A Realm Spoiled By Mankind | Robb Stark (dutch)

Chapter 36: Hurtling Towards A Gruesome Death

Evelyn lijkt niks meer in haar lichaam te voelen zodra ze Stannis' woorden uit het niets uit zijn mond hoort komen. Alsof haar bloed stopt met stromen, de impulsen die naar de zenuwen gaan ophouden, en zelfs haar hart lijkt voor een moment stil te staan; Evelyn lijkt wel bevroren op haar plek te staan, met haar ogen wagenwijd open. 

Het harde geruis wat ze om haar heen hoort, komt niet omdat het zo stil is in de tent vanwege de verbazing, maar het is wat haar brein er zelf van maakt, terwijl ze er niet op kan reageren.

Het zijn namelijk de stemmen van haar dierbaren tegen Stannis zijn woorden, waardoor dat als ruis door Evelyn's hoofd gaat; ze zou bijna ter plekke willen flauwvallen, maar iets houd haar nog steeds staande, en dat is denk ze haarzelf.

Haar dierbaren schreeuwen en roepen de hele tent bij elkaar, dat ze misschien zelfs in Craster's Keep te horen zijn, maar Evelyn had ook niks anders verwacht. Ze zijn er allemaal niet mee eens, maar het woord van gevangenen tegen een woord van een man die zichzelf koning noemt, ga je het niet mee redden. 

Oh Robb, denkt ze meteen, terwijl haar hart in duizend stukjes breekt. Gaat hij het zonder Evelyn redden, of gaat hij stomme dingen doen als ze dood is?

Het doel was om Bran naar de Three-Eyed Raven te brengen. Het doel was om de Stark's veilig te houden tijdens de reis, en voor Evelyn om hopelijk een sprankeltje van de waarheid te ontdekken achter de muren van Karhold, maar kijk eens waar ze zijn beland; niet wat ze hadden verwacht. 

Eerst waren ze gevangen genomen door de voormalige mannen van de Nachtwacht, en dan door een man die zichzelf een koning noemt. Jojen zei de groep nog dat dit niet het einde is toen ze gevangen zaten in de keep, maar bedoelde hij totaal iets anders dan ze had verwacht? 

Hoeveel ongeluk kunnen ze krijgen? Is er dan geen God die ze een sprankel van geluk kan geven in deze wereld, of is dit het plan altijd al geweest?

Langzamerhand lijkt het geluid ineens weer duidelijker te worden in Evelyn's oren, als ze plotseling iemand voor haar ziet staan met een succesvolle blik, maar het is niet de persoon die ze graag wilde zien. 

Ondanks het gestaar, maakt haar hart duizenden sprongetjes van haar omgeving dat langzaam weer duidelijker wordt, ondanks het nieuws wat zojuist haar verteld is; wat ze met haar van plan zijn om te doen.

Evelyn kijkt met een zowat dode blik naar Bran en Meera rechtsachter van haar, terwijl alles in een vertraging lijkt te gaan. Het zijn zij die enorm tegenstribbelen tegen het idee, terwijl ze worden tegengehouden door Stannis' soldaten om maar iets te doen, ook al kan Bran alleen maar huilend schreeuwen; Evelyn krijgt er pijn in haar hart van. 

Hodor is constant huilend en paniekerig zijn naam aan het herhalen, terwijl hij met Jojen rechts van haar staat, en net zoals haar, staat de Reed jongen verward op zijn plek vooruit te staren. Op dat moment lijkt er een traan in haar oog te vormen, die langzaam op haar wang valt als Evelyn ziet hoe erg ze het vinden, aangezien niemand nog klaar is om haar te laten gaan. 

Maar wat haar het meest pijn doet, is als ze langzaam naar links lijkt, en daar Robb ziet staan, terwijl hij erg tegenstribbelt tegen de grip van een soldaat zoals Meera en Bran. Net zoals daarnet, lijkt Evelyn geen eens te merken hoe haar blik op dit moment eruit ziet, maar de tranen beginnen zeker weten allemaal tegelijkertijd op haar wangen vallen. 

Robb kan het niet geloven. Hij heeft er geen woorden voor, en hij kan zich net zoals de rest alleen maar afvragen waarom? Waarom willen ze haar levend verbranden?