Going Out

Hoofdstuk 33

POV Javen

Ze bleef lang weg. Haley en ik bleven aan de rand van het zwembad zitten, wachtend tot Alyce zich weer bij ons zou voegen. We konden haar zien zitten op de veranda. Mijn hart brak toen ze begon te huilen. Ik wilde naar haar toe rennen, haar in mijn armen sluiten en nooit meer loslaten. Ik wilde haar vertellen dat het goed kwam, maar ik wist niet eens wat er aan de hand was.

Het voelde nog onwerkelijk dat zij hetzelfde voelde voor mij als ik voor haar. Na Ralph dacht ik dat het niet mogelijk was. Dat ze van hem hield. En toen gooide ze mijn gedachtes overhoop. Ik had nog nooit iemand ontmoet zoals zij.

'Wat denk je dat er aan de hand is?' vroeg Haley me fluisterend.

Ze keek naar Alyce en ik schudde mijn hoofd als teken dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Alyce zou het ons vertellen als ze dat wilde. Ik had me met mijn rug naar de veranda gedraaid, zodat ik niet in de verleiding zou komen om me ermee te bemoeien.

De zachte voetstappen achter me lieten me weer omdraaien. Alyce kwam op ons afgelopen. Ze had haar armen om zichzelf heen geslagen. Alle levendigheid die we de laatste dagen samen hadden verzameld, was uit haar ogen verdwenen. Ze leek verdoofd.

Ik stond op en snelde op haar af. Teder legde ik mijn handen op haar wangen. Ik streelde de tranen weg, samen met de plukken haar die aan haar wang vast plakten. Ze keek me aan met zo'n verslagen blik dat het ervoor zorgde dat ik bang werd.

'Mijn oma is ziek,' zei ze zacht. Nieuwe tranen overspoelden haar ogen en rolden over haar wangen. Ik bleef ze wegvegen.

Haley was opgestaan en had zich bij ons gevoegd. Mijn kleine zusje legde teder een hand op Alyce haar schouder. 'Het spijt me Alyce.'

Alyce keek haar dankbaar aan. Haleys hand verdween van haar schouder, waarna ze zich omdraaide en naar binnen liep. Haleys schouders hingen naar beneden. Mijn lieve kleine zusje, wie zo veel voelde maar toch ons de ruimte wilde gunnen.

Alyce haar ogen vonden de mijne weer. Haar onderlip trilde, evenals haar armen. 'Ik ga naar huis Javen.'

Ik had het kunnen verwachten. Ik had kunnen weten dat ze naar haar oma zou gaan, wie zou dat niet doen? Ze leek gesloopt te zijn van het slechte nieuws. Alleen het deed verdomde pijn om de woorden ook daadwerkelijk te horen. Pas net kon ik haar bij me hebben op deze manier, als het meisje van wie ik hield. Pas een dag en nu zou ze vertrekken. Zover voor het houden van afstand zodat niemand uiteindelijk een gebroken hart zou oplopen.

Ze haalde diep en beverig adem, waarna ze naar me toe stapte en haar armen om me heen sloeg. Ik klemde me aan haar vast, alsof ze niet zou vertrekken als ik haar maar stevig genoeg bij me hield.

'Het spijt me zo,' fluisterde ze tegen mijn schouder. 'Dit is allemaal mijn schuld.'

'Ssst,' suste ik, terwijl ik teder over haar haren streek. 'Dat moet je niet zeggen Alyce. Ik sta achter iedere keuze die ik heb gemaakt. We vinden wel een manier.' Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken, maar duwde deze naar de achtergrond. Dit was niet het moment om haar te laten zien hoe pijnlijk het was dat ze zou vertrekken. Dit was het moment om haar te steunen.

Ze trok zich zacht terug uit mijn greep, tot ze me aan kon kijken. 'Ik wil dit,' zei ze zo zacht dat ik even dacht dat ik het niet goed had verstaan. 'Ik wil bij jou zijn. Ik wil niemand anders.'

Ik moest mezelf herinneren om adem te halen, terwijl ik in haar ogen keek. Dit voelde zo onwerkelijk. Nooit had ik gedacht dat ik hier iemand zou ontmoeten van wie ik kon houden zoals ik van Alyce was gaan houden. Ik geloofde niet dat er iemand was die ervoor kon zorgen dat ik mezelf weer werd. Nu was ze er. Ze zou vertrekken, maar we zouden ons best doen.

'Blijf bij me vannacht.'

POV Alyce

Ik knipperde. Mijn hart stopte, haperde en startte opnieuw op. Ik knikte zacht. 'Oké.'

Hij pakte teder mijn hand vast en trok me achter zich aan naar zijn huis. Ik durfde niet achterom te kijken naar mijn ouders op de veranda. Ze hadden me gezegd om tijd met hem door te brengen, ik hoopte dat ze dit goed zouden vinden. Ik had eerder bij hem geslapen, maar toen was alles nog anders. Toen waren wij nog anders.

We liepen het huis binnen, de trap op naar Javen's kamer. Javen liet mijn hand los. Hij opende de deur en liet mij voor zich naar binnen. Ik stapte de kamer in. Alles was hier begonnen, toen ik zijn kamer in was gegaan zonder zijn toestemming. Iets wat totaal niet bij mij paste en helemaal te ver ging, maar wat ik toch had gedaan. Allemaal omdat ik mijn eigen emoties bij hem terugzag.

Nu zouden we elkaar niet langer kunnen steunen. Nu was het tijd om te zien hoeveel we waren veranderd, of dat we nog dezelfde gebroken mensen waren als voor onze ontmoeting. Die gedachte jaagde me angst aan.

'Hier.' Javen liet me opschrikken door voor me te komen staan met een stapeltje kleding. Hij glimlachte lief naar me. 'Het is niet perfect, maar zo hoef je in ieder geval niet in je normale kleding te slapen.'

Ik pakte het stapeltje aan. 'Dank je wel.' Ik voelde me verdoofd. Alles kwam te snel. Mijn oma, mijn vertrek. Dit waren geen dingen die ik tegelijkertijd kon verwerken. Ik was hier niet klaar voor, voor beide dingen niet. Ik dacht nog jaren met mijn oma door te kunnen brengen, ze was altijd super sterk.

En ik dacht nog dagenlang met Javen door te kunnen brengen...

Javen draaide zich om. Hij liep naar het bed en ging erop zitten, met zijn rug naar me toe. Ik had kunnen vragen of ik me kon omkleden in de badkamer, maar besloot dat het niet de moeite waard was. Hij had mijn littekens al gezien, daarmee had hij genoeg gezien om al mijn schaamte te laten verdwijnen.

Ik kleedde me om in Javen's veel te grote shirt. Hij had ook nog een joggingbroek gegeven, maar deze besloot ik uit te laten. Het was te warm hier 's nachts en daarbij kwam Javen's shirt bijna tot de helft van mijn bovenbenen. Dit zou volstaan.

Even stond ik daar maar, kijkend naar hem. Ik liep dichter naar hem toe, ging naast hem zitten en sloeg mijn armen om hem heen. Bijna alsof het een reflex van hem was, sloeg hij zijn armen ook om mij heen en drukte hij een kus op mijn voorhoofd.

'Kom.' Hij stond op en trok mij met zich mee. Voordat hij verder bewoog, deed hij het licht van de kamer uit. Hij begeleidde ons naar de zijkant van het bed en ging op het matras liggen, waarna hij mij met zich mee trok.

Ik kroop direct dichter naar hem toe, waardoor ik met mijn hoofd op zijn schouder lag. Ik genoot van dit moment met hem, koesterde het. Onder de lakens bracht hij zijn hand naar mijn bovenbeen, net boven mijn littekens, en streelde hij teder over mijn huid.

'Ik wil niet weg,' fluisterde ik zacht in de duisternis.

Javen zuchtte beverig. Hij legde zijn hoofd tegen de mijne. 'Ik wil niet dat je weggaat.'