zijn. Daarom leek het me handig om je in ieder geval te spreken, voor het geval we elkaar vaker tegen zullen komen.'

'Dank je wel,' reageerde ik zacht. 'Dat waardeer ik echt.'

Na die woorden stond Ralph op, alsof zijn taak volbracht was. Het voelde een beetje als een vredesluiting tussen ons. Ralph liep langs me heen richting de deur, maar bleef even staan bij de tafel. Ik besefte me pas na enkele seconden waar hij naar keek, de foto.

Hij draaide zich nog even naar me om met een ernstige blik in zijn ogen. 'Je hoeft hier niet alleen voor te staan. Als je dit niet met Alyce wilt bespreken omdat haar oma erbij betrokken is, wil ik dat je weet dat ik er voor je ben.'

Met die woorden en complete verbazing liet Ralph me achter.