Nefesimde Ki Ses

Güç

Yeni bir sabaha açtım gözlerimi.Bu sabah kendimi gerçekten iyi hissediyordum.Duş alıp kahvaltı ettim.Annem bu halime şaşırmış gibi bir bakış attı.

-İyi misin ?

-Evet gayet iyiyim.Neden sordun ?

-Böyle olay yaşamış birine göre çok soğuk kanlısın.

-Belki evet,belki hayır.

-O ne demek ?

-Aslında korkuyorum hemde çok.Hayat gerçekten çok garip korkularımın ardına değilde sevdiğim insanların yanına sığınmak bana iyi geliyor yani demek iste...

-Sakin ol şimdi ve derin bir nefes al.

Tam derin bir nefes aldım ki annemin baktığı yere döndüm yine o küçük kızdı annemin küçük sehpasındaki vazoyu alıp bana fırlattı.Annem anlamadığım sözler söylüyordu.

-Asimlinde veşamen felamenyum dake anşemlen,asimlinde veşamen felamenyum dake anşemlen.....

Vazo başıma gelmişti.Sıcacık kan yüzümden göğsüme doğru süzülerek akıyordu.Annem bu sözleri söyledi ve kız birden kayboldu.

Korku ve birazda patik sarmıştı yüreğimi.

Ben;Anne ne söyledin de o kız kayboldu ?

Annem;Şuan bunun sırası değil !

Bu korkuyla sana anlatacakların ağır gelebilir. Yarın sabah erkenden olan biteni anlatıcam.Artık güçlerini öğrenme vaktin geldi.

Olacaklardan habersizdim.Ne olabileceğim hakkında tahmin yürütmeye çalışıyordum fakat korkuyordum.Kendi mi kocaman bir boşlukta kaybolmuş gibi hissediyordum olanlar aklımdan çıkmıyordu canım yanıyordu hemde çok.Annem başıma pansuman yaptı ve yaramın üzerini sargı bezi kesti,birazda bant yardımıyla kapattı.Kanamam durdu fakat başım feci şekilde ağrıyordu.

Ben 10 yaşındayken babam evde küçük bir kız gördüğünü söylerek delirdi.Kimse bir şey görmüyordu.Ne zaman tek başına kalsa her yerini yaralar,morluklar içinde buluyorduk.Onu şimdi anlıyorum.Babam yalan söylemiyordu.Çok küçüktüm odamın penceresinden bakıyordum.Babam annemin zoruyla ite çekeliye aşağıya indirildi ve bir arabaya bindirildi.Annem,arabayı kullanan adama para verip bir yere yolladı.Şuan tek bir şey biliyorum oda hiçbir şey bilmediğim.

Babama ne oldu ?

Güçlerim ne işe yarıyor ?

Ben kimim ?