Zander's POV
Nakaupo siya ngayon sa sahig sa sala habang nakatulala. Dahan dahan akong lumapit sa kanya.
"Maxielle." Tawag ko. Tumingin siya sa akin.
"Ba't ako andito?" takang tanong niya sa akin. Umupo na rin ako sa sahig.
"I got news about sa company niyo. So, I hurriedly get here as soon as possible and look for you. Veatrice is so worried and they also got a news of Vedaclee na."
"Ahhhhh!" sigaw niya sabay humawak siya sa ulo niya.
"Sabi ng Doctor, you just need to take a rest. It's good that you remember."
"Remember?" takang tanong niya sa akin.
"Your in-schock and hospitalized for almost a month. You can't speak, can't walk and you had a temporarily memory lost." sabi ko. Nag smirk siya.
"Mabuti nalang sana kung hindi na nabalik ang memory ko." sabi niya.
"Pwede ba wag ka naman magsalita ng ganyan." iritang sabi ko. Tinaasan niya ako ng kilay.
" Why not? Kung sobrang sakit at halos ikamatay ko ang sasalubong sa akin na balita." napaiwas ako ng tingin niya.
"You wish that so that you can't remeber the pain but don't include me." sabi ko. Napatingin siya sa akin.
"Maxielle, makalimutan na lahat wag lang ako." sabi ko. Tumulo naman ang luha niya.
"Di mo kasi alam ang nararamdam ko."
Napayuko ako. "Sorry." mahinang sabi ko.
"Sorry? Bakit, kasalanan mo ba?" Napatingin ako sa kanya sabay lumunok.
"I have something to tell you and you have to take a look at something also." sabi ko at tumayo na.
"What do you mean?" takang tanong niya.
"Here, I'll show you." sabi ko sabay lahad ng kamay ko. Nagdadalawang isip pa siya.
"Kung di ko sasabihin at ipapakita saiyo ito ngayon." umiling ako. " Basta you deserve to know." sabi ko habang nakalahad parin ang isang kamay.
"Fine then." kumapit na siya sa akin at dahan dahan na tumayo. Una akong naglakad at huminto sa kabilang kuwarto kung saan ang kuwarto na pinagpahingahan ko sa kanya.
"Pasok ka." sabi ko ng binuksan na ang pinto. Naglakad siya papasok at ang tanging tinignan niya ay ang nasa laptop na hindi ko pa na close.
Pumunta ako sa may table at kinuha ang mga documents. Tinignan ko siya na nakatingin lang sa screen.
"Here, take a look at this." sabi ko at nilahad sa kanya ang mga documents. Nanginginig niya itong kinuha at tinignan. Maya maya lang ay nabitawan niya ito at tinignan ako ng masama. Huminga ako ng malalim.
"You can hate me if you want." sabi ko. Tinititigan niya lang ako.
"Yes, My father did it. He is the suspect about the bombing in your company. He killed many people there including your father and....Noel." sabi ko. Gaya kanina nakatitig parin siya sa akin at mukhang di pa nasi-sink in sa utak niya.
"I know sorry isn't enough to take back the lives of your family but truly and sincerely, I'm really sorry Maxielle."sabi ko habang tinititigan rin siya ng bigla nalang siya nahimatay.
"MAXIELLE!" mabuti at nasalo ko siya agad.
"I'M SO SORRY." Niyakap ko siya. "Sorry." sabay halik sa noo niya sabay binuhat siya.
------
Maxielle's POV
Di ko alam ang nararamdaman ko ngayon. Galit at hinanakit ang meron sa puso ko ngayon pero nung malaman ko na ama ni Zander ang nagpasabog sa company at ninakawan pa kami. Seeing him, yes! I can hate him dahil ama niya iyon pero... seeing his eyes nung tinititigan ko siya. I can't hate him. Di naman siya ang may kasalanan eh.
Bumangon na ako sa kama at lumabas ng kuwarto ng makita ko siyang papunta sana sa kuwarto ko.
"Okay kana!?" mahinang tanong niya at may pag alala sa mga mata niya. Ako itong namatayan pero mas matamlay pa siya sa akin.
"Take me to Noel." sabi ko. Tinignan niya ako sa mata. Umiwas ako lang ako ng tingin at lalampasan sana siya ng magsalita siya kaya huminto ako.
"Hindi pa kita madadala kay Noel." sabi niya. Nilingon ko siya at kumunot ang noo ko.
"And why?" may inis sa tanong ko. He face me.
"I---" di na natuloy ang sasabihin niya ng nagring ang phone niya.
"Wait a sec." sabi niya at sinagot muna ang tawag.
"Mr. Lao?" Mr. Lao? I curiously look at him.
"Yes, Mr. Lao." then he face me while answering the phone.
"I'll be there......with Maxielle." sabi niya habang nakatitig sa mga mata ko at binaba na ang phone niya.
"Take a rest and tomorrow aalis tayo. You need strength to face it and be strong, okay. Aalis muna ako." sabi niya sabay halik sa noo ko. Malungkot ang boses niya at nakatingin lang ako sa kanya na paalis.
-----
Zander's POV
Dito ako ngayon sa harap ng place kung saan ang company nila Maxielle nakatayo....noon. Malawak na malawak na ito ngayon. Naglalakad lakad sa mga bato.
Kasalanan ng ama ko pero ako itong sobrang nagi-guilty.
Seeing her cry, parang gusto ko ring patayin ang ama ko.
I want to ask him, I want to know ba't niya nagawa ito lahat.
Palakad lakad ako ng may naapakan ako. Tinignan ko ito at...isang bracelet. Kinuha ko at tinignan ng maigi. Ganito rin ang bracelet ni Maxielle na may desinyong hugis bilog.
-------
Bumalik na ako sa rest house. Patay na ang mga ilaw. Naglakad ako patungo sa kuwarto niya at dahan dahan na binuksan ang pinto. Nakita ko siyang nakatulala habang nakatingin sa bracelet niya at habang tumutulo ang mga luha niya. Napatingin ako sa bracelet na hawak ko ngayon. Mamaya ko nalang ito ibibigay sa kanya.
Sinirado ko na ang pinto at pumunta sa kabilang kuwarto kung saan ako natutulog. Kinuha ko ang phone ko.
"Hello Mom, yes po bukas na." sabi ko na matamlay.
Binaba ko na ang tawag at nakahiga lang ako habang nakatingin sa kisame.
Being a Lou, una proud na proud pa ako but now. Having this surname is a full of shame di dahil sa kung ano but dahil surname ko ang taong na dahilan kong bakit nasasaktan si Maxielle.
I promise that I'm with her side whether it's for worst or for better.
Now, ito ang pinaka worst pero kailangan ko na nasa tabi niya kahit wala na akong maihaharap pa. I'm so ashame and ayos lang kung pati sa akin magagalit siya. She can kill me too if gusto niya. Lahat gagawin ko o ibibigay sa kanya kahit isuko ko pa ang ama ko para kay Maxielle. I can do that, she's so special to me and hindi ko ito-tolerate ang ginawa ni Dad.
