Catherine Vicente
'Toooooot'
Nagulat ako. Kinabahan at natakot ulit. Nagsisigaw. Halos hindi ko marinig ang boses ko. Taranta akong dumungaw sa pinto at tumawag ng sinuman sa labas. Pang-ilan na ba to?
Sumigaw ako ng sumigaw. I don't care if I disturbed others. I needed Doctors right now. Puno ng takot ang mukha ko. Kitang-kita iyon sa mukha ko. Mabilis pa rin ang tibok ng puso ko.
'Hindi! Please, Mary! Lumaban ka! Hindi mo kami iiwan! Hindi please!'
Umiling-iling ako habang sinasabi iyon sa isip ko. Tumutulo ang aking luha. Di ko man lang napunasan ito. Tutok ako kay Mary na isinasalba ng mga Doctor. Nakakairita ang mahabang tunog ng machine. Nakakadagdag takot sa akin. Kinagat ko ang labi ko. Humikbi ng tahimik.
'Please Lord, save her please! She still have more things to do! She still don't yet experience being so happy.'
"Cath!!" Napalingon ako sa tumawag sa akin.
"Logan!" Kagat labi kong sinalubong siya. Nagpakulong sa mga braso niya. Doon umiyak na naman.
"D-did it happened again?"BI nodded. Mababakasan din ng takot ang boses niya. He changed a lot. He changed as Mary changes. Naging payat siya. Stress took his young features. He's more like a father now.
He hardly breathe again. It added a pain to me. He became my brother and my best friend. We became so closed. We look like siblings and Mary is our younger sibling. We love her so much. We really stayed to her side. The long beeping faded. Napalingon kami roon. Huminga ng malalim ang mga Doctor. Inayos ulit nila ng maayos si Mary. Lumingon sila sa amin. Walang ngiti. Nasa mata ang lungkot. Parang sinasabing 'pagod na siya.'
They saved Mary again but it never added joy to us anymore. It's just only adding more suffering to her. We know she's tired but we can't just let her go. We can't. Lalo na't nadagdagan na ang mga taong tumitingin na sa kanya. Wala man silang sinasabi pero pumupunta sila rito. Palagi.
Ito yun eh. Ito yung gusto niya. Ito yung pangarap niya. Di maaaring mawala siya ngayon. Hindi. Hindi namin kakayanin. While staring at her slow pace of breathing. My tears run down again. Logan wiped it. He hugged me again. I remember our first encounter.
The Flashback
"Please Babe, don't do this to me! I really need you right now!! I'll be good just please don't leave me like this!! I can't do this without you!! I love you!! Dont you love me anymore??" Pagmamakaawa ko sa kanya. Magkasalikop ang mga kamay na parang nagdadasal.
"We're done Catherine! I already told you my decision, so get lost! I don't love you anymore! Leave me alone and I don't wanna see your face!!" Malamig niyang tugon at bigla akong tinabig sa marmol na lapag nila.
"Kuya!!" Nangibabaw ang isang boses na iyon. Babae. Nilingon ko siya sa nanlalabong mga mata.
'Mary Natasha! The Esguerra's Princess'
Nakipagtitigan muna siya sa kapatid at lumapit sa akin.
"Are you okay?" Nag-aalala niyang tanong. Tinulongan akong makaupo. Niyakap ako at pinunasan ang mga luha ko. Tiningala niya ang kapatid.
"Kuya!! You don't have to do this, she's still a lady!" Pangangaral niya sa kapatid pero kagaya ko ay trinato lang siya nitong parang basura. Nasaktan ako para sa kanya.
BINABASA MO ANG
THE UNWANTED (COMPLETED)
Romantik"I just want to be loved and accepted, pero bakit? Imbes na pagmamahal at pagtanggap eh puro pasakit ang natatanggap ko?" Mary Natasha Esguerra is the only daughter of the family Esguerra, sa likod ng mala perpekto nilang pamilya, isa pala siyang ib...
