ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ပုံပြင်
"လင်းပိချိ"
"လင်းပိချိရေ"
ကောင်းကောင်းက သူ့အသံသေးသေးလေးနဲ့
သူ့ငယ်ချင်းလေးကိုခေါ်လိုက်သည်။သူခေါ်လိုက်တဲ့ လင်းပိစိကတော့မူကြိုကျောင်းရဲ့ ကစားခန်းကထောင့်မှာတစ်ယောက်ထဲ။ ကုတ်ကုတ် ကုတ်ကုတ်နဲ့ဘာတွေထိုင်လုပ်နေမှန်းမသိ။ သူ့ခေါ်သံကြားတာတောင်လှည့်ကြည့်ဖော်မရဘူး။
ကောင်းကောင်းမကျေမနပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့။
"ယင်းပိချိ...နင့်ကိုကောင်းကောင်းခေါ်နေတယ်"
ဘေးနားကမနေနိုင်တဲ့ကောင်းကောင်းရဲ့အတန်းဖော်မလေးက သူ့ကိုကူညီပြီး လင်းအဏ္ဏဝါကိုခေါ်ပေးသည်။ ကောင်းကောင်းရဲ့ဒေါသတွေက ကောင်မလေးပေါ်ပုံကျလာ၏။
"နင်...လင်းပိချိကို ငါခေါ်သလိုလိုက်ခေါ်စရာမလိုဝူး"
ကောင်းကောင်း သူ့ရဲ့အတန်းဖော်မလေးကိုကုန်းအော်လိုက်သည်။ လင်းပိစိကသူ့လင်းပိစိ။ သူများတွေကသူခေါ်သလိုလိုက်ခေါ်တာကိုမကြိုက်ပါဘူး။
ကောင်းကောင်းအော်သံက တစ်တန်းလုံးကိုလွှမ်းခြုံသွားတဲ့အနေအထား။ ကောင်မလေးက
တော့ ကြောက်လန့်ပြီးအာပြဲကြီးနဲ့ထငိုချေပြီ။မူကြိုကျောင်းရဲ့ထုံးစံအတိုင်း အငိုတွေကူးစက်တာက လေထက်မြန်လွန်းသည်။ တစ်ယောက်ငိုပြီဆိုတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်လိုက်ငိုတော့တာ။ မဆုံးတော့ဘူး။
"ဟွန်း ဖားခုံညင်းတွေလိုပဲ"
"ကောင်းဇာမဏီ"
ကောင်းကောင်းရဲ့အသံကို ဆရာမကကြားဖြစ်အောင်ကိုကြားလိုက်သေးတယ်။
တကယ်လည်းကလေးတွေက မိုးတွင်းမှာအော်တဲ့ဖားခုံညင်းလေးတွေလိုပဲ။ တစ်ယောက်
တစ်ပေါက်ထအော်နေတာလေ။ ကောင်းကောင်းပြောတာမှားလို့လား။ဒါပေမယ့်အခုတော့ ဆရာမခေါင်းကိုက်ရပြီ။
ကောင်းဇာမဏီက အဓိကတရားခံ။
မူကြိုကိုစရောက်ကတည်းက ကောင်းဇာမဏီဆိုတာနာမည်တစ်လုံးနဲ့။
YOU ARE READING
လက်ထပ်ကြစို့သူငယ်ချင်း
Short Story"မင်းငါ့ကိုလက်ထပ်မယ်လို့ကတိပေးခဲ့တယ်လေ" "ဟုတ်တယ်လေ။ ငါမမေ့ပါဘူး" ".........."