Going Out

Hoofdstuk 3

POV Alyce

Samen met mijn ouders liep ik richting het huis van de eigenaren. Ze hadden ons uitgenodigd om ons daar te komen voorstellen en zodat mijn vader het papierwerk en betalingen kon regelen. Ik wist hoe dat soort dingen gingen, meestal was het even een kort bezoekje.

In mijn blauwe zomerjurk liep ik over de stenen richting het huis. Het was lichtblauw en liep steeds wat wijder uit, tot de stof stopte bij mijn schenen. Ik genoot van de luchtige stof, de warmte die ik op mijn huid kon voelen ondanks dat de zon al onder was gegaan.

Mijn vader klopte netjes op de deur, want er was nergens een deurbel te vinden. Niet dat ze die nodig hadden op deze afgelegen plaats. Het leek me heerlijk om zo weg te zijn van de drukte. Het was als een klein paradijs. Afgezien van de huurders was hier helemaal niemand. Je kon doen wat je wilde.

Er deed een vriendelijk uitziende man open. Aan zijn blauwe ogen, lichtbruine haren en wat lichtere huid zou ik hem meteen als Nederlander kunnen bestempelen. Hij glimlachte naar ons en deed de deur verder voor ons open. 'Hallo, welkom!' zei hij opgewekt.

Mijn ouders schudden zijn hand en ik deed hetzelfde. De man droeg een nette blouse, waardoor ik me afvroeg of hij dat speciaal voor ons had gedaan.

'Bratt Parks, je mag me gewoon Bratt noemen,' stelde hij zich voor. Daar had je het zinnetje die ik tegenwoordig bijna overal hoorde. Alle ouders van vrienden zeiden dat altijd tegen mij, maar sommige hadden zo'n bepaald streng uiterlijk waardoor ik het niet op kon brengen om hen bij hun voornaam te noemen. Bij die mensen vroeg ik me altijd af of ze het zeiden voor hun kind. Deze man leek echter oprecht.

'Alyce,' stelde ik mezelf voor. Mijn achternaam had hij natuurlijk al gehoord van mijn ouders, dus het leek me wat overbodig. Bratt knikte me vriendelijk toe. Deze ontmoetingen aan het begin van een vakantie waren niet mijn favoriete bezigheid, maar ervaring vertelde me dat dit waarschijnlijk de enige keer zou zijn dat we elkaar zouden zien.

'Willen jullie wat drinken?' vroeg hij ons en ik keek meteen naar mijn ouders voor het antwoord. Ik zag mezelf al op de veranda zitten bij ons gehuurde huisje met een boek. Deze ontmoeting hoefde van mij niet langer te duren dan nodig.

Mijn vader knikte. 'Als dat geen probleem is,' antwoordde hij. Natuurlijk moesten er ook nog dingen geregeld worden en kwam ik hier niet gemakkelijk onder vandaan. Misschien kon ik wegkomen op het moment dat het papierwerk zou worden getekend.

Bratt wenkte ons binnen en we liepen achter hem aan door de knus ingerichte woonkamer naar de veranda. Er stonden twee bankjes en een grote stoel om een tafel heen buiten. 'Neem gerust plaats,' zei Bratt ons, waarna hij terug naar binnen vertrok. Ik nam plaats op een van de twee bankjes, mijn ouders tegenover mij.

'Aardige man,' zei mijn moeder om de stilte te breken. Ik grinnikte zacht toen ik haar gezicht zag. Hij was inderdaad aardig, maar ik wist hoe ongemakkelijk mijn moeder zich altijd voelde als we ons gingen voorstellen aan eigenaren van een vakantieadres. Het feit dat deze man Nederlands was, maakte het wel gemakkelijker. Meestal kwamen we de eigenaren na de eerste ontmoeting niet meer tegen, totdat we weer vertrokken.

Het duurde niet lang tot hij terugkwam, met een klein dienblad glazen en een waterkan. Hij zette het op het tafeltje en haalde de glazen van het blad af. Met een glimlach nam hij plaats op de rieten stoel, deze kraakte hard. De kussens die erop lagen dempten het gekraak licht.

'Mijn kinderen komen zich straks voorstellen,' vertelde hij ons en hij keek even naar mij. Snel ging mijn blik naar het water en ik schonk wat water uit de kan in mijn glas. Vakantie bracht ik het liefst alleen door, niet omringd door leeftijdsgenoten. Vrienden van mij leerden altijd wel iemand kennen op vakantie, maar ik was niet zo'n type.

Bratt begon ons te vertellen over huisregels. Alles klonk eerlijk en logisch en ik luisterde een beetje mee zonder vragen te stellen. Vervolgens begonnen ze over administratie, daar had ik zo weinig interesse in dat mijn ogen over het terrein gleden en ik niet meer hoorde wat er gezegd werd.

'Alyce, vind je het erg om even hier te wachten? Je kan anders ook vast terug naar het huisje,' zei mijn vader opeens en ik keek wat verward op. Ik had geen idee waar het de afgelopen seconden over was gegaan, maar dit was mijn kans om te vertrekken en die pakte ik graag aan.

'Ik ga wel terug. Ik red me wel pap,' glimlachte ik, waarna ik opstond. Ik volgde mijn ouders en Bratt naar binnen, maar waar zij aan een tafel plaatsnamen liep ik verder richting de deur.

Het was niet moeilijk om de deur te vinden. Ik was alleen zo in gedachten verzonken dat ik niet doorhad dat er iemand van de trap af kwam. Pas toen ik tegen een lichaam aanliep en moeite moest doen om overeind te blijven merkte ik het.

Degene tegen wie ik was aangelopen pakte mijn polsen vast om ervoor te zorgen dat ik niet viel. Snel had ik mijn evenwicht hervonden en keek ik op. Meteen verdwenen de handen van mijn polsen.

Het jongensgezicht leek me te licht voor een zonnig land als Spanje. Alleen zijn goudblonde haar zorgde ervoor dat het minder opviel. Waar Bratt veel had geglimlacht keek deze jongen me vol desinteresse aan. Zijn groene ogen bijna verveeld.

'Sorry,' zei ik hakkelig, mezelf inwendig voor mijn kop slaand dat ik zo onoplettend was geweest. Dit was zijn huis. Ik voelde me nu net een indringer. 'Ik ben Alyce, een van de huurders,' probeerde ik de schade te verminderen.

'Javen,' stelde de jongen zichzelf voor, met een stem die klonk alsof het hem eigenlijk niets boeide. Prima, dat hoefde ook niet.

Ik knikte, waarna ik langs hem richting de deur liep. Zijn voetstappen liepen al richting de woonkamer voordat ik mijn hand op de deurklink kon leggen.

Egoïstisch hoopte ik dat Javen niet bij het zwembad zou zijn als ik dat was. Zijn gedrag stond me niet aan. Vooral de botheid in zijn stem. Daarbij ook nog deze gênante actie. Ik had geen behoefte aan zijn aanwezigheid.