REDAMANCY (Completed)

Kabanata 2

I don't know why I am dissapointed. Hindi ko rin alam kong bakit ako umiiyak. Hindi ko ma intindahan. If felt different.

Hindi na ako pumunta sa canteen at dumiretso na sa next class namin. Tinawagan ko nalang si claire at pina take out ang order ko. Sinandal ko ang ulo ko sa upuan at pumikit ng mariin. Tears burned my eyes and my lower lip trembled.

I don't know why I feel this way. Maybe because for the last three years it was my first interaction with him. I've been waiting for that to happened. And it ended that way.

But no, I know it's not because of that. I expected him to care even just a bit, to say sorry or kahit mag thank you man lang, just the small things. But he ignored me and walk away.

I shivered, insecurities are slowly running down my veins. Different reasons are pumping in my mind. Maybe because I look this way. Maybe because I am not pretty and attractive. Maybe because all parts of me are ugly.

Dali-dali kong pinahid ang mga luha ko ng nagsimulang mag ingay ang mga ka klase. I open my eyes and saw Claire walking towards me.

"Hey! What happened?" Nag alala niyang tanong. "Naghintay ako" may nilagay siya sa lamisa ko "ito na take out mo"

I smiled at here "Thank you" I sighed "I'm okay Just a stomach ache" I lied. Napaatras ako ng bigla niyang haplosin ang mukha ko.

"Anong nangyari dito?"

"Wala. Nabangga ako sa pintuan ng CR sa pagmamadali kanina kasi masakit na ang tiyan ko" Tumawa siya and started teasing me.

I was silent the whole time. Mabuti nalang at walang recitation ang teacher for sure wala akong maisagot sa tanong.

Nag mamadali kong kinuha ang mga gamit ko pagkatapos ng klase nilingun ko si Claire
"CR lang ako. Mauna ka na lang sa pag uwi" at dumiretso na paalis papuntang CR.

Hinilamos ko ang mga kamay sa aking mukha.  Naka upo sa toilet bowl sa isang cubicle. I been here for 20 minutes or so. Umiiyak ako habang hindi ma intindihan kung bakit ako umiiyak.

Marami-rami narin ang kumakatok sa pintuan ng magpasya akong lumabas.

Tiningnan ko ang reflection ko sa salamin. I sighed. Oo nga naman sino bang magkakagusto sa mukhang ito.

Malungkot kong tinitigan ang namumugtong mga mata. I wish there is a way to stop this. I myself can't understand why I like him so much na wala naman kaming interaction sa isa't-isa bukod noong first day of school at kanina.

"Stop this nonsense Sky. Umuwi kana at magpahinga. Tomorrow is another day" sabi ko sa sarili ko at nagpasyang umalis na.

Nag d-dial ako kay manong driver nag bigla akong mapasigaw dahil nabangga sa nag mamadaling lalaki papuntang men's cr.

"Shit!" Sabay yuko ko sa nahulog na cellphone.

"What the fuck?! Tumingin ka nga sa dinadaanan mo" singhal ng lalaki.

Pinulot ko ang cellphone ko at nakitang sinagot ito ni manong.

"Hello manong, uuwi napo ako" kasabay ng pagpatay ko sa tawag ay ang pag angat ko ng tingin sa lalaking naka bunggo sa akin.

Unti-unting namilog ang mga mata ko ng masilayan ang pamilyar na mukha.

Nakabusangot itong nakatingin sa akin.

"Are you listening?"

"Huh?" Ngumisi ito pero halatang naiinis.

Napaatras ako sa gulat ng makitang humakbang ito palapit sa akin.

"I said, watch your way" habang nakatingin ng malapitan sa akin at pagkatapos ay biglang tumalikod.

Napakurap kurap ako.

"E-excuse me, ikaw ang nakabangga sa akin" sabi ko bago palang siya tuluyang maka hakbang pa alis.

Napatigil siya at unti-unting lumingon pabalik.

I saw his jaw clenching of what I said.

"Anong sinabi mo?" Nakangising tanong niya.

Nanginginig ang kamay ko sa kaba. Nasanay akong silayan siya sa malayo at ang makaharap siya ng ganito kalapit ay kailan man ay hindi ko napaghandaan.

"A-ang s-sabi k-ko ikaw ang n-naka bangga sa a-akin" damn it!

Mas lalong lumaki ang ngisi niya ng maranig akong kinakabahan sa pagsasalita.

"Why are you stammering? Are you afraid of me?" Hindi ako nakapagsalita. I clinched my fist. I am throbbing so bad.

Nagulat ako ng bigla siyang humahalakhak.

"If you're afraid of me then who give you the right to talk back to me instead of saying sorry?" Hindi ako nakagalaw ng humakbang siya patungo sa akin at hinipan ang tinga ko.

Ngumisi siya bago tumalikod.

I was shock and dumbfounded.

Unti-unting promosiso sa utak ko ang mga sinabi niya.

Ako? Mag so-sorry pero siya ang may kasalanan.

Tumakbo ako at hinabol siya.

Nakita ko ang gulat sa mukha niya ng bigla akong humarang sa daanan niya. Unti-unti naman itong napalitan ng inis.

"What the fuck?!" Sinipat niya ako. "Leave!"

Pero hindi ako nagpatinag. Yes Gab, I like you a lot. Pero hinding hindi ko papalampasin iyang kawalang hiyaan mo.

"Mag sorry ka sa akin" diretso kong sabi habang nakatinging mabuti sa kanyang mga mata.

Kitang kita ko kung paanong napalitan ng mapalagro ang kaninang nagulat na mukha.

"At bakit? Anong kasalan ko sayo huh miss? Hmmm"

Magsasalita na sana ako ng bigla akong natigilan dahil may mga babaeng nagtutulakan patungong cr.

Alam kong matatamaan nila ako so I prepaid myself for the impact.

"A-ayy!" Nagulat nalang ako ng hinablot ako bigla ni Gap patungo sa kanya. Napahawak ako sa mga braso niya sa gulat. Rinig na rinig ko ang kaba sa aking dibdib.

Ramdam kong nagulat siya sa nangyari dahilan para itulak niya ako ng mahina at tiningnan ako ng napakasama bago tumalikod at umalis.

What the fuck! I just touch him in the day I decided to stop loving him.