The Mentor (One Direction)

Chapter Fourteen ♪ Hospital clothes

''Ugh. Waarom zijn ze overal?!'' opperde ik, en wees naar de fotografen die buiten de ambulance stonden bij het ziekenhuis. Ja, het ZIEKENHUIS. Stomme overbezorgde dokters.

Doordat ik hoofdpijn had, moest ik gaan liggen in het midden van de ambulance, terwijl Louis en Harry naast me zaten. Elke keer als we door een bocht gingen, rolde ik bijna van het bed af door de hoge snelheid.

''Eindelijk!'' riep Louis toen de ambulance parkeerde bij de voordeuren van het ziekenhuis. Ik wilde rechtop gaan zitten zodat ik tenminste nog zelf naar binnen kon lopen, maar een dokter duwde me terug naar beneden.

''Sorry mevrouw, maar U moet stil zitten totdat U bent onderzocht.'' zei hij, en gaf mee een sympatieke blik. Ik mopperde een paar woorden waarvoor ik op school na zou moeten blijven.

''Kunnen ze dan tenminste bij me zitten?'' vroeg ik, wijzend naar Harry en Louis, ze gaven me 'don't you even dare' blikken.

''Ik denk het. Zo lang hij ook normaal doet.'' zei de jongen, wijzend naar Louis.

''Yay!'' juichte ik, ging rechtop zitten, en klopte op de plek naast me, ''Kom op jongens!''

Ze zuchtten maar zoals gingen zoals gevraagd in kleermakerszit naast me zitten toen de deuren van de ambulance opengingen en we gebombardeerd werden met flitsen van camera's. Ik zette mijn 'alles gaat oke, dit is leuk' glimlach op, hoewel mijn hoofd voelde alsof het ging exploderen.

''Rose!''

''Louis!''

''HARREH!''

Onze namen en vragen werden naar ons geschreeuwd toen we uit de ambulance werden gereden en naar binnen bij het ziekenhuis, waar gelukkig geen paparazzi was toegestaan. Tegen de tijd dat we binnen waren lagen we helemaal dubbel van het lachen, doordat we gekke gezichten aan het trekken waren en elkaar van het bed af probeerden te duwen.

''Okay, jullie twee, eraf.'' zei een andere dokter, en Harry en Louis zakten van het bed af, terwijl er aan mij nog een keer werd gevraagd of ik wilde gaan liggen. Ik zei wilde dat niet, en ging in kleermakerszit aan het einde van het bed zitten, terwijl ze me door het ziekenhuis duwden en Harry en Louis mee huppelden. Ja, we kregen een paar vreemde blikken toegeworpen.

Na een paar minuutjes rijden door de gangen en door liften, (die ik nu haat) bereikten we onze bestemming, en vonden de rest van de jongens en Paul daar.

''ROSE!'' schreeuwden de jongens, en sprongen bovenop me, waardoor ik moest lachen en de dokters tegen ze zeiden dat ze moesten stoppen.

''Sorry,'' zei Liam tegen de dokters terwijl de jongens mij bombardeerden met vragen.

''Gaat alles goed?!''

''Wat is er gebeurd?''

''Wat heeft Louis gedaan?!''

''Het gaat goed, het gaat goed!'' lachte ik, ''Ik heb gewoon hele erge hoofdpijn.''

''Het spijt me mevrouw, maar we zijn klaar voor U,'' zei een dokter, en verstoorde ons gesprek. Ik fronsde. ''Umm, okay... Klaar voor wat precies?''

''Je XRay.''

''Mijn WAT?!'' schreeuwde ik, en wilde van het bed afspringen maar Paul duwde me weer terug.

''We denken dat je een lichte hersenschudding hebt van toen je je hoofd stootte toen je flauw viel,'' legde de dokter uit, en ik ohhhh'de, ''Nou, je kan maar één vriend meenemen de XRay kamer in, dus als je wil kiezen dan kunnen we beginnen.''

''Err... Vrijwilligers?'' vroeg ik, en alle jongens staken hun hand op. Paul ook. ''Umm... nou, Zayn gaat zijn haar blijven checken in spiegelende oppervlakken, Niall kijkt hongerig, Paul moet de jongens in de gaten houden, Liam wordt de beschermende vader, Louis blijft schreeuwen, dus, Harry?'' zei ik, en telde alles af op mijn vingers.

''YAY!'' juichte Harry, en deed een dansje.

''Sorry jongens. Ik kies jullie een volgende keer!'' beloofde ik, maar ze waren nog aan het lachen over de lijst die ik opnoemde.

We lieten ze daar lachend achter toen ik de kamer uit werd gereden door een dokter, met Harry aan mijn zij. Ik weet dat het raar klinkt, maar ik ben blij dat Harry met me mee gaat. Ik voel me veilig bij hem. Oh Shit. Ik krijg toch geen crush op hem?! Neeeeee. Dat kan niet.

''Okay Rose, als je het niet erg vindt om je hierin om te kleden...'' zei een zuster toen we een andere kamer inreden, en overhandigde me een vreselijk lelijke ziekenhuisjurk.

''Ew,'' kreunde ik, maar schuifelde toch naar de kleedkamer, en trok mijn eigen kleren uit en de jurk aan. Nog een keer, ew. Je kan m'n slipje zien!

''Harry Styles, doe je ogen dicht. Je kan m'n kont zien in dit ding.'' riep ik voordat ik de kamer weer in slofte, waar Harry naar me aan het staren was. Hij barste uit in lachen, dus ik gaf hem de vinger.

''Nice ass,'' zei Harry toen ik terug het bed op kruipte.

''Ik zeg tegen Louis dat je dat zei.''

''Dat doe je niet.''

''Oh ja, dat doe ik wel.''

''Nietes.''

''Welles.''

''ROSE!'' Een dokter riep mijn naam, en verbrak Harry en mijn discussie. "We gaan je meenemen nu, dus ik ben bang dat Mr. Styles hier moet wachten. Ik ben terug in een minuutje.'' zei de dokter, en daarmee verdween hij weer, en liet hij Harry en mij alleen.

''Ben je bang?'' vroeg Harry zachtjes. Ik knikte licht.

''Ja, ik denk het. Ik weet dat het alleen maar een XRay is, maar alles wat te maken heeft met een ziekenhuis herinnert me aan... je weet wel...'' mompelde ik, en Harry wist dat ik het over Sarah had. Hij pakte mijn hand,kneep er even zachtjes in, en wreef cirkeltjes over mijn palm totdat de dokter terug kwam. Harry kuste mijn voorhoofd zachtjes, en ik werd de kamer uitgereden en naar de XRay.

♥♥♥