Klinik Köy | Texting

7

Nisan Çobanoğlu'ndan

"Taktın mı?"

"Taktım, açabilirsin şarteri."

"Tamam, bak elini filan çek. Açıyorum."

"Çektim, aç sen."

Hafifçe tozlanan ellerimi kot pantolonuma sürüp temizlerken -bunun doğru bir davranış olup olmadığı tartışmaya açıktı elbette- içeri ilerledim. Birkaç basamaklı, küçük merdivenden indi Ozan. Ellerini ovuşturdu.

"Elektrik çarpmadan hallettim, patron. Tabii senin sayende."

Sesindeki alaycı ton gözlerimi kısıp ters ters bakmama neden olduğunda etrafı polislerle çevrilmiş bir suçlu edasıyla ellerini kaldırdı. Taktığı simsiyah yüzük dikkatimi çekti, güzel duruyordu.

"Tamam, bir şey demedim."

Keyifle gülümsedim. Daha sonra odasında dolaştırdım gözlerimi. Yatağa lacivert, desensiz bir nevresim sermişti. Etraf dağınık değildi, kıyafetlerini yerleştirmişti besbelli. Zaten işe girdiği akşam evinden gidip aldığı bavulu da yatağın altında kaderine terk edilmişti.

"Yerleşmişsin." dediğimde "Fazla eşyam yoktu." deyip omuz silkti. Kapıya doğru ilerledi. "Zor olmadı."

Odasından çıktık. Asansöre doğru ilerledik. Kahverengi saçlarını ilk önce karıştırdı, daha sonraysa düzeltti. Saçlarında toz olduğundan şüphe etmişti belki de.

O benim yüzüme bakmazken ben ona dikkatle baktım. Liseden sonra tabii ki değişmişti, olgunlaşmıştı. Sakalları çok daha belirgindi (şu anda da fazla sakalı yoktu ama "baby face" olarak da tanımlayamazdım onu).

Gerçekten çoğu kişinin bir kez baktıktan sonra bir daha bakmak istemesine neden olacak bir görüntüsü vardı. Boyu da ortalamaya göre uzundu, geniş omuzlu, yapılıydı üstüne üstlük. Özgeçmişine yazmadığı, fiziksel bir işte çalışıp çalışmadığını merak ettim ama sormadım, saçma olurdu.

Asansöre girdik, lobiye inerken hiç konuşmadan asansörün soğuk, çelik kapılarına baktık. Lisedeyken onunla aynı ortamda böyle yakın bir şekilde dursam kalbimin sesi değil restorandan, bulutların üstünden bile duyulurdu.

Nedenini soracak olursanız...

Her şeyden bihaber bir halde yanımda çalışmaya başlayan Ozan Karaköse benim ilk -ve şu ana kadarki tek- aşkımdı.