Owning a Perfect Wife [COMPLETED]

Chapter 25

25

The moment she opened here eye's alam na niyang wala na ang baby niya. From the time na maramdaman niya ang matinding pagkahulog niya sa hagdan she knew it. She wasn't expecting any miracles.

Ramdam niya ang dami ng taong nakapalibot sa kanya. Nag-aabot ng pakikiramay sa nangyari. They even calling her name, caressing her hair, saying kind words to her. Pero lahat ng yon hindi niya pinansin. She choose the white ceiling hanggang sa unti-unti itong nagbablur dahil sa namumuong luha.

Tahimik ang buong silid. Tahimik lang siya. Ayaw niyang magsalita. Ayaw niya ring subukan dahil hahagulgul siya. Ito yung panahon na kailangang kailangan niya ng support system pero kahit yun man lang ay ipinagkait sa kanya. Niisa sa mga nandito ngayon ay pawang mga estranghero para sa kanya.

Hanggang sa maramdaman niyang may lumapit sa gilid niya. Agad niyang pinalis ang luha niya sa mata.

"Rose hija. Si Grandma mo ito. "Saka hinawakan nito ang kamay niya and caressing it as if pampering her. "Mabuti naman at nagising kana. "

Nakatikom parin ang bibig niya. Ganun nalang ang takot niyang salubungin ito ng tingin sa mata. Dahil alam niyang magbebreak down siya.

"Hija . "

Again her eyes swelled. May namumuong luha na naman at nagbabadyang bumuhos anumang oras. Labis siyang napatikom sa kanyang bibig. Ayaw niyang may makakita sa pagdadalamhati niya. Ayaw niyang kaawaan siya ng husto sa pagkawala ng baby niya. Dahil yun ay nagpapa alala lang sa kanya na wala na nga talaga ang sanggol sa kanyang sinapupunan.

"Alam ko hija. Masakit. Isipin mong nandito lang ako. Hindi kita iiwan apo ko." Ramdam niya ang paghikbi nito sa gilid niya. Yumuyogyog ang buong katawan nito dahil sa pag iyak.

She almost got choke, when she realized what she said. Hanggang sa tuluyan na siyang mapahikbi sa bigat ng kanyang dinadala. All of that because of that magic word. Ito yung pagkakataon na gugustuhin nalamang niyang mamatay kaysa mabuhay na wala sa tabi ang anak niya.

Hindi na talaga niya kayang pigilan ang mga luha niya. Pinapatahan na siya ni Great Grandma pero patuloy parin siya sa pagtangis. Damang-dama niyang walang katapusan ang luha niya. Until Great Grandma decided to call out a doctor. The doctor who was assigned on her case.

Ilang sandali ay dumating ang doctor.  May kasama itong isang nurse. Pinatong nito sandali sa bed side table ang dala nitong sirange. Cheneck muna nito kong nasa tama flow ng dextrose niya. And then sinaid ang laman ng maliit na bote na naglalaman ng gamot. And injected it on her IV, something na pampakalma daw yon.

Unti-unting umipekto ang bisa ng gamot. Nakaramdam siya ng panghihina. Parang nangangapal ang mga talukap niya sa mata. Inaantok siya na parang hinihila siya sa pagtulog.

"The patient is dealing with psychological trauma."she heard na paliwanag ng doctor kay Great Grandma na siyang nag asikaso sa kanya.

"Ano pong dapat naming gawin doc for her fast recovery? " balik na tanong ni Grest Grandma. Ramdam niya ang awa ng matanda sa kanyang kalagayan kahit hindi sila magkadugo natutuwa na rin siya na pamilya talaga ang tingin nito sa kanya. 

"Number one, hayaan nyo siyang matanggap ang mga nangyari. It's a process parin. Hanggang sa gumaling siya ng tuluyan. I think she's already aware na wala na ang baby niya."

Pakiramdam niya napunit ang puso niya sa pagkumpirma ng Doctor niya.

"Yung nakakapag trigger ng memory during her accident iwasan muna natin."

Hanggang sa maramdaman niya ang pagtayo ng isang anino. Ramdam niya ang pagbigat ng loob niya after he closed the door. He left. Ramdam niya ang presensya nito buong oras simula ng magkamalay siya. Kaso hindi niya kayang matingnan si Zandro. Hindi niya kayang sabihin ang pangalan nito. Nagka muscle memory loss na ba siya?