Indestructible Waves (Phases of Poison #1)

18

(Now playing: The Only One by Reyne)
___

His Dreams

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ni Troy matapos kumalas sa yakap ko. Mababa ang tingin niya at pinipisil ang bridge ng ilong. Hindi rin nakaligtas ang mahigpit na pagkakakuyom ng isa niyang kamao, pilit niyang itinatago sa akin.

Habang ako ay sinusuyo ang sariling puso na kumalma na!

“Hindi mo dapat nakita 'yon, Thrana.” Sa wakas ay nagsalita na siya.

I gulped. I don't know what to say here. I cannot even move on! Niyakap ko lang naman siya at nadala lang ako ng emosyon kaya ko nagawa iyon pero pakiramdam ko ay hindi ako patutulugin ng nangyari. What to do now?

Nag-iwas ako ng paningin, humalukipkip. “W-Wala lang sa akin ang bagay na 'yon...” I stammered. Geez. Alam kong nahihiya ka sa akin dahil sa nangyari pero wala lang naman talaga sa akin 'yon.

Ang totoo ay nakakaramdam ako ng pag-aalala. Anyone who can sees him back there would definitely take a step back. His veins are visibly shown. Fists were clenched tightly and his voice are like thunderstorm.

Amazingly, I did not feel fear upon seeing his wrath.

He then run his fingers on his brown mohawk hair, played the piercing on his lips. He smirked with discontent. “Wala, e. Hindi ko maiwasan makaramdam ng labis-labis na galit sa taong 'yon kapag nagtatagpo ang landas namin. Badtrip. Kahit anong gawin kong iwas...tangina...kahit anong gawin ko pilit kaming pinagtatagpo. Nakakamura.”

He really loathed his father, I get it. But I know, resides his anger is love. He's longing for his father's care, I will believe it. Just not now.

Kinagat ko ang labi ko, tumingin sa tabi-tabi. Umaasang may makikitang malapit na coffee shop or an ice cream parlor. Init ni Troy masiyado.

At buti na lang may nakita ako. Nasa katabi ng Shakey's, isang tawid lang.

Halos mapahiya ako. Pagbalik ng mga mata ko sa kaniya, titig na titig na ang tsokolate niyang mga mata sa akin. Parang atentibong-atentibo sa bawat galaw ko.

Wala sa sariling itinuro ko ang Ice cream parlor sa tawiran dulot ng hindi mapakaling pakiramdam. “Gusto mo ng ice cream?” Na itanong ko na lang.

Kung kanina ay kitang-kita ang hindi kalmadong mga mata, sa pagkakataong ito ay unti-unting huminahon ang mga iyon. May kakaibang pakiramdam ang namayani sa dibdib ko kasabay ng paghinto panandalian ng aking hininga.

I was stunned on my stance when he offered his one hand to me. He smiled halfway. “Akin na kamay mo. Hindi ko tatanggihan 'yan.” pagpayag niya at hinawakan ang kamay ko.

I hid my smile upon realizing the truth. Holding hands while walking? Uh, not a big deal. For me and for him. No meaning.

Maraming customers pagpasok namin. Napuno ang mga silya at mesa, karamihan ay mga couples. Mabuti na lang at nakakita kami ng bakante roon sa pinakalikod. We bought two gallons of ice cream, flavored cookies and cream and rocky road. Both of us sat on the last table at the back.

“Hindi ka ba hahanapin ng mga magulang mo?” Nakailang tanong na siya pero hindi ko makuhang sumagot.

May sugat siya sa labi. Iyon ang inaalala ko. Nakaka-distract lalo't magkaharapan lamang kami. Wala yata siyang balak na gamutin iyon. Parang wala lang sa kaniya!

I leaned closer to him and examine the cut on his lips. Hindi niya inaasahan iyon, base sa bahagyang panlalaki ng mga mata niyang titig sa akin.

Iniiwas ko ang paningin ko rito at binigyang-pansin ang labi niyang may cut. Maingat ko iyong hinawakan.