The Mentor (One Direction)

Chapter Nine ♪ Flashbacks are hell

''Kom op, sta op.'' zei Harry, en trok me overeind. Ik ving mijn blik in de spiegel, en kreunde.

''Ik zie eruit alsof ik door een bosje ben getrokken, in een rivier ben gegooid, en in de weg stond van Zayn en een spiegel.'' mompelde ik, en Harry lachte, en trok zijn vieze shirt met vlekken van mijn mascara naar beneden, omdat die in zijn slaap omhoog was gegaan.

''Ik ga me omkleden voor deze ontsnappingsmissie denk ik...'' mompelde ik, slofte naar de inloopkast en deed de deur dicht.

Woah, ik zie er echt niet uit. Het is eng. Mijn mascara was helemaal uitgeveegd over mijn gezicht en mijn eyeliner zat in mijn wenkbrauwen. De perfecte knot was uitgezakt en hing nu halverwege mijn rug. Ugh.

Ik kleedde me uit mijn jurk en deed een broek aan een een hoodie, niet echt geboeid in hoe ik eruit zag. Ik had Harry al helemaal onder gehuild, wat kan het nog erger maken? Ik haalde alle make-up weg en deed snel een beetje mascara op en gooide mijn haar in een rommelige staart.

''Nice'' commenteerde Harry, toen ik terug de kamer inliep. Hij had zijn vieze shirt verwisseld voor een schoon shirt en had nog steeds zijn zwarte broek aan. Het geheel was best cool.

''Klaar, mevrouw?'' vroeg Harry met een deftige stem, en stak zijn arm uit.

''Ja maar natuurlijk, meneer.'' giechelde ik, en sloeg mijn arm door Harry's arm toen we de kamer uitliepen naar de liften en Harry drukte op verdieping 1.

''verdieping 1?'' vroeg ik nieuwsgierig, en trok een wenkbrauw omhoog.

''Wat? We sluipen weg! We moeten wel oppassen!'' zei hij. Ik knikte en de lift dingde.

''Dus, hoe gaan we hier precies wegkomen?'' vroeg ik, toen hij naar de trap liep.

''Nou, mijn plan was om ons bij de trap te verstoppen totdat er niemand meer kijkt en dan rennen...''

''Goed genoeg, mastermind,'' lachte ik toen we de deur bereikten die naar de lobby ging.

''Oke, klaar? Mijn auto staat voor, ga daar maar gewoon heen. Kijk niet terug, wat er ook gebeurd! Verlaat mij, maar blijf rennen!'' riep hij dramatisch, zich vasthoudend aan mijn handen.

''Beloof me gewoon dat je hier uit komt! Ik kan je niet verlaten Harry! Dat kan ik niet!'' huilde ik nep, en veegde een traan weg.

'Je gaat verder, en heel veel kinderen maken, en ze zien opgroeien. Je gaat dood als een oude vrouw, warm in haar bed. Niet hier, niet vanavond. Snap je me? Die ticket winnen, Rose, is het beste wat me ooit is overkomen... het bracht me naar jou. En daar ben ik dankbaar voor, Rose. Dankbaar. Je moet me dit beloven, Rose. Beloof me dat je het overleeft. Dat je niet opgeeft, hoe hopeloos het dan ook is. Beloof het me, Rose, en houd je aan die belofte.'' Harry quote de Titanic, en ik gaf hem de 'really?' blik.

''Waarom heeft iedereen altijd het gevoel dat ze Titanic moeten quoten omdat ik Rose heet?!'' lachte ik, en sloeg hem tegen zijn arm.

'Ik- Oh, er kijkt niemand! REN!'' schreeuwde hij, en duwde me door de deur. My lichaam reageerde uit zichzelf, en ik sprintte naar de overkant van de kamer. Toen realiseerde ik me dat ik mijn schoenen in de kamer had laten liggen. Oh, geweldig!

Harry en ik renden lachend door de lobby, doken een keer achter een plant en koprolden toen door de deur naar buiten, wat ons een blik bezorgde van een ouder koppel. Ik glimlachte naar hen, voordat ik verderging met koprollen en volgde Harry naar een Audi R8 die geparkeerd stond in de hoek van de parkeergarage.

''Whoop Whoop! Punt voor team Tresdale en Styles!'' juichte hij, sprong in de auto en opende de deur voor me, Ik glipte in de auto, en glimlachte als een gek. Dit was zo leuk!