Give me love (BXB)

Chapter 22

Chapter 22

It's been already 2 years since the time I've ranaway from my house, I started living with Abel who's always not home lalo na't malayo ang pinagtatrabahuan nito. Napaayos naman ako ng tayo nang bumukas ang pinto.

"Doreaan! " Napapagod na sigaw ni Sarah.

She is the owner of the bakery shop I am working right now, Abel talk to her na dito ako magtatrabaho sa kanila at pumayag naman ito. Lumapit naman ako sa kanya kasabay nun ang dahan-dahan niyang pagbitaw sa batang lalaki. He slowly walked towards me and hugged my legs.

"Sorry, umiiyak kasi siya. Hinahanap ka " Pagpapaumanhin nito.

Umiling naman ako at ngumiti saka binuhat si baby Dean, he's my son and already a 2 years old baby, he resem everything about Sean. Sa unang tingin mo palang masasabi mo ng isang Revamonte ang bata lalo na't dahil sa mga mata nito. Those pair of blue eyes of him are exactly the same to his father. Buhok lamang at kutis ang namana nito saakin. He's skin is so pale and his hair is blonde same as mine.

"What's wrong? Your tita Sarah said you're crying. Why are you crying? " Nakangiti kong tanong sa kanya.

"Dean miss mama" Nakanguso nitong sabi.

A small chuckle escaped from my lips as I pinched his fluffy cheeks that made the him giggled. "Me stay here? "
Tanong nito.

"Okay, okay. Baby Dean can stay but you have to behave. Okay? "

Pumalakpak naman ito kasabay na tumango, napangiti naman ako saka dahan-dahn itong pinupo sa upuan niya. Sarah bought him a small chair and table para doon lang ito tumambay kaya madalas nilalapitan siya ng mga customers at pinipicturan ito o di kaya pinanggigiliwan nila.

"The root of your hair is turning blonde " Biglang sabi ni Sarah.

"Really? " Tanong ko saka hinawakan ang maikli kong buhok.

"Oo, ano kukulayan mopa ba o hahayaan mona lang"

After the time Abel cut my hair I never let it grow, maikli na lamang ito na halos nakikita parin ang markang iniwan saakin ni Sean na hanggang ngayon ay hindi kopa natatanggal, I turn my blonde hair into a black because if some people may recognize me baka matuntong ako ni Sean sa lugar na ito but it's impossible lalo na't wala na akong nababalitaan tungkol sa kanya.

"Don't worry, pupunta naman kami ni Dean sa mall para bumili kaya isasali kona lang yun sa pamimilihin namin" Aniko na ikinatango nito.

Sarah knew about what happened to him, sa una ay nag aalinlangan pa akong sabihin sa kanya ang dahilan kung bakit ako napadpad sa lugar nila hanggang sa nasabi kona sa kanya ang nangyari because I knew I can trust her lalo na't siya nari ang tumutulong sa pag aalaga kay Dean.

Napatingin naman ako sa pinto nang bumukas ang mga pinto atsaka nagsipasukan ang mga customer, hindi ganun karami ang pumupunta dito pwede ka rin kumain o di kaya mag take out ng mga binibenta namin.

Madalas mga estudyante ang bumibili dito dahil malapit lamang sa school ang bakery shop ni Sarah, kagaya na lamang ngayon. Napatingin naman ang mga estudyante kay Dean na ngayo'y kumakain na ng chocolate cake.

"Ang cute! "

"Gusto ko siya kurotin"

"Yung pisngi niyaaa"

"I bet he will be handso if he grow up"

"Feeling ko gwapo tatay nito "

Linapitan naman nila ito saka kinausap ang anak ko na busy sa pagkain at halos walang pake sa mga estudyanteng pinanggigiliwan siya. He suddenly looked at me then gave me those soft smile of him, I felt so happy and warm when I see him smile.

Binigay ko naman ang mga pinamili ng mga estudyante saka nagpaalam saakin at kay Dean, yung iba hinalikan pa ang pisngi nito. Lumapit naman ako sa kanya saka umupo sa sahig habang kumakain parin ito ng cake, pinunasan ko naman ang chocolate na nagkalat sa kanyang pisngi gamit ang tissue.

Sumandok ito sa cake saka pinakain ako na ikinagulat ko pero kaagad din na natawa sa ginawa niya. Simula nang dumating siya sa buhay ko ay nangako ako sa sarili ko na aalagaan ko ito, I promise to make him happy and protect him.

I struggle a lot when I was still pregnant of him especially that my pair isn't with me, I know how much it hurts when your pair is not with you pero nag pakatatag ako para sa anak ko. The time he was born halos mangiyak ako dahil sa kanya, I love my son so much that I'll do anything just to see him smile and make him happy.

I snapped out of my thoughts when I felt some small hand cupping my cheeks, napatingin naman ako sa nagtatakang mukha ni Dean.

"Mama okay? " Tanong nito.

Hinalikan ko naman ito sa noo saka ngumiti. "Yes, mama is okay"

Napalingon naman ako sa pagbukas ng pinto at bumungad saamin si Abel.

"Dada! " Aniya.

Lumapit naman si Abel saamin saka binuhat ang natutuwang si Dean, Dean likes him a lot that he also calling Abel as his Dada na ikinagulat namin nung una niya itong tinawag hanggang sa nakasanayan narin ito. Abel doesn't mind Dean calling him Dada but when the time comes that he met Sean, Abel said that there should be the only person who Dean called Dada and that's Sean.

"Did you behave while I'm not here? " He asked Dean that made my son nodded and giggled.

"Ikaw, kamusta ka naman sa trabaho mo. Did something happened? " I asked.

Nawala naman ang ngiti ni Abel, ilang minuto kaming natahimik hanggang sa pinilit na lamang nitong ngumiti saka tumango.

Abel told me he likes Brent pero hanggang ngayon ay pinipilit parin niya itong kinakalimutan yes, you've heard me, he still love Brent despite from the years he haven't see him hanggang ngayon si Brent parin nilalaman ng puso niya.

To be honest, I may still have feelings for Sean but all I did was just to close my eyes and think about Dean and then suddenly my mind will now focus to my son kahit na magkamukhang-magkamukha ang dalawa.