နှစ်ဆန်း ၁ ရက်နေ့
ဝသန်တို့ဒီနေ့မနက် သော်ခတို့နဲ့တူတူ ရွှေတိဂုံဘုရားသွားရန်ပြောထားတာကြောင့် ဝသန် မိုးစက်အားနှိုးရန် ပြင်ရတော့သည်...
"ပိုင်...ပိုင်... ထတော့ ထတော့ ၆နာရီထိုးနေပြီ"
"အင်.....ဘာလဲကွာ အစောကြီးရှိသေးတာကို..."
"မစောတော့ဘူး ဘုရားသွားဖို့ ချိန်းထားတယ်လေ" ဆိုတော့မှ
"ဟမ် ဟုတ်သားပဲ ဘယ်အချိန်လဲ ဘယ်နှနာရီရှိပြီလဲ သော်ခတို့လာနေပြီလား မင်းရော ပြင်ပြီးပြီလား..."
"ဖြည်းဖြည်းမေးပါ ပိုင်ရာ.. ငါဘယ်က စဖြေရမလဲတောင်မသိတော့ဘူး သော်ခတို့က လာနေပြီလမ်းမှာ ငါကပြင်ပြီးနေပြီ" ဆိုတော့မှ မိုးစက်တစ်ယောက် ဝသန့်ကို သေချာကြည့်မိသည်... အပေါ်က အဖြူရောင် လည်ကတုံးအင်္ကျီကိုမှ လက်ခေါက်တင်ကာ နီညိုရောင်ကွက်စိပ် ပုဆိုးကို တွဲဝတ်ထားတာ အရမ်းတွေ ခန့်နေလွန်းတာ မဟုတ်ဘူးလား... ဒီကောင် အခုမှ အသက်က ၁၆ နှစ်တောင်မပြည့်သေးပဲ ဒီလောက်ခန့်ရလား..... ဆိုကာ အတွေးထဲနစ်မြောနေလေသည်...
"ပိုင်..... ငါအရမ်းချောတာ ငါသိတယ် အဲ့လောက်ကြည့်စရာမလိုပါဘူးကွာ..."
"အမ်... ဘယ်သူက မင်းကိုကြည့်နေလို့လဲ စောစောစီးစီး အခွက်လာပြောင်မနေနဲ့ ငါရေသွားချိုးတော့မယ်...." ဆိုကာ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြေးသွားလေသည်..
"ဟား...ဟားး...ဖြေးဖြေးသွားပါကွာ ငါအင်္ကျီထုပ်ထားပေးမယ် " ဆိုကာ ဝသန်လှမ်းအော်လိုက်သည်
စိတ်ထဲတွင်လည်း ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုပြီး တွေးပြီးမှ သူ့အတွေးတွေကို လန့်နေရသည်.. ဘာလို့ ပိုင့်ကိုမြင်တိုင်း ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ပဲတွေးနေပြီး အမြဲကာကွယ်ပေးချင်နေမိတာလဲမသိ.. သူသေချာစဥ်းစားမှရတော့မည်...ပိုင့်အပေါ် သူငယ်ချင်း ညီအစ်ကို လို ခင်တာလား ဒါမှမဟုတ် သော်တာပြောသလိုပဲလားဆိုတာ သူအချိန်ပေးပြီးစဥ်းစားမှရတော့မည်...ဟူး.....
ခနနေတော့ မိုးစက်တစ်ယောက်ရေချိုးခန်းထဲမှထွက်လာတော့ ဘီဒိုထဲ ခေါင်ဝင်ကာ ရှာဖွေနေသော ဝသန်ကြောင့်
"ဝသန် ... အင်္ကျီထုပ်ထားပေးမယ်ဆို ဘယ်မှာလဲ"
"ခနလေး မင်းအတွက်ငါ သေးတဲ့ဟာရှာပေးနေတာ မင်းမှာ မြန်မာဝတ်စုံမပါလာဘူးမလား"
"မင်းကလည်း ငါမှာ တစ်စုံပါတယ် မေမေက ကျောင်းမှာပွဲရှိရင် ဝတ်လို့ရအောင်ဆိုပြီး ထည့်ပေးလိုက်တာ ငါ ပိုပိုလိုလိုဆိုပြီးယူလာတယ်"
"သြော်...ငါက မသိပါဘူး မင်းမှာ မြန်မာဝတ်စုံမရှိဘူးထင်နေတာ..."
"အထင် small လိုက်တာကွာ ငါလည်း ဘုရားတွေဘာတွေသွားရင် မြန်မာဝတ်စုံဝတ်ပါတယ်ကွ"
