PARDON?! ✅ [Tamamlandı]

[19]

Selammm

Yorum yapın ve oylayın canlarrrr
Teşekkürlerrrrr

..................

Karan hocaya sarıldım.

Sıkıca sarıldım hem de.
Başım göğsünde, göz yaşlarım göğsüne ıslatıyor, ellerini belimden destek veriyor ve ben ona sıkıca sarılıyorum.
Sanki Karan hoca beni tutmasa yere yığılacak gibiydim.

Kokusu...
Kokusu bana çok değişik duygular hissettiriyordu.Bu duyguları daha önce hissettiğimi hatırlıyordum ama o duygular olmasını istemiyordum.
O duygular Karan hocaya karşı yanlıştı. Çok yanlış...

Başım hala göğsündeyken titrek bir nefes aldım.
Burnunu başımın üstündeki saçlarımda hissettim.
Gözlerimi açtım ve ''Teşekkür ederim.'' dedim. Ondan ayrılmayıp, başımı göğsünden çekip yüzüne baktım. Yüzlerimizin arasındaki az mesafe ile ondan tamamen ayrıldım.

''İyi misin?'' dedi sesindeki merakla.

Başımı bir kez salladım. Bir adım geri gittim ve bir şey söylemek için ağzımı açtığımda ''Ne oldu?'' dedi açtığım ağzımı tekrar kapatarak.

Bilmiyorum dercesine dudağımı büzdüm. ''Bilmiyorum ki hocam... Babam bir şey diyordu ama ağlıyordu, annemin de çığlığını duydum. Kesin Eylül'e kötü bir şey oldu. '' dedim endişe ile ''Hemen hastaneye gitmeliyim.'' dedim.

Arkama dönecek iken ''Ben de gelsem olur mu?'' dediği için ona baktım. Başımı salladım ve işaret parmağını bana doğru tutup askılıkta olan ceketini aldı ve yanıma geldi.

Ben öğretmenler odasından çıktım ve hızlı adımlarla daha doğrusu koşarak ilerlemeye başladım. Hemen arkamda Karan hoca geliyor ve benimle beraber o da koşuyordu.

Okulun bahçesine çıktığımızda nefes nefese sesini duydum.
''Arabamla gidelim.''

İtiraz etmedim. İtiraz edemezdim. Hastaneye, Eylül'ün yanına bir an önce gitmek ve onun iyi olup olmadığını görmek istiyordum.

Hızlıca Karan hocanın arabasına bindim ve arabayı çalıştırdı.

🐩

Hızlıca arabadan indim ve hastaneye doğru koştum.
Yol boyunca ben stresten tırnağımı yerken Karan hocanın ''Sakin ol, ağlama, bir şeyi yoktur, derin nefes al, istersen anneni arayabilirim, istersen bir yerde duralım sakinleş. '' gibi şeyler söylemişti ve ben hiçbirine cevap vermemiştim ama aklım en son, arabayı hastanenin yanında durduğunda söylediğine takılmıştı.
'' Bak ben her zaman senin yanındayım.'' demişti. Zaten karmaşık olan duygularımın hiçbir şeye yanlış anlamaması gerekirken şimdi bu söylediği olmuş muydu?

Başımı iki yana salladım. Kardeşim bu durumdayken böyle şeylerle kafamı yormamalıydım.
Eylül'ün kaldığı yere geldiğimde gözlerimi çevrede gezindi.
Hemen olduğum yerin sağ tarafının ilerisinde ameliyathane yazan kapının yanında annem ve babamın sarıldığını gördüm.

Hızlıca oraya koştuğum da Karan hocanın da peşimden geldiğini görebiliyordum.

''Anne!'' dedim yüksek sesle. Burada olan birkaç insanın bize döndüğünü gördüm. Annem babamdan ayrılıp bana doğru geldi.
Anneme sıkıca sarıldım.
''Ne oldu?'' dedim.

Bu esnada babam ile Karan hocanın tanıştığını konuşmalarından duyabiliyordum.

Annem, ''Eylül.'' deyip sustu. ''Ne oldu?'' dedim ısrarla.
''Bilmiyoruz. Birden kalbi durdu...''

''Ne?'' dedim dehşet içinde annemden ayrılırken.
Başımı olumsuzca salladım. ''Nasıl?'' dedim, bir adım geriye gittim.

Sanki bu hastanenin havası bana fazla geliyordu.
Nefes alamıyordum.
Herkes üstüme mi geliyordu?
Başım dönüyordu.
Gözlerime bir şeyler oluyordu.
Ellerim titremeye başlamıştı.
Dizlerim titriyordu.
Gözlerim kapanıyordu.
Kalbim çok hızlı bir şekilde atıyordu.
O kadar çok hızlı atıyordu ki sanki birden duracakmış gibiydi.
Kardeşim ölmüş müydü?

"Berfu."

Karan hocanın sesi tam yanımdan geliyordu.
Kokusu tam dibimdeydi.
Beni o mu tutuyordu?

"Berfu." Bu annemin sesiydi.
"Doktor!" Bu babamın sesiydi.

Ben düşmüş müydüm?
Yoksa ben ölmüş müydüm?
Gözlerimi açamıyordum.
Beni tutan kişiyi göremiyordum ama bunun Karan hoca olduğunu biliyordum.
Elimi boynuna koydum.
Kendime doğru çektim.
Bir yerden güç almam gerekiyordu. Yere düşmüştüm.

Gözlerimi açmaya zorladım.

Alnıma birisinin alnımı değiyordu?
Gözlerimi yavaşça açtım.
Gözlerime değen Karan hocanın gözleriyle kaşlarımı çattım.
Alnı alnıma değiyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum.

Ne yaptığımı bilmiyordum.
Ne söylediğimi bilmiyordum.
Ağzımdan çıkan şeyler kesinlikle benim ağzımdan çıkmamıştı.

"Beni hiç bırakmayın."

........

Ay noluyo noluyo lslsmsbdla

Hey hey olaylar hızlandı jdbdndk

Ya bir an artık bir şeyler olsun istiyom dmdmmdmdnfnf

Ne saçma falan demeyin ya da diyen ama demeyin yani kardeşinin öldüğünü düşünüyo ve ağzındna beni hiç bırakmayın çıkıyı herkesin AĞZINDAN çıkabilir(!)
neyse bi bahane bulmadım mdmddnf

Diğer kitaplarıma da bir el atın lütfennn
diğer kitaplarım sizleri bekliyor UÇUNNNN