Going Out

Hoofdstuk 4

POV Alyce

'Alyce!'

Ik keek op, met een zonnebril op mijn neus en een boek in mijn handen. Mijn moeder stond wat meters verder, op de veranda van ons huisje. De hele ochtend had ik al doorgebracht aan het zwembad. Vanmiddag zou ik naar het strand lopen.

'Ja?' riep ik terug, terwijl ik probeerde niet te hard te roepen. De andere gasten waren blijkbaar mensen die kwamen voor de cultuur, want ze waren er vandaag weer niet. Alleen ik wilde niet de eigenaren storen. Mijn moeder dacht blijkbaar hetzelfde, want ze kwam toch op me afgelopen.

De ontspannen glimlach op mijn moeders gezicht deed me goed. Ze had het de laatste tijd druk met werk en ik was blij dat ze dat even van zich af kon zetten. Ze werkte bij een groot reclamebedrijf en had een hoge functie, maar dat betekende ook hard werken. Dit was een goed moment om even volledig afstand te doen van dat werk.

'Je vader en ik gaan even boodschappen doen,' vertelde ze toen ze bij me aankwam. 'Heb je nog iets nodig?' Haar hand legde ze vlak achter me op de rugleuning van de ligstoel en ze keek naar het zwembad voor ons.

'Nee hoor,' zei ik met een glimlach. Ik sloeg mijn boek dicht. 'Ik ga straks naar het strand, dus schrik niet als ik weg ben wanneer jullie terugkomen.'

Ze haalde haar hand over mijn natte en wilde haren. 'Veel plezier schat. We zien je zo wel weer,' zei ze, waarna ze zich omdraaide en terugliep richting het huisje. Mijn vader stond daar nu en zwaaide naar me. Ik zwaaide lachend terug.

Ik verdiepte me opnieuw in mijn boek en het duurde niet lang voor ik de huurauto over het erf zag vertrekken. Langzaam begon ik mijn spullen bij elkaar te zoeken en in een kleine tas te stoppen. Dure dingen, zoals mijn telefoon, bracht ik terug naar het huisje. Ik had al een lange zomerjurk en zwemkleding aan, dus ik hoefde me niet om te kleden.

Toen ik alles had verzameld wat ik nodig had, begon ik richting het strand te wandelen. Het was erg warm, maar het was gelukkig niet erg ver. Ik moest een houten trap af voordat ik op het strand kwam. Het plan was om hier lang te blijven, dus ik hoopte dat het wat koeler was tegen de tijd dat ik weer naar boven moest klimmen.

Op het strand was het niet eens zo heel druk. Het helderblauwe water glinsterde me tegemoet en ik kon niet tegenhouden dat ik dommig voor me uit glimlachte. Het water was zo helder dat ik het zand kon zien liggen. Af en toe zag ik zelfs een kleine vis langskomen.

Mijn handdoek sloeg ik uit op de grond. Ik verstopte mijn tas eronder. Dat was iets wat ik altijd deed. Ik wilde mezelf overtuigen dat het hielp tegen mensen die snel iets uit je tas wilden stelen, maar een handdoek zou hen waarschijnlijk toch niet tegenhouden.

Ik trok de lange jurk over mijn hoofd. Het was rustig op het stand, gelukkig. Met snelle passen door het hete zand liep ik richting de zee. Het was inmiddels twee uur 's middags dus de zon scheen flink. Mijn tenen raakten het water, wat verrassend warm was. De temperatuur van de Nederlandse zee leek wel onder het vriespunt vergeleken met dit water. Het was verkoelend, maar niet koud. Ik liep meteen door tot het water tot ongeveer mijn middel reikte.

Een stukje verderop zag ik twee meisjes, iets jonger dan ik, met elkaar praten in het water. Ze deden me denken aan mijzelf met mijn beste vriendin.

Lela was met haar vuurrode haren en groene ogen altijd een opvallende verschijning. De sproetjes die altijd leken te dansen op haar gezicht. Ik zou haar pas weer zien in Nederland. Een kleine groep van onze vrienden zou ook hierheen komen, niet ver van deze plaats vandaan. Lela zou niet meegaan.

Waarschijnlijk zou ik hen ook niet zien. Ik had bewust de keuze gemaakt om niet met hen mee te gaan, dus ik zou ze ook niet opzoeken. Er was zo veel gebeurd te laatste tijd. Ik had mijn rust en familietijd nodig.

~

Het was zes uur toen ik terugkwam van het strand. Ik had mijn jurk opnieuw aangetrokken. Mijn handdoek hing om mijn schouders en de kleine tas klemde ik in mijn hand. De slippers die ik droeg maakten hard geluid op de grote tegels.

Vlak bij het huisje zag ik mijn ouders praten met Bratt, aan de rand van het zwembad. Zonder dat ze me opmerkten liep ik naar binnen en legde daar mijn spullen weg. Mijn handdoek hing ik uit over het droogrek, vlak achter de veranda in de ondergaande zon. Het was zeker nog niet laat genoeg om donker te worden.

Vervolgens besloot ik even gedag te zeggen. Mijn dunne zomerjurk plakte aan mijn lichaam en mijn nog vochtige bikini en ik voelde het zout overal op mijn huid. Ik zou snel zijn en daarna meteen een douche nemen.

Ze merkten me pas op toen ik echt dichtbij kwam. 'Hé Alyce, hoe was je dag aan het strand?' vroeg mijn vader me met een stralende glimlach.

Ik lachte terug. 'Heerlijk,' antwoordde ik gelukkig. Mijn ouders wisten hoe erg ik van de zee kon genieten. 'De zee is echt prachtig. Hallo Bratt.' Ik knikte onze gastheer toe.

'Hallo Alyce, ik raadde je ouders zojuist een paar goede restaurantjes aan,' vertelde hij me. 'Alleen ik hoopte dat je morgen misschien even de tijd voor me hebt, ik wil je om een kleine gunst vragen.' Zijn ogen stonden plots ernstig.

Mijn ouders hadden beiden opeens ook geen glimlach meer op hun gezicht, wat me vertelden dat ze al wisten wat hij me wilde vragen. Konden ze het me niet nu vertellen? Wat was er in vredesnaam aan de hand? Zoiets had ik nog nooit meegemaakt in al die jaren dat we op vakantie gingen.

Twijfelend keek ik de drie aan. 'Ik denk dat ik wel tijd heb.' Ondanks mijn vragen, stelde ik ze niet. Er zou vast een reden zijn dat hij me morgen wilde spreken, in plaats van nu. Dat zou ik respecteren, hoe vervelend ik het ook vond.

Bratt knikte op een dankbare manier. 'Kom maar langs wanneer je wilt. Ik ben morgen de hele dag thuis om dingen te regelen voor de nieuwe gasten,' vertelde hij.

'Oké.' Ik wist niet of ik erin was geslaagd om mijn wantrouwen uit mijn stem te halen. Als het wel te horen was, dan liet hij het in ieder geval niet blijken.

'Fijne avond,' zei Bratt tegen ons allemaal. Mijn ouders zeiden iets soortgelijks terug, voordat Bratt zich omdraaide en richting zijn huis vertrok. Ik keek hem even na, niet wetend wat er zojuist precies gebeurd was.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik mijn ouders en ik keek ze aan. Zij wisten wat er aan de hand was. Ik wilde antwoorden. Ik haatte het als ik ergens een dag lang voor moest wachten, terwijl iemand me al nieuwsgierig had gemaakt. Alleen deze keer voelde ik me nerveus, alsof het niet zomaar een gunst zou zijn. Die informatie haalde ik uit de gezichtsuitdrukkingen van mijn ouders. Zo... ernstig.

Mijn moeder glimlachte mijn vraag weg en legde haar hand op mijn schouders. 'Laten we ons daar morgen maar mee bezighouden,' zei ze, waarna ze me meenam richting ons huisje. 'We maken van deze avond gewoon een goede avond, maak je niet al teveel zorgen.'

Ik hield mijn mond, wetende dat ze het me toch niet zou vertellen. Blijkbaar wilden mijn ouders dat Bratt het me zelf vroeg en dat kon ik accepteren, maar leuk vond ik het niet.

Mijn ouders gingen me voor het huis binnen en toen ik even omkeek naar het huis van onze verhuurders zag ik iets bewegen achter een van de ramen.

Voor een heel kort moment had ik oogcontact met Javen, de jongen waar ik tegenaan was geknald onderaan de trap. Zijn ogen stonden geïrriteerd en het duurde niet lang voor hij het gordijn, dat ik hem nog net zag vasthouden, dichttrok en daarmee al ons contact verbrak.