A Realm Spoiled By Mankind | Robb Stark (dutch)

Chapter 23: An Unintented Accident

Het is koud in de molen, de onweer begint steeds luider en heftiger te worden, en als je nu naar buiten stapt, is het zeker dat je binnen no-time doordrenkt bent door de regen. Het is maar een goed iets dat ze deze molen hebben gevonden, want met dit weer willen ze niet nog een nachtje buiten overnachten.

Wel is het aan Hodor te merken dat hij niet tegen de onweer kan. Elke keer als het rommelt in het lucht, wat aardig luid is met open ramen in deze molen, herhaalt hij zijn naam, en beweegt hij zenuwachtig heen en weer op zijn plek. Evelyn snapt dat hij bang is, want het is ook geen fijn geluid om te horen.

De groep probeert hem zoveel mogelijk te negeren terwijl ze verspreid van elkaar zitten. Iedereen heeft een beetje zijn eigen plekje gevonden in de molen, om zo te kunnen rusten tegen bijvoorbeeld de stenenmuur van de molen, maar ondanks dat, zitten ze nog steeds op een kluitje bij elkaar. Als iemand nu wat zegt, hoor je dat duidelijk genoeg.

Meera staat ondertussen op de uitkijk. Er is letterlijk één klein raampje in de molen waar ze het verlaten land kunnen zien, dat op dit moment helemaal verzopen raakt door de regen dat met bakken uit de lucht komt.

Meera kan dus zien als er eventueel mensen aankomen die het land willen betreden. Ze weten dan ook dat ze super stil moeten zijn, willen ze niet gevonden worden, maar voorlopig hebben ze nog geen hond gezien. Waar ze nu zitten, kan niemand ze hopelijk vinden vinden.

Evelyn zit naast Robb, terwijl hij met zijn hoofd tegen de muur van de molen aanleunt, en zij voorover zit gebogen, starend vooruit waardoor ze even nergens aan lijkt te denken. Het enigste wat ze af en toe hoort, is de regen of onweer.

Wel voelt ze ondertussen Robb's ogen in haar rug staren, maar reageert er verder niet op. Hij heeft een dubbelgevoel over Evelyn op dit moment, maar sinds dat ze weer terug bij elkaar zijn, lijkt dat de hele tijd al zo te zijn.

Robb weet dat Evelyn zijn kind draagt, waardoor hij zich zorgen maakt om het feit dat ze dingen doet die ze misschien helemaal niet mag doen. Hij maakt zich sowieso al zorgen om haar, daar is geen twijfel over mogelijk, aangezien hij om haar geeft.

Hij wil dat het weer wordt zoals het vroeger met Evelyn was, maar Evelyn is zijn fout nog steeds niet vergeten. Het raakt haar nog steeds, en soms wordt het erger aangezien Robb vlakbij haar is. Evelyn heeft zoveel voor hem gegeven; ze hoopt dat hij dat nog steeds realiseert.

Osha loopt ondertussen de hele tijd zenuwachtig heen en weer in de molen, wachtend totdat de storm over is en dat ze verder kunnen. Echter gaat de storm vast en zeker nog lang duren, en daarnaast wordt het langzamerhand avond; van reizen in de avond worden ze ook niet echt gelukkig.

"Hoe komen we langs de Muur?" vraagt Bran plotseling om de stilte te verbreken, waardoor Osha geniepig opkijkt naar Bran en stopt met het heen en weer lopen. Ze is er nog steeds niet van overtuigt dat Bran naar de andere kant van de Muur wil, en besluiten staan nog niet helemaal vast.

"Mijn oom zegt dat het 200 meter hoog is." zegt Bran verrassend, waardoor Robb verward naar hem opkijkt. "Heeft Benjen dat verteld? Wanneer?" vraagt hij geïnteresseerd, waardoor Bran naar Robb kijkt, om voor een moment weer terug te gaan in de tijd.

"Tijdens het feest met de koning en koningin." zegt Bran, waardoor Evelyn opkijkt, en Robb meteen zijn vuisten sluit, wat Bran snel genoeg opmerkt. Bran wilde hun namen niet zeggen, want hij weet dat Robb de Lannister's haat, maar wie doet dat niet? Zij zijn de reden geweest dat Catelyn nu dood is, en de oorzaak voor vele andere erge gebeurtenissen.

"De koning en koningin zijn bij jullie geweest?" vraagt Meera plotseling verbaasd als ze haar aandacht is verloren van buiten, waardoor Bran instemmend knikt. Ze heeft hen nog nooit gezien, maar wel verhalen over ze gehoord, en ze zijn niet allemaal even prettig.