You are the Reason

E P I L O G U E

You have reached the end of the story. I cried, laughed, and felt sorrow while writing this story. May the journey of my Glaiza and Rhian touched your heart the way it did mine. I love how Glaiza and Rhians' relationship flew (fictionally) from the begging till the end of this book.

If you want other stories like this, you can check my profile.

Please do follow to be notified in any published chapter that I write.
—————

Isang mapayat at makinis na mukha ang bumungad sa akin. As I stare at her, I realized how hard things were for Rhian and I.

I can still vividly remember how careful I was. Rhian loves working. She loves her position in the industry. I have witnessed how much of an effort she'd put just so she'd pull out a whole award winning performance.

I stared at her tired looking expression when she slightly peek to look at me. Marahan akong ngumiti kahit pa muli siyang pumikit. Lumapit ako at dahan-dahang humalik sa pisngi niya.

Hindi ko alam kung pansin ba niya, o baka ako lang ang nakakaisip... pero nitong mga nakaraang araw, I've been obsessed with her face. Mayat-maya ang paghalik na ginagawa ko sa kanya sa tuwing magkasama kami.

I adore Rhian for loving her job and doing such a good thing when it comes to work. Sa lahat ng pagkakataon na umuuwi siyang pagod at antok mula sa trabaho, ni isang beses, hindi niya nagawang iparamdam sa akin na nauubusan siya ng oras para sa relasyon naming dalawa.

She's striving to work so hard. She's been so passionate even back then. I, on the other hand, has been a puppet. Ayaw ko na magtrabaho. It was hard to stop working because the last contract that I signed was effective for five years and seven months.

At ngayong ilang linggo na ang makalipas matapos ang huling proyekto ko sa network, masaya akong lumapit sa natutulog na si Rhian para yumakap.

Life wouldn't be easier and precious. This is the love that I'd repeatedly ask for.

By that time, noong sunod-sunuran pa ako sa kung anong pwedeng maisip ng mga tao sa akin, I didn't think about anything. I had girls whom I fling and have sex with. I had girls who'd chase me for something.

Ang iniisip ko lang naman kasi, I have people who would love me. They would love the person that I show on-cam.

Sa ganoong bagay, hindi ko maiwasan na isipin na talagang nakakabilib kung paanong hindi lumalabas sa media ang kahit na anong ginagawa ko sa likod ng kamera. Madugo at mapaglaro ang buhay sa industriyang ito. Lalabas lamang sa telebisyon kung ano ang pipiliin ng mga nasa itaas na makita ng mga tao.

There are other artists who does things that are even worse than what I do. Marami na rin akong nasaksihan... pinipili ko lang na hindi magsalita.

"Sandali lang po," mahinang sabi ko sa Manager ko nang hatakin niya ang braso ko mula sa mga taong gusto lamang humingi ng aking pirma.

Tatlong taon sa industriya, hindi ko na agad mabilang kung ilang tao na ba ang sumusuporta at sumusubaybay sa akin.

"Ang ganda ganda mo, Glaiza! Mahal na mahal ka namin ng anak ko!" May kasamang tili ang mga salitang 'yon mula sa babaeng nakasuot ng kulay dilaw na damit.

Ngumiti ako at nagpasalamat. I scanned the whole place using my eyes before going inside the van. Pinaghalong pagod at gutom ang nararamdaman ko.

I blinked twice when two familiar faces crossed my van. Si Bianca at si Rhian. Sandali akong naguluhan sa presensya nilang dalawa. Kung may mall man silang pupuntahan, bakit naman dito pa kung saan napakaraming tao? Also, jacket bilang pangtago sa mga tao... really?