Nefesimde Ki Ses

Gizem

Kader mi sizi yazar yoksa siz mi kaderi yazarsınız ? Henüz buna verecek bir cevabım yok.Farkettiğim şeyler var.O da kaybettiklerim.Yani Doruk.

Doruk benden bir cevap bekliyordu.Uzun bir süre sustum.Annemin masanın üzerine bıraktığı sudan bir yudum aldım.Vermem gereken hesaplar vardı.Ama sırası değildi.O an ona karşı olan bütün duygularım değişmişti böyle bir durumda bana sorduğu soru çok yersizdi.Kıvanç'ın başına ne geldiğini bilmiyorduk.O ise bana hesap soruyordu.

Babam:Hadi hazırız !

Babamın sesi beni rahatlattı.Hemen dışarı fırladım.En öne oturdum.Annemle,Doruk arkaya.Çok hızlı gidiyorduk.Mesafe kısaydı fakat o adamların bir insanın canına kıyması için yeterli zamanları vardı.Evet doğa üstü güçlerimiz vardı fakat bir şey daha vardı.Bu bizim ölmeyeceğimiz ,acı çekmeyeceğimiz anlamına gelmiyordu.

Hava karıyordu.Çabuk hareket etmemiz gerekecekti.

Annem:Ben korkuyorum.Daha yeni bir araya geldik.

Babam:Saçma sapan konuşma.Kıvanç Beren'i kurtarmasaydı ne olcaktı.

Annem:Özür dilerim ben sadece..

Ben:Tamam anne hepimiz korkuyoruz.Şimdi oraya gideceğiz ve işlerini bitireceğiz.

Doruk:Buna çok meraklısın sanırım.

Doruk bana kızdındı.Biliyorum ama bu kadar sert davranması gerekmiyordu.Gözlerimden akan iki damla göz yaşı beni kendime getirdi.Doruk beni kıskanıyordu.Bunun hoşuma gideceğini söyleseler inanmazdım.Gerçek şu ki hoşuma gidiyordu.Kafam karışmıştı.Sevdiğim kişi Doruk muydu Kıvanç mı.

Çiftliğe varmıştık.Çiftlik evinin bahçesi büyüktü.Hayvanlar için güzel bir yerdi.Dört bir yana dağıldık.Evin arkasına ben bakacaktım.Bir cam gördüm.Duvara sürtünerek cama yaklaşmaya başladım.Yaklaştığım sırada yaslandığım duvarı hissetmiyordum.Birden kendimi yerde yatıyor buldum.Her yer bulanıklaştı gözlerimi yumdum.

                                                                                      ***

                                                                                      ***

Gözlerimi açtığımda betonla kaplı yerde yatıyordum.Tavan tahtaydı içeri azıcık ışık sızıyordu.Burası küçük gizli bir bölmeydi.Etrafım kitaplıklarla kaplıydı.Evin altında olduğumu anlamıştım.Fakat bu gizli bölme neyin nesiydi.Etrafa bakındım.Tavana baktım.Tozlu eski bir ampul.Hemen yaktım.Her yerde kitap vardı.Bir tane kitap için kitaplığın üstüne camdan bölme yapılmıştı.Bölmeyi açıp kitaba ulaştım.Dışı kadifeyle kaplı yeşil renkte bir kitap.Kapağını açtım.İlk sayfasını çevirdim.Olamaz.Bu gerçekten olamazdı.İlk sayfada benim resmim vardı.Büyük harflerle ''LAKNE'' yazıyordu.

Bir ses işittim.Hemen kitabı kapatıp.Sesi dinledim.Bana haykıyorlardı.''Buradayım!'' diye bağırdım.Ardı ardına bağırdım..Beni duydular.''Neredesin''.Bu Kıvaç'ın sesiydi.''buradayım'' diye bağırdım.

Kıvanç:Duvarın arkasında mısın ?

Ben:Evet.Duvarı it.Burada gizli bir bölme var.Dur! itmeden önce yardım etmeleri için birilerini bul.

Kimse cavap vermedi.''Kıvanç ! Orada mısın ? ''

Cevap yoktu.