Nefesimde Ki Ses

Habersiz Misafir

Ölümün pençesindeydim.Gücümü son bir şans için harcıyordum.Arkamda her ne var ise beni öldürmeyi amaçlıyordu.Kollarımı göğe açıp yükseliyordum.Sadece yükseliyor arkamdaki yaratığı biraz geride bırakıyordum.Başka bir şey yapmalıydım.Gözlerimi tekrar kapadım ve ''Nenramke nuşrompe kenlayun..'' sözleriyle, yok etme büyüsü yaptım.

Yavaşça başımı geri çevirdim.Gitmişti.Yapmıştım.Büyüm işe yaramıştı.Hemen yönümü değiştirdim ve alçaldım.Yeri görecek şekilde ilerleyerek eve döndüm.Herkes koşuşturuyor.Bir çok ağızdan ismimi duyuyordum.Üç adım kadar ilerledim.Doruk beni gördügünde indiği merdiven basamaklarında dona kaldı.Beni işaret ederek elini havaya kaldırdı ve ''Beren''diyebildi.

Söylediği bu tek kelime bütün kargaşayı durdurdu.Üzerime doğru gelen bir kaç surat kararak yok oldu.Sadece sesler kaldı geride.Yaptığım yok etme büyüsü çok güçlüydü.Bunun karşılığı olarak görme duyumu elimden almıştı.Dizlerim yerde ellerim iki yana salınmış halde yerde oturuyordum.Göğsüm sıkışıyordu.Ellerimi yüzüme doğru kaldırdım fakat sadece karanlık vardı.Ellerim yoktu.

Annem:Beren kızım konuşsana ?

Ben:Göremiyorum anne ! Göremiyorum!

Annem:''Ne yaptın sen ! Hangi büyüyü yaptın kızım !Korkma sakinleşmeye çalış.Baban büyü kitabından bir yolunu bulur...'' sürekli aynı şeyleri tekrar eden annemi babam susturabildi.

Babam ,''Sus artık ! Her şey benim sorumluluğum altında değil.Gel kızım.'' diyerek beni kucakladı.Yatağıma yatırdı.Dönüp dolaşıp yine aileme ve sıcak yatağıma geri dönüyordum.Başıma gelenler beni iyice yıpratmıştı.Babam yanıma kıvrılıp sadece bana sarıldı.Uyumamı bekledi ,uyuduğumu sandığında da nazikçe başımı yastığıma yerleştirip,üzerimi örtü.Odadan sessizce çıktı.

Acaba ışığı söndürmüş müydü diye merak etmiştim.Ne tuhaf bir hismiş görememek.Ama yinede şanslıydım.Sağır olabilirdim.Çünkü insan beyni sesleri unutuyor ama görüntüleri unutmuyordu.Hala hepsinin yüzü hayalimde canlanıyordu.

İlk aklıma gelen Doruktu.

Hayatımda bana yaşatılanlar umurumda değildi.İster kör kalayım isterse sağır.Umurumda olan sadece ailemdi.Onların bana karşı olan tutumları.Beni bu yaşıma kadar hiç bırakmamaları ve arkamda olmaları,en büyük hazinemdi.Bu düşünce havuzunun içerinse kaybolmuştum.Beni bu düşüncelerimden uzaklaştıran kapıdan gelen o ses oldu.

Evin giriş kapısı odamın hemen karşısında olduğundan ,sesi en net ben duyuyordum.Bi süre bekledim ama tıkırtı bitmek bilmedi.Sanırım evden biri dışarıda kalmıştı.Sıcacık battaniyemi,yumuşacık yastığımı bırakıp kapıyı açmak çok zor geliyordu.Ama ne çare,bizden birini bütün gece dışarıda bırakamazdım.Yerimden doğruldum ve yere kapaklandım.Battaniyeme takılıp düşüverdim.Emekleyerek odamın kapasını daha sonra koridoru buldurarak giriş kapısını buldum.

Kapıyı gülerek açtım.''çok merak ediyorum acaba sen hangi süper zekasın..'' sözcükleri dudaklarımdan dökülürken bi el ağzımı bastırıp,beni sürüklemeye başladı.''Nerelerdesin kaçak,bizden kaçabileceğini mi sandın ? ''

Şansın sonu,kaderin sınırı yokmuş meğer.

(Arkadaşlar son bölümlerde sık yazamadığımdan dolayı okuyucu sayısı baya düştü bende kimse okumadığı için yazmıyorum.Yazmamı isterseniz yorum ve oyla destekleyebilirsiniz.

Teşekkürler