Fell on year 1960 | ✔️

La otra mitad

capítulo de bonificació

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko nang malaman kong may nangyaring masama sa kan'ya. She fell. Her head was badly hit and injured. Hindi ko malaman kung ano ang nangyari , payapa lang kaming natulog sa aming casa ni hindi naman s'ya nagsabi o kumikilos na para bag may bumabagabag sa kan'ya.

Para akong binagsakan ng langit at lupa nang makita ko s'ya roon, nakahandusay. Mataas ang pinaglaglagan niya na magreresulta talaga ng malalang pinsala sa kung ano man ang unang bumagsak sa kan'ya.

I was frustrated, dali-dali ko s'yang binuhat papunta sa ambulansya at sinamahan sa loob. I don't know how long or how much pain she's been suffering there. The ambulance immediately reach the hospital.

The took her to the emergency room. I don't know what to do. I feel like my other half has been torn apart. Hindi niya nararanasan ang ganitong klaseng sakit.

She just always wanted to be happy but why? Bakit kailangang s'ya ang makatanggap at makaranas ng ganito? Bakit?

Her friends came almost after us. Clueless. They also don't know what happened, they are frustrated as i am.

Andrea and Bella's cry make me more frustrated. I suddenly feel the guilt of not talking to her more. I should have know what going on her mind, i should have talked to her on what she's been feeling.

Wala kaming naggawa kundi maghintay sa walang kasiguraduhang resulta ng kalagayan ni Amelia. I'm praying too much that he'll don't take her from me this early.

"Ano bang nangyari? Bakit nakalabas pa s'ya ng ganoong oras?!" humahagulgol na saad ni Bella sa akin. Hindi ko alam ang isasagot ko sa kan'ya dahil kahit ako ay 'di alam ang nangyari.

Hindi umabot ng isang oras at dumating na ang mga magulang ni Amelia, her father was devastated. Para s'yang binagsakan ng langit at lupa ng marinig niya ang nangyari.

"What happened?!" her mother was shouting at us. Tanging iyak lang ang aming naisagot sa mga ito.

Ilang sandali lang ay lumabas na ang doktor from the Emergency room and her family immediately ran after him at ganoon rin ang ginawa namin.

"Are you the parents of the patient?" saad noong doktor saka tinanggal ang kan'yang mask.

"Let's be clear here, your daughter is now at critical condition... nasobrahan ang tama ng ulo ng anak ninyo, maganda't nadala agad rito kung hindi it'll be more risky." saad noong doktor.

"A-anong lagay n'ya doc?" uutal - utal na saad ni Ate Amanda. You can see in her eyes na sobrang natatakot s'ya at nanginginig pa ang kamay.

"She's at a critical condition, there's a build up of hematoma on her right brain that can cause brain damage and also a skull fracture that may lead to comatose. But we'll assure that we will do our best. Maiwan ko muna kayo.."

Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig nang marinig ko ang mga salitang iyon. Lahat kami ay ganoon ang nararamdaman ngunit alam kong kung masakit ito para sa amin ano pa kaya sa mga magulang niya?

" J-jackson... what really happened? " malumanay na saad sa akin ng Ina ni Amelia.

"I r-really don't know tita... we don't k-know what happened..." saad ko rito na nahihirapan paring iproseso ang mga nangyayari sa utak ko.

"We will move her to Manila." madiin na saad ng tatay ni Amelia. That was the best thing that we should do now, she'll be treated sa Manila ng mas maayos kaysa rito.

As the doctor said. Nacomatose si Amelia, we don't know how long and if she'll survive this kind of pain. pero umaasa ako na lalaban s'ya, kailangan n'ya.