Klinik Köy | Texting

30

Nisan Çobanoğlu'ndan

"Neden başka birini işe aldın ki?"

"Ozan, bu omzunla nasıl bir fiziksel iş yapmayı planlıyorsun? Hareket ettirmemen gerektiğini söyledi doktor. Bilmiyorsun sanki."

Somurtup koltuğuna gömüldü iyice. Hastaneden çıkalı birkaç gün olmuştu, şu an Ozan'ın odasında duruyorduk. Yeni birini işe almam hakkında konuşuyorduk, yaklaşık yüzüncü kez.

"Peki, nasıl bu kadar çabuk buldun birini? Yani, burası uzak ve... Ve..."

"Maaşı yüksek tuttum. Hem buranın ünlü bir yer olduğunu unutuyorsun sanırım."

Asık suratı düzelmedi. "Yerime başka birinin gelmesinden hoşlanmadım." diye homurdandığında derin bir nefes aldım. Tam konuşmaya başlayacaktım ki Ferit içeri girdi.

Bizim yaşlarımızda, Ozan'ın boylarında, esmer, simsiyah saçlı, siyah gibi gözükecek kadar koyu kahverengi gözlere sahip bir çocuktu bu. Kibar, sakin ve saygılı biriydi. Sadece birkaç hafta çalışacağını bilmesine rağmen herkese ve her şeye dört elle sarılmıştı.

"Dediklerini yaptım, Nisan. Şimdi?"

"Daha bir şey yok. Sen de yorulmuşsundur, dinlen biraz."

"Yok, yorulmadım fazla. Bir şey istersen..."

"Çok kibarsın, teşekkür ederim."

Gülümsedikten sonra çıktı. Ozan bunu dört gözle bekliyor olmalı ki "Sana Nisan mı diyor?" dedi hemen. "Biraz... Biraz resmiyet ve mesafe gerekmiyor mu?"

"Ozan..." dedim bıkkınlıkla. "Sen de başından beri bana Nisan diyorsun."

Kahverengi gözlerindeki öfke dinmedi, bu öfkenin bana olmadığını biliyordum ama yine de hoşuna gitmemişti. "Sakinleş, lütfen." diye eklediğimde arkasına yaslanıp saçlarını karıştırdı.

Derin bir nefes aldı. "Tamam, haklısın." diye mırıldandı. "İyi birine benziyor zaten. Gülayşe Teyze de kibar biri olduğunu söylemişti."

Kendini ikna etmek için konuşuyordu ama onun bu halini bozmadım. Bir şeyler söylemeye devam etti. Dirseğimi masaya yaslayıp onun bu haline baktım. Çocuk gibi huysuzluk ediyordu sabahtan beri, şimdiyse Ferit'in iyi biri olduğunu söylüyordu.

"Aliye Teyze de sevmiş onu. Kötü biri olamaz herhalde. Hem zaten sadece birkaç hafta, değil mi?"