Going Out

Hoofdstuk 5

POV Alyce

Het was twaalf uur 's middags toen ik na een bezoekje aan het strand en een snelle douche langsging bij Bratt. Ik voelde me nerveus, vooral omdat mijn ouders me vorige dag hadden verteld dat ik vooral niet iets moest doen waar ik geen zin in had. Ze hielden het allemaal zo geheimzinnig en het had me de afgelopen nacht zelfs wakker gehouden. Ik had hier helemaal geen behoefte aan. Ik wilde gewoon mijn vakantie vieren en alle drama achter me laten.

Ik moest mezelf dan ook even toespreken om door te gaan toen ik voor de deur stond. Nee zeggen was altijd een optie, maar ik kon tenminste luisteren naar wat Bratt van me wilde. Mijn nieuwsgierigheid was dan ook te groot om dat niet te doen. Daarom hief ik mijn hand en klopte ik op de deur.

Even wachtte ik, maar het duurde niet lang tot Bratt met een vriendelijke glimlach de deur voor me opende. 'Alyce, wat fijn dat je er bent. Kom verder.' Hij stapte voor me opzij en ik liep langs hem heen naar binnen. 'Neem maar vast plaats op de veranda. Ik kom eraan met wat te drinken,' zei hij tegen me. Hij liep al richting de keuken.

Zoals gevraagd liep ik door naar de veranda, deze was leeg. Ik had zijn kinderen hier ook niet verwacht. Ze leken beiden geen behoefte te hebben aan sociale contacten. Ik had zijn dochter nog niet eens gezien, maar Javen leek me niet de vriendelijkste jongen.

Ik begreep het niet. Bratt leek me oprecht een aardige man. Als ik hem straks zou vertellen dat ik niet wilde doen wat hij ook van me vroeg, dan had ik het idee dat hij niet boos op me zou zijn. Dat was precies de reden dat ik wilde luisteren naar wat hij te zeggen had. Ik moest hem die kans geven.

Lang duurde het niet tot Bratt met een waterkan en twee glazen de veranda opkwam. Hij zette alles neer en met een dankbare glimlach pakte ik het glas water. In Nederland dronk ik nooit genoeg, maar met het warme Spaanse weer vond ik het geen probleem om veel te drinken.

'Je vraagt je vast af wat er aan de hand is,' zei Bratt twijfelachtig. Ik spotte een wat onzekere blik in zijn ogen.

Na een paar slokken van het water genomen te hebben, zette ik het glas neer. 'Een beetje,' gaf ik toe. Hij was twijfelachtig, maar ik voelde me ook zo. 'Maar dat betekent niet dat ik het niet wil horen.'

De man leek opgelucht door die woorden. 'Oké, hebben je ouders al verteld wat er met mijn vrouw is gebeurd?' vroeg hij me. Dit gesprek ging opeens heel snel een hele persoonlijke wending op. Totaal niet wat ik had verwacht.

'Nee, het leek me nogal privé dus ik heb er niet naar gevraagd,' gaf ik toe.

Bratt haalde diep adem en leek zich emotioneel voor te bereiden op wat hij me ging vertellen. Hij was zijn vrouw verloren, dat was duidelijk. Ik kon me niet voorstellen hoe moeilijk het moest zijn om zoiets mee te maken. 'Tien jaar geleden is ze overleden, aangereden door een auto.'

Even kon ik hem alleen maar aankijken. Ik had een verhaal verwacht over een scheiding of iets wat daarop leek. Of dat ze misschien nog in Nederland woonde, maar niet dit. Dit was het laatste wat ik had verwacht.

Lichte paniek overspoelde me. Dat is waarom mijn ouders zo ernstig hadden gekeken. Niet om de vraag die hij me ging stellen, maar hierom. Om deze informatie.

'Ze was met Javen. Hij was toen nog maar tien jaar oud. Hij heeft nooit veel losgelaten over wat er is gebeurd die dag, maar hulpdiensten dachten dat ze hem heeft weggeduwd. Op zijn knieën en handen zaten schrammen. Ze denken dat zijn moeder zich voor hem heeft opgeofferd.'

Ik knipperde even overdonderd. 'Ik had geen idee,' zei ik zacht. Woorden schoten me tekort. Wat zei je tegen iemand die zo'n vreselijk drama had moeten meemaken? Ik wist het niet.

Bratt veegde even met zijn hand onder zijn ogen en ik zag de glinstering van tranen. 'Javen en zijn zusje Haley zijn opgegroeid met deze vreselijke gebeurtenis en het heeft hen veranderd. Javen trekt zich nu al tien jaar lang terug en Haley gaat om met de verkeerde mensen, doet de verkeerde dingen.' Hij viel weer even stil.

'Niet om onbeleefd te zijn, maar ik vraag me af waarom u mij dit verteld,' zei ik voorzichtig. Deze dingen waren zo vreselijk persoonlijk, niet iets wat je zomaar deelde met een vreemde. Het leek me al lastig om over te praten, laat staan met een tienermeisje die bij je op vakantie kwam.

'Alyce het is nu al een tijdje geleden dat iemand van ongeveer hun leeftijd hier op vakantie kwam. Ik hoopte dat je me misschien kan helpen. Help me om Javen het huis uit te krijgen, als hij het goede pad op gaat dan volgt zijn zusje. Hij is haar voorbeeld. Zolang hij zichzelf binnen opsluit en niet verder gaat, denkt zij dat ze dat ook kan doen.' Bratt keek me smekend aan en ik zag de wanhoop en de pijn in zijn ogen.

'Ik weet niet hoe ik zoiets moet doen, hoe ik iemand op die manier kan helpen,' antwoordde ik hakkelig. Dan nog het laatste wat ik hem niet vertelde. Wat ik hem wellicht nooit zou kunnen vertellen.

De teleurstelling die ik zag op Bratts gezicht voelde als een trap in mijn maag. Hij keek weg, alsof hij het voor me wilde verbergen. Deze man gooide zijn persoonlijke verhaal voor mijn voeten en dit was hoe ik reageerde.

Misschien had ik toch geen keuze gehad op het moment dat ik hier binnenstapte. Ja, hij zou het niet erg vinden als ik nee zei. Alleen na alles wat deze man had meegemaakt, hoe kon ik dan nog nee zeggen?

'Maar,' ging ik twijfelend verder. Hierdoor schoot Bratts gezicht weer mijn richting op. 'ik kan het proberen.' Ik haatte mezelf om de woorden die ik uitsprak. Als ik dit ging doen, moest ik zo vreselijk voorzichtig te werk gaan. Dit was geen taak voor mij, dit was niet iets wat ik aankon. Dit was ook niet iets waar ik geschikt voor was, niet nu ik het volledige verhaal kende.

Alleen ik keek in de ogen van deze man en ik zag de pijn die ik ooit ook bij mijn ouders had gezien. Ik gunde het niemand om die pijn te voelen.

Bratt glimlachte en opnieuw zag ik tranen in zijn ogen. Hij deed niet de moeite om ze weg te vegen. 'Dat is meer dan ik kan wensen.'