"Uyarı değil ceza bilirdim ve sevgiden önce nefreti öğrenmiştim."
Bir nefes bir can demekti. Canın üflenmesi ya da terk etmesiydi.
Günah ağır bir bedele gebeydi.
Âdem işlediği günahın esiri, geçmişin eliydi.
Her insan bir amaç uğruna gelir dünyaya...
Bölüm sonundaki açıklamayı lütfen okuyun. Oy verip, yorum bırakmayı lütfen unutmayın.
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Serhat Durmus - Who Am I?
8. İNFAZ
Sen öldürmek üzere yetiştirilmişsin ve sadece yok etmeyi bilirsin.
Ölümün soğukluğu sinmiş sesi dudaklarından döküldüğünde zihnim son bulmayan bir zelzelenin içerisine düştü. Kelimelerin doğruluğu zelzelenin tüm zihnimi yerle bir etmesine, barındırdığı acı ise yıkımın asla son bulmamasına neden oldu.
Kelimeler ruha bıçak izleri bırakır, gerçeklikle bezenmiş ses bileyicidir. Gerçek keskinliği arttırır, kelimeler ise ruhu acıtır.
Taksim'e vardığımızda saat sekiz buçuk sularıydı ve aniden bastıran yağmur cadde boyunca gezen herkesin kafe ve barlara akın etmesine, sokakların boşalmasına neden olmuştu. Barlardan dışarıya süzülen kahkahalar ve kafelerin canlı müzikleri sigara içmek için çıktığım sokağın sonunda kulaklarıma ulaşıyordu. Sesler yakından değil, derinden rüzgar ile taşınıyordu.
Okan karanlığın içerisinde direksiyon başında oturmuş insanın içine korku salan bakışlarıyla beni izliyordu. Sokaktan geçen araçların farları yüzüne vurduğunda gölgeyi andıran yüzü parıldıyor ve keskin yüz hatları belirginleşiyordu. Ağır ağır nefes alıp verirken ne düşündüğünü merak ediyorum, söyledikleri için pişman mıydı yoksa bana olan siniri devam mı ediyordu?
Pişman olması gerekir miydi söylediği her şey kelimesi kelimesine doğruyken?
Sigaranın dumanı yükselirken başımı çevirdim ve sokağın diğer ucuna, barların bulunduğu yere doğru baktım. İnsanlar ellerinde biralar çalan şarkıya eşlik ediyor, dans marifetlerini gösteriyor ya da yanındakilerle flört ediyordu. Eğleniyorlardı, benim aksime.
Aracın kapısı sessizliğe dem vuracak şekilde kapandığında Okan'ın sokak boyunca yankılanan ayak sesleri yükseldi. Yürüyüşündeki ağırlık ayak seslerinin aralığını zihnime kazıyordu ve geniş omuzlarıyla çevrelenen vücudunu karanlıkta ayırt etmemi kolaylaştırıyordu. Hemen yanımda durduğunda başımı çevirip ona bakmaktansa bardaki insanların eğlencesini izlemeye devam ettim ve bu da ona konuşmak için öncelik tanıdı.
"Kenan'ın en az on dakika önce gelmiş olması gerekirdi arkadaşının başına iş açmadığından emin misin?"
"Yirmi dört yaşında adam onun için endişelenecek değilim." Diyerek karşılık verdim. Kenan'ın başına dert açmada usta olduğunu biliyorum ama açtığı belalardan kurtulabileceğine de güvenmeliyim yoksa bu süreçte bebek bakıcısından bir farkım kalmaz. "Barlardan birinde güzel bir kızı tavlamakla meşguldür."
