Wing's Denouement: Vamprous Angelico Chronicle I

10 | Act of Betrayal

Chapter 10.

Dalawampung minuto. Dalawampung minuto na ang nakalilipas simula nang makabalik ako dito sa dorm.

Twenty minutes since Kael insisted to handle the whole current situation. Minuto simula nang mabigkas ko ang mga salitang iyon.

Trust is Chaos.

I don't know. Bigla na lamang akong nakaramdam kanina nang pangamba at panghihinayang. Kaya ko nailabas ang mga salitang yaon.

A glass of water was lended for me by someone. Tumingin ako kay Missy bago inabot at ininom ang tubig na binigay niya.

She sat beside me. "Maayos na ang lagay ni Sapira. Nalunasan na ang pagkakalason sa kaniya," she holds my hand. "Bakit mukhang nag-aalala ka parin?" she asked.

I gulped and caressed her hand too. I manage to look at her innocent face and forced a smile. Hindi nila p'wedeng malaman na nasa kapahamakan si Sapira.

I deeply breath before answering her. "She's fine. I am fine too. Iniisip ko lang si Yera," Iwinaksi ko ang mga salitang kanina pa gumugulo sa isipan ko.

Bukod sa nag-aalala ako para kay Sapira, ay naiisip ko rin si Yera.

Magmula nang makaligtas kami sa Detention Guild ay hindi na niya ako kinibo pang muli.

Hindi parin siya lumalabas sa k'warto niya.

"Kinausap ko siya kanina, Ada. I guess she only needs time to think," Missy stated. I nodded.

Tumayo ako at nagtungo sa veranda ng dorm namin. Tinanaw ko ang malawak at mabulaklak na daan sa harap.

"ADA! BITIWAN MO 'KO! ANO BA?" Pamimilit nito.

Hindi ko siya pinakinggan. As we arrived at the entrance, I pushed her hard kaya't napaupo ito sa lupa.

She looked at me in an unbelievable manner.

"A-ada..." she mumbled.

I closed my eyes as I remembered how Yera looked at me that time. Puno ng katanungan ang mga mata niya. Kita sa mga tingin nito na hindi siya makapaniwalang nagawa ko iyon sa kaniya.

A tear flows down on my cheek as I realized that what I've done was unacceptable.

Yes. I have reasons. I want to save her from death. I want to save her because she is my friend. My sister... Pero bakit mukhang napakalaking kasalanan nang nagawa ko?

Napalingon ako nang makitang nasa labas narin si Yera. Nasa kabilang side ito ng veranda. Tinatanaw rin ang malawak at matingkad na tanawin sa harap namin.

Her eyes were focused and her presence was calm. I want to say sorry but my mouth chose to shut. I just can't found the exact and must words to say.

Napalunok ako sa pagkadismaya para sa sarili. Matapang akong nilalang ngunit ang simpleng paghingi man lamang ng paumanhin ay hindi ko pa mabatid kung papaano gagawin.

"Tulad ng araw, handa itong sumikat at lumubog muli upang mabuhay ang mga bulaklak," Yera calmly mumbled. Enough for me to heard.

Tinitigan ko lamang siya. I understand what she said.

"At tulad ng mga bulaklak. Handa silang mamukadkad ng isang araw upang mabuhay ang mga bubuyog," pagpapatuloy nito.

Nanatili lamang na nakatitig ako sa kaniya. At hinihintay ang mga susunod pa nitong sasabihin.

She looked at me with a smile on her face. I smiled at her too. At ang isang luha na bumagsak kanina ay unti-unti nang dumadami.

"At tulad ng ginawa mo, Ada." She said right through my eyes. Nag-umpisa naring mamasa ang mga mata nito. Hudyat na raragasa narin ang sangkatutak na luha mula rito. "Handa mong ibuwis ang buhay mo, upang mailigtas ako." Now, she's crying. But the smile on her lips never fades.