GÖLGE "KARANLIK ZİHİNLER" (+18)

16.BÖLÜM "AZRAİL"

Yazım yanlışları olabilir. Bunun için kusura bakmayın lütfen. Destek verip yorum yapmayı unutmayın. Bölüm de ful Eva'nın Karan ile olan geçmişine değineceğiz. Az çok neler yaşadığını bilmenizi istiyorum.

🥃🥃

05.06.2013

Yutkundum, gözümden bir damla düşerken gözlerimi yaktı. Göz yaşımı silecek bile zamanım yoktu. Bu lanet eve ilk geldiğim de artık işkence denilen kavram bana o kadar ağır gelmeye başlamıştı ki bir süre sonra sürekli baygın kalmaya başladım. Bu sayede Karan daha az işkence eder hale gelmişti.

İlk öldürdüğüm insan. İlk cellatlığını yaptığım, ilk azraili olduğum adam. Mahzen dediği evin altında koca bir depodan oluşuyordu. Yine bağlıydım. Demir bir yatak üstünde uyumamı zor sağlayan bir battaniye ve bir yastık. Hepsi bu kadardı. Koca mahzende bana ait eşyalar bunlardı. Bu gün ben sadece uyuyordum oysaki, bedenimde dolaşan ellerle hızla göslerimi açtım. Bırak diye bağırmama rağmen asla bırakmadı. Vücuduma her eli değdiğinde biraz daha nefret ettim kendimden.

O an belinde ki silahı fark ettim. Adam kendinden geçerek bana dokunmaya o kadar odaklıydı ki silahı aldığımı bile fark etmedi.

"Rahat dur, evde kimse yok. Boşuna bağırma kimse seni duyamaz." dedi. Dediği de olmuştu kimse duymamıştı beni.

Üstümde ki tişörtü yırttı. Önüm tamemen açılırken sadece bir sütyen ile kaldım. Elime aldığım silahı hiç düşünmeden ateşledim.
Ellerim kana bulandı. Kalbine isabet alan kurşunla adam üstüme yığıldı. Gözlerimden daha ne kadar yaş alabilirdi bir kaç ayda demiştim. Onu ittim. İtmem ile telefon cebinden düşmüştü. Belki de haklıydı evde kimse yoktu. Telefonu alırken. Titreyen ellerim ile arama kısmına girdim. Polisin numarasını tuşlarken daha fazlasına dayanamayacağıma ikna oldum.

"Alo, buyrun polis hattı."

"Yardım edin."diye yalvardım. "Ne olur kaçırıldım ben."

"Sakin olun hanımefendi." diye konuşmuştu kadın. "Bana detaylı anlatın."

"Vaktim yok. Karan Kandemir beni kaçırdı. Benim aradığımı söylemeyin, öldürür beni. Ne olur yalvarırım yardım edin."

Aceleyle son aramayı silip telefonu kapatıp yerde duran adamın cebine koymuştum. Bedenim karmaşa içindeydi. Belki de dakikalar sonra, üst katta kapı gürültülü bir şekilde açıldı. Mahzen diye adlandırdığım deponun kapısı açıldı.

Karan Kandemir tüm asaleti ile merdivenleri inerken biraz daha ondan midem bulandı. Onun yüzünden buradaydım, onun yüzünden bunları yaşadım. Demir karyolanın biraz daha kenarına yanaştım. Ellerim bedenimi sararken, başımı dizlermin üstüne üstüne gömdüm. Önce adımlar durdu, sonra hızlı bir şekilde daha da hızlandı. Bir kaç adımda yanımda bir beden durdu. Kolumdan tutup çekerken itiraz edecek gücüm olmadığını fark ettim. Gücüm tükenmişti, ben her gün biraz daha ölüme kucak açıyordum.

Yüzüme bakıp, "Ne oluyor burda?" diye bağırdı.
Korkarak yüzüne bakarken, her salilese vücudumun her hücresi biraz daha isyan bayraklarını çekti. Kader bu muydu peki? Daha ne kadar kader diye bilirdim bu işkenceye?

Karan önce yüzüme baktı, sonra da yerde kanlar içinde yatan bedene. Yerde yatan adamla gerçekler çığ etkisi bıraktı. Ben biraz önce az kalsın tecavüze uğruyordum. Ben az önce birini öldürdüm. Ben en nefret ettiğim insana dönmüştüm, ben de tıpkı diğerleri gibi katil oldum. Bunun ağırlığını bir kabur gibi bir ömür sırtımda taşıyacaktım.