Going Out

Hoofdstuk 29

POV Alyce

Er was iets veranderd toen ik de volgende dag wakker werd. Afgelopen nacht had ik doorgeslapen zonder nachtmerries. Ik vroeg me af of Javen dat ook kon zeggen. Ik hoopte het. We hadden ervoor gekozen om vannacht onze ruimte te nemen, zodat we beiden onze gedachten even op een rijtje konden zetten.

Ik ging overeind zitten op de rand van mijn bed en pakte mijn telefoon. Een nieuw bericht van Ralph werd zichtbaar op het beeldscherm. Goedemorgen, heb je iets te doen vandaag? Een hartje sloot het berichtje af en de onrust in mijn hoofd keerde terug.

Ik haalde diep adem en reageerde: Sorry, ik heb al plannen. Later? Ik kon het niet voor elkaar krijgen om een hartje terug te sturen. Ik besefte me echt wel dat ik met Javen een grens over was gegaan die misschien te ver was als ik van plan was met Ralph uit te gaan.

Ik legde mijn telefoon weer weg en stond op. Na het ontbijt zou Javen me ophalen om naar de stad te gaan waar de markt plaatsvond. Ik opende mijn kast en mijn blik gleed naar een specifiek jurkje, die ik wel had meegenomen maar nog nooit had aangetrokken. De lichtblauwe stof zou mijn litteken niet bedekken.

Zenuwen en angst overspoelden me toen ik de jurk uit de kast haalde. Het was een zachte stof. Ik kon me mezelf voorstellen in deze jurk, zonder littekens en zonder schaamte. Vroeger maakte kleding als dit me gelukkig, maar nu bracht het me angst.

Javen zou er niet naar kijken. Hij had na de dag dat ik hem mijn littekens voor het eerst had laten zien, nooit meer gekeken. Hij wist hoe vervelend ik dat vond. En al die andere mensen? Die zou ik toch nooit meer zien. Wat hield me dan nog tegen om voor één keer iets te dragen wat ik wilde dragen?

Het kostte me een groot deel zelfvertrouwen om deze jurk aan te trekken, maar uiteindelijk keek ik mezelf aan in de spiegel en glimlachte ik. De jurk was prachtig, mooier dan de jurken die wel mijn litteken zouden bedekken. Het voelde prettig en het was een stuk fijner in deze hitte. Misschien zou ik me er niet zelfverzekerd in voelen, maar Javen zou me daarmee helpen.

Ik pakte mijn telefoon van mijn nachtkastje en liep naar beneden. Mijn ouders zaten al op de veranda en keken beiden op toen ik de schuifdeur opende en naar buiten stapte.

Mijn moeder leek bijna geschrokken, waarna ze naar me glimlachte met tranen in haar ogen. 'Je ziet er prachtig uit Alyce,' zei ze met een zachte stem.

Ook mijn vader leek emotioneel en hij keek me trots aan. Hij knikte instemmend en legde zijn hand op die van mijn moeder.

Ik voelde de zenuwen die meekwamen met het dragen van deze jurk, ondanks dat ik voor mijn ouders stond. Toch lachte ik naar hen, opgelucht om de reactie. 'Bedankt.' Ik zei mijn ouders gedag en liep om de huizen heen, richting de parkeerplaats. Ik had hen gisteren al ingelicht over onze plannen van vandaag.

Javen stond al op me te wachten bij de auto. Hij keek op toen hij me aan hoorde komen en zijn ogen werden groter. Meteen liep hij op me af en voordat ik ook maar iets kon zeggen had hij zijn armen om me heen geslagen.

Ik glimlachte, trok mezelf tegen hem aan en sloot mijn ogen.

'Ik ben zo trots op je,' fluisterde hij zacht. Hij liet me los en keek me aan. 'Zo trots.' Teder streek hij wat haren achter mijn oor.

De laatste tijd wist ik niet langer waar ik het meest gelukkig van werd; mijn ouders die trots waren omdat ik steeds meer mezelf leek te worden, of Javen die me aankeek alsof ik persoonlijk sterren had bewogen.

'Zonder jou had ik dit nooit gedaan,' zei ik tegen hem. Ik pakte zijn hand vast en kneep er zacht in. 'Jij bent de persoon die ervoor zorgt dat ik volledig mezelf wil zijn.'

Javen glimlachte naar me. Hij aaide teder over de bovenkant van mijn hand. Hij leek geen idee te hebben wat hij wilde zeggen. Daarom schonk ik hem nog een glimlach, waarna ik hem losliet en naar de auto liep.

~

De markt was prachtig. We hadden een uur gereden voordat we hier aankwamen. De temperatuur was meteen meerdere graden gestegen en ik was blij met mijn kledingkeuze, ondanks dat ik me bij iedere stap die ik zette akelig bewust was van hoe ik eruitzag. Alleen niemand leek er iets om te geven en Javen liep naast me bij iedere stap die ik zette. Dat gaf me kracht.

We liepen al urenlang samen tussen alle kraampjes door, waarbij we meerdere keren stopten om uitgebreid te kijken naar de spullen die daar waren neergelegd. Nu stond ik voor een kraampje met meerdere sieraden, iets wat me altijd aantrok. Ik hield ervan om te kijken naar de verfijnde zilveren hangers. Het was een bepaalde vorm van kunst.

Ik voelde zacht een hand op mijn schouder en keek om. Javen stond achter me, met een ontspannen uitdrukking op zijn gezicht. Dit uitstapje was voor ons beiden goed. 'Draai je om,' zei hij tegen me.

Ik keek hem even verward aan, waarna ik me toch omdraaide. Teder schoof hij mijn haren over mijn schouder, waarna er een zilveren ketting voor mijn ogen verscheen. In het midden een ster, een rondje aan de ene kant en een driehoek aan de andere kant. Precies zo simpel als dat we altijd op onze hand tekenden. Javen hing de ketting om mijn nek en maakte de sluiting vast, waarna ik me naar hem omdraaide.

'Dank je wel,' stamelde ik, niet precies wetend hoe ik kon reageren op een cadeau zo doordacht als deze. Dat had je niet hoeven doen, die woorden lagen op mijn tong, maar ik besloot het niet te verpesten door zo'n stomme uitspraak. Hij had het niet hoeven doen, maar het betekende heel veel voor me.

'Als je vergeet om iets op je hand te tekenen, dan heb je altijd nog deze,' zei Javen met een glimlach. Hij maakte al aanstalten om door te lopen, maar ik trok hem terug aan zijn arm.

Ik stapte dichter naar hem toe en trok hem in een knuffel. 'Dit betekent meer voor me dan je je kan voorstellen,' zei ik.

Javens armen sloegen om me heen. 'Dat weet ik,' zei hij terug. Hij streelde over de achterkant van de ketting.

'Alyce?' Een bekende stem trok me uit mijn gedachtes en ik liet Javen los. Ik draaide me naar de persoon toe en zag Lela en Ralph staan. Hij keek me aan met een diep gekwetste blik en Lela met niets anders dan pure teleurstelling. Alsof Ralph opeens besloot dat hij niets meer met me te maken wilde hebben, draaide hij zich om en verdween hij tussen de kraampjes.

'Hoe kun je?' vroeg Lela me enkel. Ze keek me kil aan en mijn kledingkeuze bleef door haar zeker niet onopgemerkt. Ze leek er niet gelukkig van te worden.

Javen stapte dichter naar me toe. 'Ga maar,' fluisterde hij zacht, zodat Lela het niet hoorde. Alsof hij niet wilde dat zij wist wat hij zei. 'Ga met hem praten. Ik zie je weer bij de auto.' Hij stapte weer bij me vandaan en knikte. Javen, de jongen die me begreep op een ander niveau.

'Dank je wel,' fluisterde ik naar hem, waarna ik langs mijn beste vriendin liep om achter Ralph aan te gaan.