Nefesimde Ki Ses

Hapis.

Bu dünyada kaçacak hiçbir yer yok çünkü bu dünya başlı başına bir hapis.

Sürükleniyordum.Bir kapının açıldığını duydum ardından yere fırlatıldım ve kapı sert bir şekilde kapatıldı.Anlaşılan beni sürükleyenler bu kapının arkasında kalmamı istiyorlardı.Bileklerimi bir ip yardımı ile sıkıca bağlamış olmalarından ki canım yanıyordu.Oda çok soğuktu hem korkudan hem soğuktan olsa gerek titriyordum.O an annemin sıcaklığını hissettim.Ne zaman üşüsem bana sım sıkı sarılır sıcacık kollarının arasına alır ısıtırdı beni.Bugüne kadar hep koruyup kollamış,kendinden çok değer vermişti bana.

Oda da başka sesler işittim.Burada ki tek tutsak ben değildim.Yüzümü okşayan sıcacık bir nefes hissetmiştim şimdide.Başımı narin,dikkatli dokunuşlarla,etrafı görmemi engelleyen siyah çuval benzeri bez parçasından kurtardı.Beni kurtaran kim diye yukarı doğru kaldırdım başımı.İki çift siyah gözler gözlerime bakıyordu.Buğday tenli,kahveringi saçlı çocuk şaşırmıştı.

Çocuk:Vay canına gerçekten kızmışsın.

Ben:Beğenemedin mi ?

Çocuk:Hayır sadece şaşırdım.Genelde güçlü kişiler gelirdi bu odaya.Yani alınma ama bu sıska vücut buraya fazla dayanmaz.

Ben:Ne demek istiyorsun anlamıyorum..neyse fazla uzatmada beni çöz buradan çıkıyoruz.

Çocuk:Sert kız dedi gülerek.Biz bunu hiç düşünememiştik.Uzun süredir buradayız...

Ben:Ee...??

Çocuk:Buradan çıkış yok güzelim.

Ben:Bana okyanusun ortasında olan bir adaya düşsek dahi çıkış yolu var.

Çoçuk:Böyle deli gibi konuşmaya devam edersen seni hiç çözmem.

Ben:''Pekala ! Dermitenyum felakende.'' Küçük bir ip çözme büyüsüyle onları şaşırttım.

Çocuk:Hass...

Arkadaşı:Bu ne lan !

Ben:Büyü canım bilmiyosan öğrenmiş oldun.Şİmdi olacaklar konusunda sizi uyarıyorum çünkü kaçarken birilerini öldürmek gerekrse gözümü kırpmam.O yüznden bana yamuk yapmaya kalkışmayın !

Kapıya yöneldim.Büyü yardımıyla kapıyı açtım.Kapıda iki adam vardı.Sessizce çarelerine baktık.Uzun bir koridordu.Koridorun başında da bir tane adam elinde büyük çaplı silahıyla dikiliyordu.Onunda çaresine baktıktan sonra üzerlerinde ki giysileri,silahları çalmak zorunda kaldık.Herşeyden geçmiştim yeterki Doruk iyi olsun istiyordum.

Emin adımlarla ilerledik.Bütün binayı dolandık.Bizi farkeden ahmakların icabına baktık.Sıra bodrum kata gelmişti.Yavaş yavaş ilerledik.Bodrumda hiç bekçi yoktu çünkü insanlar kafeslerde kilitliydi.Sırasıyla kafesleri dolandık fakat Doruk yoktu.

Ben: Nerede bu nerede !

Siyah saçlı çocuk:Ona söyliyim mi Fadıl ?

Fadıl:Hayır Kıvanç! Belki düşündüğümüz gibi değildir.

Ben:Ne söylüyosunuz ya anlamıyorum yoksa Doruk öldü mü ?

Kıvanç:Belki hala yaşıyodur.