A Realm Spoiled By Mankind | Robb Stark (dutch)

Chapter 54: A Song Of Ice And Fire

"Ik laat jullie wel even alleen," begint de maester al snel als hij opstaat, en de twee dienstmeisjes voordat Evelyn het weet al hun weg vervolgen richting de deur, ook al blijft de maester voor een moment nog even staan om een korte buiging te maken richting Robb en Evelyn, "en gefeliciteerd met de geboorte van uw dochter my lord en my lady." zegt hij glimlachend.

"Dank je." zegt Evelyn netjes terug met een glimlach, waardoor Robb snel terug knikt als dankbaarheid, en de maester met een laatste glimlach de kamer van Robb en Evelyn verlaat, en ze dus dit keer met zijn drieën overblijven zodra de deur dichtgaat.   

Evelyn voelt zich gelijk wat opgeluchter nu ze eindelijk met zijn drieën wat privacy hebben, maar daarnaast komt het ook omdat de maester en de dienstmeisjes alles hebben opgeruimd na de bevalling. Het klinkt misschien vies, maar alles wat er uit Evelyn is gekomen, is weg. 

Ze voelt zich van onderen wat schoner, aangezien daar niks anders te vinden was dan bloed en slijm. Dat is nu allemaal weg, en hetzelfde geldt voor het zweet dat tijdens de bevalling over heel haar lichaam droop.

Ze hebben Evelyn snel gewassen, aangezien ze het zelf niet kon, en daarom ook geholpen met nieuwe kleren aantrekken, waardoor Evelyn zich wat beter in haar vel voelt om de baby te bewonderen. 

Het was in ieder geval een goed excuus voor Robb om constant te baby vast te houden, maar voorlopig voelt Lyanna zich ook prettig bij haar vader. Lyanna slaapt nog steeds stilletjes in de armen van zijn vader, en Evelyn had geen stillere baby kunnen verwachten; zo kunnen ze hun eerstgeborene ook beter bewonderen. 

Evelyn is wat rustiger geworden, waardoor de heisa van emoties weg zijn, en zich nog steeds gelukkig voelt door dit moment. Haar hart klopt wat minder sneller, maar het betekent niet dat de pijn al weg is.

Wat er voor pijn zojuist veroorzaakt werd, was onverdraagbaar, maar Evelyn wil het moment van zojuist in de grote zaal eigenlijk vergeten. Daar kwam de meeste pijn vandaan, en dat ging verder hier in de kamer toen Lyanna was geboren. 

Gelukkig zijn haar krachten ook langzaam tot rust gekomen in haar lichaam. Door de pijn gebeurde er dingen in de kamer waar een normaal persoon, die Evelyn niet kent, raar van zou opkomen. Door de blijdschap en geluk dat Evelyn nu heeft, lijkt ze bijna in een oase van rust te zijn gekomen. 

Evelyn probeert langzaam wat meer rechtop te zitten tegen de leuning van het bed, maar door deze beweging, kreunt ze plotseling een beetje van de pijn, waardoor haar gezicht dat ook uitstraalt. Ondanks dat is het haar wel gelukt om rechtop te zitten, maar daardoor krijgt ze alsnog een bezorgde blik van Robb naar haar toe geworpen. 

"Gaat het?" vraagt Robb bezorgd, waardoor Evelyn zuchtend naar hem glimlacht. Hij zit met zijn gezicht naar haar gericht op de zijkant van het bed, terwijl hij Lyanna stilletjes in zijn armen heeft. Ze heeft het gevoel dat Robb even is vergeten dat het niet zo makkelijk gaat, zelfs niet na een bevalling. 

"Of het met mij gaat? Robb, ik heb net een baby uit mijzelf gedrukt, en jij vraagt of het met me gaat?" vraagt ze sarcastisch, waardoor Robb meteen lacht om haar opmerking, en snel schuldig zijn hoofd schud; hij heeft het gevoel alsof hij een snaartje bij haar heeft geraakt, maar dat valt ook wel weer mee. 

"Ik vroeg het alleen maar." zegt Robb glimlachend, waardoor Evelyn's hart daardoor toch sneller begint te kloppen. Het komt ook omdat ze eindelijk samen zijn na zo'n lange tijd, wat Evelyn goed doet, waardoor ze niets vermoedend haar hand door zijn haar haalt; zijn haar voelt schoon aan, met zijn krullen strak tegen zijn hoofd, en hij is voor haar net zoals de oude Robb. 

"Ik weet het." zegt ze zachtjes, waarna Evelyn haar hand uit zijn haar haalt, en voorzichtig haar ogen sluit, terwijl ze met haar hoofd tegen de leuning van het bed ligt. Ze probeert naar een starende, maar glimlachende Robb te kijken die naar haar kijkt, met een kleine Lyanna in zijn armen, maar dat lijkt niet gemakkelijk te zijn.