Niestabilne serce

13. Tajemniczy pan Kamski

Glory And Gore - Lorde

Gavin Reed od paru miesięcy żył we własnej, szczęśliwej bańce mydlanej, w której wychowywał syna, spędzał czas z Tiną i wlewał w siebie hektolitry kawy, starając się przetrwać każdy kolejny dzień w pracy i tego poranka jego plany wcale się szczególnie nie zmieniły.

Wszedł na komendę, gwiżdżąc pod nosem jakąś melodię i skierował swoje pierwsze kroki do pokoju wspólnego, już tęskniąc do ekspresu. W środku stali Hank z Connorem, oparci o blat stołu i wyraźnie nieszczęśliwi. U stóp androida wyciągnięty był jego pies.

-Ty wiesz, że psy nie mają wstępu na komendę? - rzucił, jak zawsze kiedy widział Damę - Czemu nie zostawisz jej z tyłu, sierżancie puszka i nie przestaniesz kłuć wszystkich w oczy swoim kundlem?

Normalnie Hank odpowiadał coś w rodzaju:,,bo jest ładniejsza i lepiej wychowana niż ty", albo po prostu ,,pierdol się Reed", a RK800 przewracał w jego kierunku oczami i to w ten sposób witali się i szli dalej ze swoim dniem, tym razem jednak żaden z nich nie podniósł nawet głowy.

Detektyw, przyglądając im się kątem oka z zainteresowaniem wcisnął przycisk na ekspresie i podstawił pod niego swój ulubiony kubek, czekając, aż ten napełni się płynem.

-Co wy tacy smętni? - spytał, splatając ramiona na klatce piersiowej - Próbuję was wkurwić na dzień dobry, nie ignorujcie mnie. To nieuprzejme.

Porucznik podniósł na niego poirytowane spojrzenie.

-Zamknij się. - mruknął - Nie mam teraz siły się z tobą przepychać.

Gavin prychnął oburzony, zabierając swoją kawę i kierując się do wyjścia.

-Ale jesteście. Nie umiecie się bawić.

Kiedy wyszedł, Connor i Hank zostali sami. Obaj mieli serdecznie dość całego dramatu, który obecnie dział się w ich życiu i praca była ostatnim o co się obecnie martwili.

Kiedy poprzedniego wieczora Janette wróciła od Kamskiej, po samym wyrazie jej twarzy domyślili się, że nic nie poszło po ich myśli. Nie wiedzieli co zrobić z dziewczynką, nie wiedzieli, czy przywracać jej pamięć o tym co się stało. Przedyskutowali pół nocy, nie doszli do żadnych konkretnych wniosków i mieli wrażenie, że utknęli w jakimś błędnym kole.

-Spać mi się chce. - wymamrotał stary policjant, pocierając oczy dłońmi.

Chłopak pokiwał tylko głową.

Poczuł jak Hank klepie go po ramieniu.

-Chodź, synu. Odwalimy jedną robotę, potem wrócimy do kolejnej. - mruknął, prostując się, z trzaskiem kręgosłupa.

Connor jedynie uśmiechnął się blado i ruszył za porucznikiem do biurka, wiedząc, że to jego jedyna szansa, by poudawać, że w domu nie czeka na niego kolejna ciężka dyskusja.

***

Chloe nie spodziewała się tego, że tego dnia po pracy, ponownie przekroczy próg wieży CyberLife. Odkąd centrum medyczne obok siedziby przekształciło się w szpital z prawdziwego zdarzenia wiele się zmieniło i nie miała już powodu, by się tam znajdować.

Aż do dzisiaj, bo zadzwoniła do niej Magdalena Kamska. Wzbudzała w niej niepokój. Za bardzo przypominała jej Elijaha. I pewnie dlatego dziewczyna była tak bardzo zestresowana, przechodząc skan przy wejściu, odprowadzana przez agentów.

Nie znosiła tego miejsca.

Skierowali się do gabinetu, w którym niegdyś pracowała. Przy jej dawnym biurku nikt nie siedział, ale leżały na nim rzeczy sugerujące, że nie stoi normalnie puste. Pewnie zajmowała je Echo.