Związek z Gwiazdą/Lady Gaga

1

Emma

Nazywam się Emma, mam 23 lata i zjebaną przyjaciółkę, z którą mieszkam i studiuję. Nazywa się Sylwia. Znam ją od urodzenia, jest dokładnie w moim wieku. Ona studiuje aktorstwo a ja architekturę. Mieszkamy w akademiku w USA w Los Angeles. Cóż, jesteśmy skrajnie różnymi osobami, ona szalona, chaotyczna i zawsze gotowa na imprezę dziewczyna, ja, raczej od zawsze skryta i spokojna. Można spokojnie nazwać mnie mamą Sylwii, bo to zawsze ja muszę wyciągać ją z kłopotów i pilnować na imprezach. Jest dla mnie jak siostra, ale czasem jej po prostu odwala. Uwaga, dziś stwierdziła, że musi zgłosić się na casting do teledysku, zgadnijcie kogo... samej Lady Gagi. Ja serio staram się zrozumieć, ikona, wielka artystka, idolka Sylwii z dzieciństwa, ale ten casting oznacza długi wyjazd, co wiąże się z porzuceniem na jakiś czas studiów. Muszę z nią jechać, bo samej w życiu jej nie puszczę.

Kilka godzin wcześniej

- Emma!!! Patrz! - wrzasnęła Sylwia, wchodząc do mojego pokoju z laptopem w ręku.

- Jezu, co się stało? - spytałam zaspana.

Była 5 rano.

- Gaga organizuje casting do teledysku. - wytłumaczyła, podsuwając komputer do mojej twarzy, przez co widziałam jeszcze mniej.

- Kto???

- L A D Y G A G A - przeliterowała jak do dziecka.

Popatrzyłam na nią marszcząc brwi.

- I co w związku z tym? - spytałam.

- Muszę wziąć w nim udział. Jest za cztery dni. Jedziesz ze mną albo jadę sama. Wszytko jedno. Odbywa się w Nowym Jorku. To co jedziesz??? - spytała tym swoim słodkim, dziecięcym głosem.

- Ale... Studia. Co ze studiami???

- Przecież, już nie trzeba nic zdawać, wszystkie zajęcia, które teraz się odbywają są tylko po to, żeby zająć nam czas, a egzaminy są już zdane. Napisałaś już pracę, a ja chce być aktorką, więc dla mnie to jak nowe zadanie studenckie.

- No, ale dla mnie nie.

- Słuchaj, nie chcesz jechać, to nie. Twój wybór - zamknęła laptopa.

- Dobra, stój! Jadę. Przecież, ciebie nie można puścić samej.

- Boże, kocham Cię!!! - przytuliła mnie do siebie.

~~~~~~

Siedziałam właśnie na wykładzie. Może nie był wcale taki zły, gdyby nie moje myśli, które krążyły cały czas przy naszym wyjeździe. Trzeba wynająć hotel i zabukować bilety na samolot. Samolotem, będzie po prostu dużo szybciej.

- Pani Emmo, zadałem Pani pytanie - powiedział profesor.

- Przepraszam, nie słyszałam, jestem dziś roztargniona. Mógłby Pan powtórzyć? - spytałam grzecznie.

- Nie, niech na zadane przeze mnie pytanie odpowie Pan John. A Pani proszę niech zostanie na chwilę po zajęciach - zwrócił się do mnie.

Nadal nie mogłam się skupić, dlatego gdy tylko wykład się skończył, podeszłam szybko do profesora.

- Pani Emmo, jest Pani jedną z najlepszych uczniów na tym wydziale. Coś się stało, że nie może się Pani skupić na wykładzie? - spytał patrząc mi w oczy.

- Nie, dziękuję za troskę, wszytko jest w porządku. Po prostu czeka mnie wyjazd z przyjaciółką, dlatego jestem roztargniona. Mamy dużo formalności do załatwienia - odpowiedziałam uśmiechając się.

- Dobrze, mam nadzieję, że gdy tylko Pani wróci, wszystko wróci do normy. Zastanawiała się Pani czy nie zostać na studia magisterskie?

- Jeszcze nie, na pewno to przemyślę. Dziękuję. Do widzenia. - odpowiedziałam.

Wyszłam z sali i skierowałam się do akademika. Musiałam pogadać z Sylwią. Trzeba wybrać te bilety, hotel i muszę pogadać z mamą, że wyjeżdżamy. Uprzedzić. Z rozmyślań wyrwał mnie głos znienawidzonego przeze mnie chłopaka. Miał brązowe
włosy i zielone oczy. Był przystojny, ale jego zachowanie rujnowało wszystko .

- Gdzie idziesz maleńka? - spytał przypierając mnie do ściany.

Jedną rękę położył na mojej talii a drugą oparł o ścianę obok mojej głowy.

- Nie nazywaj mniej maleńką zboku. I weź te łapy.

- Dobrze, dobrze, nie denerwuj się tak kochanie - puścił mnie i odszedł w prawą stronę.

Pieprzony Drew. Nienawidzę go. Przeleciał pół uczelni i obmacuje wszystkie laski w szkole. Tacy ludzie są po prostu obleśni.

Poszłam po kawę do kawiarni i skierowałam się w kierunku mieszkania. Zaczynało robić się ciemno. To był dziwny dzień.