𝐋𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐅𝐮𝐧𝐤𝐲 | 𝐓𝐚𝐞𝐋𝐢𝐜𝐞

|KÜÇÜK KORKAK|

Sa

+++

Yıl 2001, Daegu

Küçük kız sessiz sakin odasında oturuyordu. Dört yaşında olmasından dolayı boyu bir hayli kısaydı, kafası çalışma masalarına yetişmiyordu ve kendisi, oturduğu sandalyede neredeyse yok oluyordu.

Abisi odalarında değildi, nerede olduğunu merak etti. O, kardeşinin yanından asla ayrılmazdı. Ne olursa olsun. Küçük kız kardeşi onun nefesiydi, başka hiçbir şeyin önemi yoktu. Hayatını kardeşini korumaya adamıştı. Çünkü onu kendisinden başka koruyacak kimse yoktu, kendisinin de kardeşinden başka kimsesi yoktu. Anne ve babası bir hiçti, onların öz ebeveynleri bile olduğundan şüpheliydi. Belki de onları evlat edinmişlerdi?

Kapının ardından gürültüler duyuluyordu. Öcü geldi diye korktu tombul yanaklı bebek, abisi korku içinde kapıyı açtıp içeri girdiğinde ağlamaya başladı.

"Lili, buraya gel!"

Abisi odalarının kapısını kilitlemişti. Hızla kardeşinin yanına koştu ve onu kucağına alıp, ranzalarının yanına götürdü.

"Ney oluyoy?"

"AÇ DEDİM KAPIYI SENİ S*KİK YER CÜCESİ!"

Babaları öfleyle kapıyı kırmaya çalışıyordu, sesinden bile sarhoş olduğu anlaşılıyordu. Yoongi daha 8 yaşındaydı ve daha o yaşta biliyordu böyle şeyleri, erken yaşta öğrenmek zorunda kalmıştı.

"Ağlama, lütfen."

Kız abisini dinleyip, hızlıca kafasını salladı. Abisi yerde dizlerinin üstüne oturduğunda o da aynısı yaptı.

"Yatağın altına gir, tamam mı?"

"Temem." dedi burnunu çekerek, anlamıştı ne olduğunu. Yanlış bir şey yapmıştı ve babası ona ceza verecekti. Ama aslında büyük bir suç işlememişti ki? Sadece çok açtı, yediği yemeğin babasının olduğunu bilmiyordu.

Yoongi kardeşini aceleyle ranzalarının altına ittirdi. Babası kapıyı kırmadan önce saklanmış olması gerekiyordu.

"Seni velet!"

Adam kapıyı kırmıştı. Yoongi'nin yanında bitip, iki eliyle boynunu kavradı.

"Nereye sakladın kardeşini! Söyle lan!"

"Onun bir suçu yok! Ben yedim!"

"Küçük piç!"

Yoongi suratına yediği tokatla sessizce ağlamaya başladı. Babası onu iki omzundan tutup, yere doğru itti ve kemerini çıkarmaya başladı. Yediği her bir darbede kardeşini korumayı başardığının mutluluğu ile hafifçe tebessüm ediyordu, acılı bir tebessümdü bu. Kardeşi ise saklandığı yerde korku, çaresizlik ve pişmanlık içinde ağzını kapatmış, için için ağlıyordu...

Yıl 2023, Seul

~L~

Hayır... İstemiyorum... Hatırlamak istemiyorum...