Nisan Çobanoğlu'ndan
Ne ara bu kadar zaman geçmişti ve düğün günü gelip çatmıştı?
Kağıt bir poşete koyduğum siyah, şifon elbisemi tekrar kontrol ettim. Yol uzun olduğu için elbisemi burada değil, orada giymeye karar vermiştim. Ozan da takım elbisesi için aynı şeyi düşünmüştü.
"Çıkmayı düşünüyor musun, Nisan?"
Odamın açık kapısının önünde elleri ceplerinde, sıkılganca duvara yaslanmış, gözleri uykuyka yıkanmış bir Ozan bekliyordu. Beş dakika önce gelmişti ama bir saattir bekliyormuş gibi davranıyordu. Uykulu olmasının etkisiydi herhalde.
Aldıklarımın etkisiyle normalden çok daha ağır olan çantamı omzuma atıp "Geldim, geldim." diye söylendim. Hızla dışarı çıkıp kapıyı çektim. "Her şeyini aldın, değil mi?"
"Yok, almadım." diye homurdandı asansöre doğru ilerlerken. "Birazını arkamdan kargoyla gönderecekler."
Gözlerimi devirip yüzüme gelen saçlarımı parmaklarımla taradım, asansörün zemin katta olduğunu görünce ayakkabılarımın bağcıklarını bağlamak için eğildim.
"Uykuluyken hiç çekilmiyorsun. Halbuki daha önce de seni uykulu görmüştüm ama bugün bir tuhafsın, ters tarafından kalktın herhalde."
Bir şey demedi. Gelen asansöre bindik. Dirseğini omzuma koyup yüzünü eline yasladı, gözlerini kapattı. "Şu an böyle uyuyabilirim. Ne güzel olurdu senin..."
Sustu. Gözlerini açıp doğruldu ve asansörün aynasına yaslandı bu sefer. Kaşlarımı kaldırdım. "Benim?" diyerek cümlesinin devamını getirmesini istediğimde gözlerini üzerimden çekerek konuşmayacağını belli etti. Üstelemedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Klinik Köy | Texting
Short Story(Tamamlandı.) KLİNİK KÖY'E ELEMAN ARANIYOR! Yüksek maaş verilecek. Yatılı kalmanın yanı sıra tüm yemek bedelleri de karşılanacak. Aranan özellikler: 1. Herhangi bir üniversitenin psikoloji bölümünden iyi bir ortalamayla mezun olmak 2. Bir şeyleri ta...
