YÜZBAŞI|18+

16 ✔️

"Kimsiniz lan siz?"

Yazar ağzından

Bekledikleri bir şeydi herkesin. Onları unutması. Ancak Kara'yı da mı unutmuştu?

"Abla beni hatırlıyor musun?" diye sordu Kara. Gece düşündü, kimdi bunlar? Kara ve yanındaki elbiseli kız dışında diğerlerini hatırlamıyordu.

"Yanındaki küçüğü birine benzetiyorum sanki" diye konuştu Gece.

"Kurtarıcın abla. Aden."

Gece şaşırdı. Ne ara gelmişti minik kurtarıcısı?

"Bana neden söylemedin geldiğini Kara? Ne kadar büyümüşsün hem sen böyle"

Gece annesi ve babasının öldüğü, minik kurtarıcısıyla tanıştığı günü ve İstanbul'dan Antalya'ya görev için gittiğini hatırlıyordu. Kafasını zorlasa da aklına bir şey gelmiyordu.

"En son ben Antalya'ya geliyordum. İstanbul'dan. Ondan önce annemle babam ölmüştü. Sonra o gün Aden'im yanıma gelmişti. Sonrası yok" diye üzgün sesiyle konuştu Gece.

"Beni de mi hatırlamıyorsun güzelim?" diye sordu Bora. O da çok üzülmüştü kardeşi dediği insanın bu haline.

Gece'nin "Hayır, özür dilerim." demesiyle sözü doktor aldı.

"Ameliyatınız zorlu geçti. Hafıza kaybı riski zaten yüksekti. Gördüğümüz kadarıyla da yaşanıyor. Ancak geçici mi kalıcı mı bunu anlayamıyoruz. Siz ona hatırlatmaya çalışacaksınız. Zamanla hatırlayacağına inanıyorum ancak bu tamamen hastaya bağlı olduğu için çok fazla bir şey diyemeyeceğim. Birkaç gün burada kalması mantıklı olur. Geçmiş olsun" diyerek doktor odadan çıkmıştı.

"Nasıl bu hale geldim ben?"

"Bir göreve gitmiştik. Ben, Alp, Tuğrul, Onur ve yeni gelen tim arkadaşlarımız İsmet, Cenk ve Buğra. Orada bir patlama yaşandı. Sende bir çocuğu kurtarırken bomba yakınında olduğun için hasar aldın." diye konuştu Bora. Gece şaşırdı, bir şey hatırladığı yoktu çünkü.

"Tamam" diye geçiştirdi Bora'yı. Bora'da uzatmamıştı zaten. Biliyordu hatırlamayacağını.

Yarım saat sonra Kara herkesi göndermiş ablasının başında tek başına kalmıştı. Akşam yemeğini ablasına yedirmiş şimdiyse ablasıyla beraber yatakta yatıyor, ablasının saçlarını okşuyordu. Gece gözlerini kapatmış kardeşinin göğsünde uyukluyordu...

3 gün sonra Gece'den

Bugün hastaneden taburcu olmuştum. Şimdiyse Kara'nın Konyaaltı'ndaki evine gidiyorduk. Aden'de vardı tabii.

"Hadi geldik" dedi Kara. Arabadan inip arkadaki çantamı alıp omzuma attım. Kara'nın söylediğine göre hem arabası hem de motoru varmış. Etraf yeşillik doluydu. Palmiyeler güzel gözüküyordu. Önümdeki apartmana adımlayıp Kara'nın açmasını bekledik.

——

"Gece, sana çorba yapayım mı?!" diye mutfaktan hiddetle bağıran Aden'e göz devirdim. İçim dışım çorba olmuştu.

"Hayır Aden. İçim dışım çorba oldu. Hiç içemeyeceğim. Sahile gidelim mi?" dediğimde Aden koşarak yanıma gelmiş "Aşırı iyi bir fikir bu, hadi hazırlan gidelim" demişti.

Koltuktan yavaşça kalkıp kaldığım odaya girdim. Çantamdan aldığım kıyafetlerimi dikkatle giyip Aden'e seslendim.

"Aden 5 dakikaya kapıda ol!" diyerek tuvalete gittim. Saçımı tarayıp kulak arkalarıma sıkıştırdım. Kara işte olduğu için Aden ile evde yalnızdık.