Nefesimde Ki Ses

Karanlık.

Koyu renk ahşap zeminli siyah beyaz duvarla bütünleşen bir oda.Bunu tamamlayan detaylar ise koltukların can alıcı parlak mor rengi,üzerinde ise bir sürü renkli minder olan koltuk ve sarı renkteki halı.Ortada buyük bir sehpa üzerinde de süsler,fotoğraflar.Annem ve benim fotoğraflarımız.Tam odanın ortasında boş bırakılan duvarda büyük bir televizyon.Herşey mükemmel fakat eksik olan bir şeyler var o da babam.

Pofuduk koltuklarımızda oturmuş fotoğraflara dalmıştım büyük pencere odayı öyle aydınlatıyordu ki bir an gözlerim kamaştı.Genelde yaşadığımız bu güzel şehir günesli sıcak olur ve ben buna bayılıyorum.Denize girip yüzerken kötü anılardan uzaklaşıp bir deniz kızına dönüşüyorum.Kayıp bir deniz kızı.

En derinlere dalıyorum sanıyorum ki ne kadar derine gidersem o kadar huzur bulacağım kalbim kırık birazda hayata kızgın.Su bana mutluluk veriyor kimsenin beni edemediği kadar mutluyum çok mutlu.En güzel deniz kabuklarını topluyorum ve önümde duran sehpaya boyayıp biraz da sim döküp yerleştiriyorum.Renkleri de seviyorum her ne kadar hayata kızgın,kırgın,küskün olsam da hayatı da seviyorum.Sevmek en güzel şeydir aslında sizde sevin çok ama çok sevin.Bu sizi iyi bir insan veya kötü bir insan yapmaz.Ama her şeyi unutturur.

Koltuğa gömüldüm en sevdiğim programlardan biri çıktı.Tam programa daldım içeriden bir ses yükseldi.Annem.

-Beren!

-Efendim anne.

Sessizlik.

-Anne ne olduuuuu

-Anne öldün mü ya cevap versene.

Yerimden yavaşça kalktım.Çıplak ayaklarımı soğuk zemine değdirince bir an irkildim.Mutfağa girdim annem yoktu.Seslendim.

-Anneeee

Buz dolabında "ben Elif ablana gidiyorum haberin olsun bir şey olursa ara 8 de evde olurum."

-Hass....tir lan bana kim seslendi.

Koşarak evden fırladım telefonumu almayı ihmal etmedim Allah

'tan.Üzerimde siyah kot pantolonum ve beyaz tişörtüm vardı.Saçlarım salıktı ama karma karışık.Koşmaya başladım.En nefret ettiğim huyum da sulu gözlü olmamdır.Yine ağlamaya başladım durduramıyordum kendimi derken birine çarptım.

-Özür dilerim çok pardon istemeden oldu iyi misin ben sadece korktum ve...

-Hey hey tamam sakin ol bana bak ben gayet iyiyim.

-Ben şeyy.. ben tam Elif ablama..

-Tamam sus derin nefes al sakinleş.Şimdi bana ne olduğunu anlatmak ister misin ?

-Ben korktum ve Elif ablama gidiyordum sonra sana çarptım şimdi gitmem lazım.

Koşmaya başladım koşarken çocuğun yem yeşil gözleri aklıma kazındı yüzü çok güzeldi minik bir burnu,küçük ağzı,ben beyaz ten rengi soğuk donuk bir beyaz,koyu kumralımsı sarı saçları.

Sonunda Elif ablanın evinin önündeydim deli gibi zile basıyordum.

-Elif ablaaaaaa açana Elif ablaaaa

-Dur kız dur geliyorum.

Kapıyı açar açmaz üstüne atladım tek nefesle duyduğum sesi korktuğumu ve hatta yeşil gözlü çocuğu bile anlattım.

Elif Ablam;

-Tamam tamam sakinleş.

Annem;

-Bazen aklımız bize oyunlar oynar bunda korkacak bir şey yok kızım.

Ben;

-Tamam da anne çok gerçekti hatta şuan hatırladım da sanki bir gölge bile görür gibi oldum.

Annem;

-Aman be kızım herkesin başına gelir böyle şeyler korkma sen.Hadi bende tam kalkacaktım 8 çok geç olur diyordum hazır saat 3 ken gidelim sen karanlık çökünce hiç gitmezsin kalk hadi.

-Off anne off.Bir kez bana inanıp beni ciddiye almadın ki sen offf.

Vedalaşıp evin yolunu tuttuk ama çok korkuyordum.Eve girdik hemen odama gittim yatağıma yatıp çarşafın altına saklanır gibi gömüldüm.Sanki birden hava kararır gibi geçti zaman ve hemen gece oldu.Tir tir titriyordum.Pembe duvarlar,beyaz zemin ve beyaz mobilyalarla dolu renkli aksesuarların kullanıldığı şirin odam bana hiç bu kadar korkutucu gelmemişti.Cam tıkırdadı fırladım karanlıkta biri vardı el salladı. Hemen aşağı indim seslendim kimse yok sadece karanlık ve boşluk.

Korkarak odama koştum ve uyumaya çalıştım.