"Uyarı değil ceza bilirdim ve sevgiden önce nefreti öğrenmiştim."
Bir nefes bir can demekti. Canın üflenmesi ya da terk etmesiydi.
Günah ağır bir bedele gebeydi.
Âdem işlediği günahın esiri, geçmişin eliydi.
Her insan bir amaç uğruna gelir dünyaya...
Lütfen oy vermeyi ve yorum bırakmayı unutmayın. Yarın akşam altıncı bölümden önce özel bir bölüm atacağım, bölümde görüşmek üzere.
Keyifli Okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Guns N' Roses - Welcome To The Jungle
Ruelle - The Other Side
5. ESİR
Küçüklüğümden beri hep bir emir verildi, benden emri yerine getirmem ve bunu kusursuz şekilde yapmam beklenirdi.
Babama göre başarıyla sonuçlanan görevleri benim emeğim doğurmazdı çünkü bir emri yerine getirmek zorunluluğumdu.
Hata ile sonuçlanan görevler ise tam tersiydi, benim eksikliğimden kaynaklanırdı.
Her insan hata yapmaz mıydı? Kazanmaya gidilen yolda binlerce kayıp yaşanmaz mıydı? Kazanmanın sırrı tam olarak burada yatardı, kayıplar kazanca ulaşan yolu aydınlatırdı. Pes eden kaybeden demekti.
Başarı ulaştığın yerden değil taşıdığın yara berelerden anlaşılırdı. O zaman dön de bak kendine; kaç yaran kabuk tutmuş, kaç engelin kenarından dönmüşsün korktuğun için? Kaç kere kazanmak için çıktığın yolda bir vazgeçiş işlemişsin ruhuna?
Güneş tamamen batmış yerini gecenin karanlığına ve soğuğuna bırakmıştı. Okan'la beraber çöplüğü yeterince iyi gören bir yerde pusmuş intihar timinin çöplük içerisindeki görev yerlerine ayrılmasını izliyorduk. Daha doğrusu elindeki dürbünle Okan izliyordu ben daha çok bir kütüğün üzerine oturmuş bana komut vermesini bekliyordum.
İntihar timini birçok kez yönetmiştim, birlikte sayısız iş yapmıştık ama ilk defa böylesine düzgün işlerken görüyorum ve bu Okan'ın sayesinde gerçekleşiyor. Babam onu iki hafta sonraki büyük iş için seçtiğinde nasıl bir performans sergileyeceğini az çok biliyordu ama ben bilmiyordum.
Elimdeki silahı yere doğrultmuş tek dizinin üzerinde çöplüğü izleyen Okan'ı izliyorum. Hızlı ve korkutucu sessizlikle hareket ediyor. Rüzgarın birbirine çarptı ağaç dallarının gölgesinde, bir karartı olarak görünüyordu. Nasıl yürümesi gerektiğini biliyordu ama asıl önemli olan nerede duracağını bilmesiydi.
"Artık harekete geçme vakti..." Okan hareket etmemem için elini kaldırdı ve dürbünle son kez bir noktaya uzunca bir süre baktı. "Hemen önümüzde iki nöbetçi var onları sessizce aşmamız gerek."
Okan'ın peşinden aşağı inerken elimdeki silahı belime yerleştirdim ve adımlarını takip ederek karanlığın içerisine gizledim, hayır bu yanlış bir tabir, karanlıkla bir bütün oldum demeliyim.
