Zander's POV
Sobra ang pasasalamat ko sa mga Lions at di talaga nila ako pinabayaan. Ito ako nakadisguise pag lumalabas ako ng Hawks Hotel. Di pa ako nakakapunta kung nasaan ang R-F company.
Ito ako ngayon sa isang cafe at iniisip kung ano ang unang gagawin ko. Lahat ng Lions may kanya-kanyang problema ngayon. Sapat na itong tulong nila sa akin and the rest ay ako na ang bahala.
Nagring ang phone ko.
"Hello"
[Oy Lou, nasa US kana?] Tanong ni Marco.
"Oo andito na, bakit?"
[Ang Dad mo?]
I sigh. "I have no sign of Dad yet. Ang sabi wala na raw siya dito sa US pero I'll try to find him here."
[Okay tsaka pala bro. Kay Max ba may balita na?]
"Wala pa---" hindi niya ako pinatapos ng magsalita siya agad.
[Oo pala bro, si Noel pala andiyaan raw din sa US bago may mangyari sa R-F. Pakisuyo na rin ha.] dugtong niyang sabi.
"She is here?" takang tanong ko.
[Oo daw, nagpaalam daw kay Vedaclee si Noel na pupunta sa US before may nangyari.]
"Nahanap na mo siya Vedaclee?"
[Oo bro at pupuntahan ko pa siya. Nung isang araw kasi nakapag usap sina Vedaclee at Veatrice kaya napag alaman na hindi kasama ni Vedaclee si Noel ngayon.]
"Sige, sige. I look for her also." then I end the call. Dinial ko ang phone number ni Noel. Out of Reach ito. Hays. Katulad lang din ng Ate niya.
------
Gabi na at ito patulog na ako. Pinikit ko na ang aking mata.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ringgggggg Ringgggg Ringgggggg....
Kinapa ko ang phone ko na nasa sidetable at sinagot kahit di ko alam kung sino ang tumawag.
"Hello" antok na boses ko habang nakapikit ang mga mata.
[He-help----tooot toot toooot] dinilat ko agad ang mga mata ko at tinagnan sino ang tumawag. 3 am palang ah.
S-si Maxielle.
Napabalikwas ako ng bangon at dali daling dinial ang number ni Maxielle. Ring lang ito ng ring. Agad agad naman akong kumuha ng jacket, wallet at sumbrero. Agad agad akong bumaba.
"Sir Zander" napatingin ako sa frontdesk.
"Miss, Can I use the Hawks car. I just really need it now. Emergency, I need to go somewhere." tarantang sabi ko.
"Sure Sir, Sir Spencer already told us to let you borrow the Hawks Car if you need it anytime. Here's the key." sabay bigay ng susi.
"Thanks." at agad agad akong pumunta sa garahe.
Mabilis akong sumakay sa kotse at ginoggle kung saan ang R-F company. Madaling araw pa lang at wala pa gaanong sasakyan kaya ilang oras lang ay nakarating na ako. Mabilis akong bumaba at nakita ko ang naguhong building.
"Sir, Can we help you?" tanong ng isang rescurer na lumapit sa akin.
"I have a friend inside." sabi.
"Well, our men roam around and---"
"Here, look at it. She just called me earlier and ask for help. Listen." Dinial ko ang number ni Maxielle at nagring ito.
"See, it rang. So it means she is alive and she must just---." Naputol ang sasabihin ko ng may isang lalaki na dumating.
"Excuse us." dumistansya sila ng konti sa akin.
"Sir, we have no choice to break the big wall that blocks the way. As we listen no one respond."
"Maybe the people are on below the ground right now. We need to go down and survey it."
"Okay let's do it." tumango ang mga ito at agad agad na kumilos.
He looked at me. "Sir, we will do our job but for your safety. You can stay and wait in the waiting tent." sabi niya. Waiting tent na nasa di kalayuan.
"Just do it and bring her please. Here this is the picture of her." sabay pakita ng picture namin ni Maxielle doon sa Thailand.
Tumango siya. "We will find her. Excuse me Sir"
Wala akong magawa kundi maghintay. Labas-masok ang mga rescurer sa loob.
Nag alas singko na ng may mga nailabas sila pero puro bangkay na. May isang bangkay na nilabas nila at nakatakip na ang mga buong katawan. Ang nakita ko lang ay ang kamay niya. Tumayo ako at lumapit roon.
Kinabahan naman ako. Please hindi si Maxielle ito.
"Can I see?" tanong ko.
"Sure Sir." umalis na ang rescurer. Nakatingin lang ako sa kamay niya. Dahan dahan ko itong tinignan habang kumakabog ng malakas ang dibdib ko then napanganga lang ako sa nakita.
"EXCUSE ME SIR, WE FOUND HER." napatingin ako sa sumigaw na rescurer yung kausap ko kanina. Dali dali akong lumapit at nakita kong ang putla at duguan si Maxielle.
"Maxielle."
"She still have pulse. We need to bring her to the hospital."
"Can I come?" tanong ko.
Tumango ito. "Sure Sir." sinakay na nila si Maxielle sa ambulance at sumakay na rin ako.
Mabilis kaming nakarating sa hospital at agad agad siyang inasikaso ng mga Doctor at Nurses. Habang nasa operating room pa si Maxielle ay umalis muna ako dahil may pupuntahan pa ako.
------
Nakabalik na ako sa hospital.
"Doc, she is already, uhm, Is she critical?" tanong ko ngayon sa Doctor.
"Not really, but there is a small blood in her brain that can damage her memory."
"Well, she be having a memory lost?" tanong ko.
"Yeah, but as I think. She will be having a temporary memory lost." sabi nito.
"But rather than that she is now save ,right?" tanong ko. Tumango siya.
"Yes, she needs to be strong and gain her strength again. Keep her company and help her. Just call me anytime. " sabi ng Doktor.
"Thanks Doc."
"I let the Nurse to check on her vitals every three hours."
"Thanks again Doc."
Wala akong ganang naglalakad patungo sa room kung saan ngayon naka confine si Maxielle. Pumasok na ako sa loob at lumapit sa kanya.
I hold her hand. "I'm so sorry." hindi ko alam kung ba't ako nang hingi ng tawad at hindi ko rin alam kung ba't mabigat sa dibdib ang makita siyang ganito.
