ទឹកភ្នែកប្រពន្ធម៉ាហ្វៀ❤️

ទឹកភ្នែកប្រពន្ធម៉ាហ្វៀ❤️ភាគទី27

ភាគ27
ជុងហ្គុកចាំជីមីនមុខបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់2ម៉ោងជាងហើយនៅមិនទាន់មានការឆ្លើយតបពីខាងក្នុងថាជីមីនកើតអីឬយ៉ាងណាទៀត
«ចៅហ្វាយខ្ញុំថាចៅហ្វាយអង្គុយសិនល្អទេ នេះចៅហ្វាយឈ2ម៉ោងជាងហើយណា»ជេកប្រាប់ចៅហ្វាយខ្លួនដែរដើរទៅដើរមកមុខបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់តាំពីជីមីនអូសចូលម្លេះហើយគេនិងកូនចៅជាង10អ្នកនៅយាមចៅហ្វាយអត់ខ្វល់ពីចៅហ្វាយមិនបាន
«យើងមិនអីទេ»ជុងហ្គុកឆ្លើយមិនមើលមុខ
«តែចៅហ្វាយ»ជេករកនិយាយតតែឃើញកែវភ្នែកពិឃាតដែរមើលមកនោះធ្វើអោយគេបិទមាត់វិញភ្លាម
តឹង
សម្លេងបន្ទប់សង្គរោះបន្ទាន់លូតហើយទ្វាក៏បើកឡើង
«លោកគ្រូពេទ្យប្រពន្ធខ្ញុំយ៉ាងមិចហើយ»ជុងហ្គុកចូលទៅសួរដុកទ័រទាំងប្រញាប់ប្រញាល់
«អ្នកជំអឺមានជំងឺសរសៃឈាមខួរក្បាលមករាប់ឆ្នាំហើយមិនព្យាបាលហើយគេដួលពីទីខ្ពស់ទៀតទើបធ្វើអោយស្ថានភាពគេយ៉ាប់យឺន»គ្រាន់តែដុកទ័រនិយាយចប់ភ្លាមជុងហ្គុកស្ទើតែទន់ជើងដួលបើមិនបានជេកទប់ទាន់ទេនោះ
«លោកគ្រូពេទ្យត្រូវជួយប្រពន្ធយើងអោយបាន មិនថាចំណាយអស់ពិនណាក៏យើងព្រមទោះចងបានអីក៏យើងអោយបាន»ជុងហ្គុកស្ទុះទៅចាប់ដៃដុកទ័រនិយាយ ទោះចង់បានជីវិតគេក៏គេព្រមអោយតែជួយជីមីនបាន
«សម្រាប់ពេលនេះយើងបានសម្អាតរបួសនិងចាក់គីមីដើម្បីព្យាបាលជំងឺអោយគាត់ហើយប៉ុន្តែដោយសារគាត់ឈឺរយះពេលយូរការហូបចុកមិនគ្រប់គ្រាន់បូករួមទាំងសម្ពាតផ្លូវចិត្តនឹងការដួលប៉ះទង្គិចធ្វើអោយគាត់មិនអាចដឹងខ្លួនបានពេលនេះ»ដុកទ័រ
«ចុះពេលណាគេអាចដឹងខ្លួន»ជុងហ្គុកសួរដោយអស់សង្ឃឹម
«វាអាស្រ័យទៅលើគាត់ ថា1ថ្ងៃ 1ខែ 1 ឆ្នាំឬមួយជីវិត» ដុកទ័រអូនមុខខ្លាចអំណាចរបស់ជុងហ្កុកតែគាត់ពិតជាប្រឹងអស់ពីសម្ថភាពហើយ
«យើងអាចចូលមើលគេបានទេ»ជុងហ្គុកសួរ
«បានបាទ»ដុកទ័រអោនក្បាលបើកផ្លូវអោយជុងហ្គុកដើរចូលទៅដូចមនុស្សគ្មានវិញាណ មនុស្សទើបត្រូវរូវគ្នា ផ្អែមល្ហែមថ្ងៃមេញពេលនេះជីមីនកោសក់ដើម្បីចាក់គីមីចូលក្បាលនឹង មានខ្សែខ្វែងខ្វាត់ពេញខ្លួនដេកមិនដឹងមិនលឺអ្វីទៅវិញ