(Nie)zakochałam się!

Rozdział 11

Kiedy tylko wyszliśmy z domu, coraz bardziej nachodziły mnie myśli, że Gabriele wcale nie chciał ze mną iść, a zgodził się jedynie z grzeczności. Przez to czułam się coraz bardziej nieswojo.

Spojrzałam na mężczyznę, który ruszył chodnikiem w kierunku prowadzącym do morza. Dogoniłam go i starałam się dyskretnie zerknąć na jego twarz. Bardzo chciałam zobaczyć coś, co utwierdziłoby mnie w przekonaniu, że się myliłam i miał ochotę na ten spacer. Jednak niewiele zdołałam wyczytać z jego miny. Wyglądał na smutnego, ale może było to tylko zamyślenie.

- Dziękuję, że się zgodziłeś - powiedziałam, żeby przerwać ciszę, na co Gebriele spojrzał w moim kierunku na moment oraz uśmiechnął się przyjaźnie. - Dawno nie byłam nad morzem - dodałam ciszej.

- Nie musisz mi dziękować. Lubię dużo bardziej chodzić na plażę wieczorami, gdy nie ma tam tylu ludzi. Wtedy można słyszeć szum wody, iść po brzegu, nie wpadając wciąż na kogoś, a nawet usiąść na molo i podziwiać.

- Też nie lubię tłoku, poza tym może wygląda wyjątkowo o późnych godzinach.

Potem znów zapanowała cisza. Nie miałam zielonego pojęcia, o czym mogłabym z nim rozmawiać. Zwłaszcza, że nie uznawałam się za ciekawą osobę.

- W takim razie jestem zaskoczony, że tak dobrze dogadujesz się z Emi. Jest duszą towarzystwa i potrafi wymyślić byle jaki powód, aby zorganizować imprezę.

- Chyba w tym przypadku przeciwieństwa się przyciągają - powiedziałam z uśmiechem. - Zawsze mogę na nią liczyć i wbrew temu, że w niektórych kwestiach się nie zgadzamy, to nigdy nie zepsuło naszej przyjaźni.

- To świetnie. A w jakich kwestiach się nie zgadzacie? - zapytał, spoglądając w moim kierunku i cały czas nie tracił uśmiechu.

- Na przykład, że do dobrej zabawy, nie jest potrzebny alkohol.

- Nie jest, ale znacznie przyspiesza i rozkręca dobrą zabawę - odparł.

- Bronisz jej teorii? Mówiła mi, że sam jesteś abstynentem i wręcz pogardzasz alkoholem - powiedziałam i w zasadzie dopiero po chwili oświeciło mnie, że może powinnam zostawić to dla siebie, ale z drugiej strony... chciałam się odrobinę zemścić za próbę wymuszenia na nim tego wyjścia i to jeszcze w obecności wszystkich.

- Tak? - Uniósł pytająco brew. - I co ci jeszcze o mnie mówiła? - zapytał, ale ja momentalnie zamilkłam, widząc jak w ciemnej, granatowej wodzie, tańczyła pomarańczowa łuna światła, rzucona przez zachodzące słońce. Wyglądało jakby tonęło w morzu, przypominając o swojej obecności przebijającą przez taflę jasnością.

- Jak tu pięknie! - zawołałam i już zamierzałam wbiec na drewniany podest, aby już podziwiać widoki, a zarazem spróbować uniknąć pytania Gabriela, gdy nagle potknęłam się o schodek.

Zapewne wyrżnęłabym jak długa, ale w odpowiednim momencie poczułam dłoń w tali, która skutecznie powstrzymała moje ciało przed kontaktem z ziemią. Spojrzałam na Gabriela oczarowana, jakby zrobił nie wiadomo co, a za razem zażenowana tym, co się prawie stało. Jego męski zapach oraz ciepło, spowodowane niesamowitą bliskością, sprawiało, że gdyby mnie nie trzymał... padłabym drugi raz.

- W porządku? - Upewniał się, gdy jego oczy uważnie mi się przyglądały, błyszcząc niezwykle od ostatnich promieni słońca.

- Yhym - ledwie z siebie wykrztusiłam.

Policzki płonęły mi od rumieńców, wywołanych onieśmieleniem, a serce biło niczym dzwon.

Postawił mnie do pionu i po upewnieniu się, że radzę sobie ze staniem, zabrał ręce, których od razu zaczęło mi brakować. Powiedział coś po włosku z rozbawieniem, na co posłałam mu pytające spojrzenie.