တောင်းပန်ပါတယ်
ကောင်းကောင်းမနက်အစောကြီးကျောင်းကိုထွက်လာခဲ့သည်။ အတန်းထဲမှာတော့ဘယ်သူမှမရောက်သေး။ ကျောင်းပထမဆုံးစတက်တဲ့နေ့မှာ
သူအရင်ဆုံးမြင်ချင်တာက သူရဲ့ရေခဲပန်းပုလေး။ကျောင်းကိုအစောဆုံးလာတတ်တဲ့ လင်းအဏ္ဏဝါရဲ့အကျင့်လေးကို ကောင်းကောင်းပထမဆုံးသဘောကျမိသည်။
ကောင်းကောင်း ကျောင်းခန်းထဲမှာထိုင်ပြီး
တွေးနေမိပြီ။ သူ့ရေခဲပန်းပုလေးက ဘယ်လိုပုံလေးဖြစ်နေမလဲ။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက
ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်ခါနီးပြီဆိုတော့
ဆယ့်လေးနှစ်အရွယ်ကလိုသေးသေးကွေးကွေး
လေးတွေမဟုတ်လောက်တော့။ ကောင်းကောင်းအရပ်တောင် 182cm ရှိနေပြီ။ လင်းပိစိလေးက
ရောဘယ်လောက်ထိအရပ်ကြီးမြင့်နေပြီလဲ။ကောင်းကောင်းအတွေးတွေနဲ့လွင့်မျောနေပြီး သူ့ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကလာထိုင်တာကိုသတိမထားမိချေ။ လေအဝေ့မှာ ချောကလက်ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းလေးကိုရတော့မှ
"ဖိုး..ဏီ"
လင်းအဏ္ဏဝါကသူ့ဘေးနားမှာထိုင်နေသည်။
သူ့ကိုမျက်နှာသေလေးနဲ့စိုက်ကြည့်နေသည်။
မျက်လုံးလှလှကြီးတွေရဲ့ အစွန်းလေးတွေက
ရဲနေသယောင်။ လင်းပိစိလည်းအရပ်နည်းနည်းရှည်လာတာပဲ။ ပြီးတော့ပိုပိန်သွားတယ်။ မျက်နှာလေးကပိုသွယ်လာပြီး အသားအရည်ကပိုဖြူဆုတ်လာသလိုပဲ။သူလင်းအဏ္ဏဝါကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်။ လင်းအဏ္ဏဝါကတော့တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်လို့။
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ ငါမင်းကိုထားမသွားတော့ပါဘူး။ ဒီနှစ်နှစ်လုံးတစ်ယောက်ထဲ အထီးကျန်နေတယ်မဟုတ်လား"
"ကောင်းဇာမဏီ ငါ့မှာ သူငယ်ချင်းဆိုလို့ မင်းတစ်ယောက်ထဲရှိတာမဟုတ်ဘူး"
"ဟုတ်လား"
လင်းအဏ္ဏဝါက ခံစားချက်မရှိတဲ့မျက်နှာနဲ့သူကိုပြောသည်။ သူနည်းနည်းတော့နာကျင်သွားပေ
မယ့် လင်းပိစိကသူကိုစကားနာထိုးနေမှန်းသူသိပါသည်။ နွေဦးချိုချိုအားကိုးနဲ့ သူ့ကိုတော်လှန်ချင်နေတာပေါ့လေ။ ငိုသံလေးနဲ့ဖုန်းဆက်ပြန်ခေါ်တာဘယ်သူလဲ။ စိတ်ထဲကတော့ အဲ့လိုပြောနေပေမယ့်
YOU ARE READING
လက်ထပ်ကြစို့သူငယ်ချင်း
Short Story"မင်းငါ့ကိုလက်ထပ်မယ်လို့ကတိပေးခဲ့တယ်လေ" "ဟုတ်တယ်လေ။ ငါမမေ့ပါဘူး" ".........."